Ο Νίκος είναι ένα
κυπριόπουλο, σχεδόν 9 χρονών. Πηγαίνει στο δημοτικό.
Οι επιδόσεις του στα
μαθήματα είναι ανάλογες της προσωπικής του κατάστασης. Είναι παιδί μιας οικιακής
βοηθού από μια ασιατική χώρα, η άδεια παραμονής της οποίας έληξε πριν καν γεννηθεί
ο Νίκος. Ο πατέρας του, με καταγωγή μια χώρα της Αφρικής, απελάθηκε όταν ήταν 4
χρονών, αφού απορρίφθηκε η αίτησή του για παραχώρηση ασύλου. Έχει κι ένα
αδελφάκι που γέννησε η μητέρα του πριν δύο χρόνια. Εκείνος το φροντίζει τα απογεύματα μέχρι να γυρίσει η μητέρα του από τη δουλειά.
Ο Νίκος μιλά ξένες γλώσσες.
Μιλά αγγλικά, σπαστά, όπως του τάμαθε η μάνα του. Επίσης, και κάπως καλύτερα τουλάχιστον, μιλά κι ελληνικά,
όπως του τα διδάσκουν στο σχολείο οι δασκάλοι και οι συμμαθητές του. Ως μητρική
γλώσσα, ο Νίκος δεν έχει όμως καμία.
Για να πάει σχολείο κάπου σε μια γειτονιά της Λευκωσίας,
έπρεπε να ξεπεραστούν οι αντιρρήσεις της μητέρας του, η οποία ανησυχούσε μην τον
καταδώσουν στο ιμιγκρέισιον οι δάσκαλοί του ή κανένας συμμαθητής του. Ανάλογη
είναι η καχυποψία της έναντι των δημοσίων νοσοκομείων. Ακόμα κι όταν αρρωστάει
ο Νίκος ή το αδελφάκι του. Με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται.
Άλλη χώρα δεν γνώρισε. Έχει
ακούσει για χώρες μακρινές όπου ίσως και να ζούνε ακόμη οι παππούδες και οι γιαγιάδες
του, οι θείοι του και τα ξαδέλφια του, αλλά η σχέση του με αυτούς κι αυτές
είναι περισσότερο βιολογική παρά πολιτιστική. Η πατρίδα του Νίκου είναι η
Κύπρος. Και σε δέκα χρόνια θα τον θέλει μάλιστα ντυμένο στο χακί.
Προς το παρόν όμως, η
πατρίδα του κάνει σάμπως και ο Νίκος δεν υπάρχει. Γιατί δεν παραδέχεται τα λάθη
της. Δεν θέλει να παραδεχτεί πως η μεταναστευτική της πολιτική έχει αποτύχει.
Και πως πρέπει να διορθώσει τα λάθη της όχι καλώντας τον Νίκο -ή τον κάθε Νίκο-
και την οικογένειά του να πληρώσουν για αυτά. Θα πρέπει επιτέλους να προσφέρει στον Νίκο και την οικογένειά του μια διέξοδο, ενσωματώνοντάς τους στην κοινωνία ως ισότιμα μέλη της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου