Αυτούς λοιπόν έχουμε!

Σήμερα ενέκρινε σήμερα το υπουργικό συμβούλιο ένα πακέτο μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης.

Η "έγκριση" αυτή, με τη σειρά της, τελεί υπό την αίρεση της έγκρισης της απόφασης του υπουργικού συμβουλίου από τους κοινωνικούς εταίρους, μια και η υλοποίηση του πακέτου αυτού θα είναι δυνατή μόνο μετά από την ολοκλήρωση του διαλόγου με τους κοινωνικούς εταίρους.

Άρα, μην αγωνιάτε. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμη να διανύσουμε.

Έχουμε κυβέρνηση, κοινοβούλιο, και την Άνω Βουλή των Συνδικαλιστών.

Τα πάντα στο άγραφο σύνταγμα του Δημήτρη Χριστόφια τελούν υπό την αίρεση των συντεχνιών, ως γνωστόν.

Ή καλύτερα, το συνδικαλιστικό κίνημα, η αντιπροσωπευτικότητα του οποίου είναι άγνωστη μια και το Υπουργείο Εργασίας δεν δημοσιεύει τα στοιχεία για τον αριθμό των μελών των συντεχνιών που κατέχει, κυβερνά με δικαίωμα αρνησικυρίας έναν πληθυσμό των 800 χιλιάδων ατόμων αποφασίζοντας για την ευημερία του συνόλου της κοινωνίας.

Με άλλα λόγια, στους Χατζηπέτρου, Κυρίτση και Μωυσέως έχει εκχωρηθεί από τον Χριστόφια η εξουσία να αποφασίζουν για θέματα οικονομικής και κατά συνέπεια εθνικής πολιτικής.

Προσωπικά, δεν είμαι ενάντιος στο θεσμό του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι συντεχνίες έχουν ένα ρόλο στη διαπραγμάτευση συλλογικών συμβάσεων ή στη διεκδίκιση καλύτερων όρων εργασίας. Το να τους παραχωρείται ωστόσο η υπερεξουσία να αποφασίζουν την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική, και μάλιστα σε περίοδο βαθιάς κρίσης όταν αποδεδειγμένα οι δεσμεύσεις, αποτελεί όχι μόνο μια εξωφρενική πρακτική που εισήγαγε ο Δημήτρης Χριστόφιας, ή και μια καταστροφική πολιτική επιλογή για χάριν ενός στείρου ιδεολογισμού, για χάριν, με τη σειρά του, της ιδεολογίας. 

Είναι και ένα σύμπτωμα σήψης και διαφθοράς, μια αποτελεί συναλλαγή μεταξύ εκτελεστικής εξουσίας και οργανωμένων συμφερόντων προς επίτευξη αμοιβαίου οφέλους και όχι του γενικότερου καλού.