Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Εδώ ο κόσμος καίγεται και η ΑΗΚ κτενίζεται...

Λοιπόν, ακούγοντας σήμερα τον Στέφανο Στεφάνου να σχολιάζει την πρόθεση της ΑΗΚ να αυξήσει τις βασικές διατιμήσεις του ηλεκτρικού ρεύματος ανατρίχιασα! Κι αυτό γιατί σκέφτηκα πως ίσως ζω σε άλλο πλανήτη. Ή αντίστροφα, ο Στέφανος Στεφάνου εκπροσωπεί μια κυβέρνηση που κυβερνά μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο πλανήτη.

Το ακριβές απόσπασμα της δήλωσης που έκανε το πρωτοπαλίκαρο του Χριστόφια, ήταν: «Τώρα το θέμα επαναφέρει ο Ρυθμιστής που έχει και την ευθύνη και είναι ο Ρυθμιστής που αποφασίζει την αύξηση της τιμής. Ασφαλώς γίνεται και διάλογος με την κυβέρνηση γιατί την Κυβέρνηση ενδιαφέρει να έχουμε μια εύρωστη ΑΗΚ. Αυτός ο διάλογος γίνεται έχοντας επίγνωση των πολλαπλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ΑΗΚ… Ενόψει αυτού του διαλόγου πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να βοηθήσουμε έτσι ώστε να επιτευχθούν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα»

Πιο λιανά: Η κυβέρνηση θέλει μια «εύρωστη» ΑΗΚ. Μια ΑΗΚ «των πολλαπλών προβλημάτων», που στη γλώσσα της ίδιας όπως και της κυβέρνησης είναι η αδυναμία της να ανταποκριθεί στις οικονομικές της υποχρεώσεις. Και για τούτο, η κυβέρνηση θεωρεί πως πρέπει να διεξαγάγει διάλογο «για να προσπαθήσουμε όλοι να βοηθήσουμε».

Μα σε τι κύριε Στεφάνου μου πρέπει να βοηθήσουμε όλοι; Η ΑΗΚ καλά την έχει. Και οι εργαζόμενοί της. Αντίθετα, έχει πολλούς που είναι σε χειρότερη μοίρα. Ένα είναι το «πολλαπλό της πρόβλημα» της ΑΗΚ, και συγκεκριμένα η κακοδιαχείριση. Αν η ΑΗΚ επιλέγει συνειδητά την κακοδιαχείριση, και να καταβάλλει π.χ. διπλάσιους μισθούς στους υπαλλήλους της απ’ ό,τι είναι σε θέση να εξασφαλίζουν οι πελάτες της, για πιο λόγο πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα οι τελευταίοι;

Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν, όπως διατείνεται, αδυνατεί να υλοποιήσει το αναπτυξιακό της πρόγραμμα, ποιος ο λόγος να το υλοποιήσει; Αν δεν είναι εύρωστη, γιατί να πληρώνει εξωπραγματικούς μισθούς στους εργαζόμενούς της; Και γιατί να μη αναλάβει μέρος της αγοράς ένας πιο εύρωστος οργανισμός παραγωγής ηλεκτρισμού που δεν θα αφαιμάσσει τους πολίτες για χάριν μιας μικρής ομάδας εργαζομένων;

Και όσον αφορά τον πρόεδρο της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕΚ) Κώστα Ιωάννου, είναι γνωστό ότι εκπροσωπεί στην ουσία το κατεστημένο της ΑΗΚ, όντας γέννημα και θρέμμα του και έχοντας διατελέσει χρόνια γενικός της διευθυντής. Πως είναι δυνατόν να αναμένει ο Κύπριος πολίτης πως αυτός ο άνθρωπος θα εκτελέσει ευσυνείδητα τα καθήκοντά του, όταν είναι γνωστό πως «ο κόρακας κορακιού δεν βγάζει μάτι»;

Και επανερχόμενος σε σένα, Στέφανε. Φανερώθηκε για μια ακόμη φορά η υποκρισία της κυβέρνησης που εκπροσωπείς: Ενώ υπάρχουν νοικοκυριά που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και να πληρώσουν τους ήδη παραφουσκωμένους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, ως ΑΚΕΛ και ως κυβέρνηση αδιαφορείτε για αυτούς και αποδεικνύεται, με το να μην κόβετε μια και καλή το βήχα της ΑΗΚ, πως δεν ενδιαφέρεστε για τίποτα άλλο παρά για την ευημερία εκείνων των 2400 υπεραμειβόμενων της υπαλλήλων και όχι για εκείνους που εξαναγκάζονται να τους συντηρούν προβαίνοντας σε συνεχείς θυσίες.

Αίσχος σε σένα και αίσχος στο αφεντικό σου και αίσχος και στα αφεντικά του, ληστές και υποκριτές!

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

Ηλεκτρισμός: Το μονοπώλιο ουκ ελάττω παραδώσω...

Η διαφαινόμενη πρόθεση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕΚ) να εγκρίνει την αύξηση των βασικών διατιμήσεων της Αρχής Ηλεκτρισμού κατά 6% με δικαιολογητικό την αύξηση του λειτουργικού της κόστους, συνιστά ένα άνευ προηγουμένου εκβιασμό της κοινωνίας. Η επιδίωξη της ΑΗΚ να αυξήσει τις διατιμήσεις της θα έπρεπε λογικά να προκαλεί έκπληξη μια και θα διευκόλυνε την είσοδο ανταγωνιστών της στην αγορά. Ως γνωστόν, μετά την ένταξη στην ΕΕ και το -τυπικό- άνοιγμα του 30% της αγοράς σε ιδιώτες παραγωγούς, η ΑΗΚ θα έπρεπε να είχε επικεντρωθεί στη συγκράτηση, αν όχι μείωση του λειτουργικού της κόστους, ανεξάρτητα του αν δεν έχουν ακόμη φανεί μέχρι τώρα ανταγωνιστές.

Εν πάση περιπτώσει, σήμερα, μεσούσης της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, η οικονομία του τόπου μαστίζεται από την υποχώρηση της εξωτερικής ζήτησης κυρίως για προϊόντα και υπηρεσίες. Πολλές κυπριακές εταιρείες δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστούν εταιρείες του εξωτερικού. Το γεγονός αυτό προκάλεσε εκτόξευση της ανεργίας, με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί ο αριθμός των νοικοκυριών που δυσκολεύονται να τα φέρουν πέρα.

Λαμβανομένου όμως υπ’ όψιν του γεγονότος ότι τα νοικοκυριά στην Κύπρο ήδη πληρώνουν το δέκατο ακριβότερο οικιακό ρεύμα ενώ οι βιομηχανίες το δεύτερο πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη όπως αναφέρουν επίσημες στατιστικές, η περαιτέρω αύξηση των βασικών διατιμήσεων που μεθοδεύουν ΑΗΚ και ΡΑΕΚ -με την σιωπηλή ανοχή της κυβέρνησης-, είναι βέβαιο πως όχι μόνο θα δυσχεράνει τη θέση των νοικοκυριών αλλά και θα οξύνει τη θέση των κυπριακών επιχειρήσεων σε σχέση με την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους.

Το επιχείρημα που επικαλούνται ΑΗΚ και ΡΑΕΚ περί κινδύνου μη υλοποίησης του αναπτυξιακού προγράμματος της πρώτης λόγω περιορισμού της κερδοφορίας της, δεν πείθει, έστω κι αν ληφθεί υπ’ όψιν η εκταμίευση μέρους του πλεονάσματος της ΑΗΚ την τελευταία τετραετία από την κυβέρνηση υπό τη μορφή μερίσματος. Κι αυτό γιατί στην ΑΗΚ δεν καταβλήθηκε καμιά ουσιαστική προσπάθεια περιορισμού του λειτουργικού της κόστους.

Παρενθετικά, αναφέρω πως αυτό αυξήθηκε από 276 εκατομμύρια λίρες το 2006 σε 295 εκατομμύρια λίρες το 2007, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση 2007 της ΑΗΚ (σελ. 99). Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μερίδιο του λειτουργικού κόστους αφορούσε την αγορά καυσίμων (177 εκατομμύρια λίρες το 2007), το υπόλοιπο αφορούσε κυρίως το κόστος προσωπικού και εισφορές στο ταμείο συντάξεων της ΑΗΚ, το οποίο αυξήθηκε από 65 εκατομμύρια λίρες το 2006 σε 69 εκατομμύρια το 2007, καταγράφοντας δηλαδή αύξηση 6,7%, εκείνη δηλαδή τη χρονιά κατά την οποία η ΑΗΚ είχε πρωτοεγείρει δημόσια θέμα αύξησης των βασικών διατιμήσεων επικαλούμενη τη βιωσιμότητά της!

Και όταν η ΑΗΚ μιλά για τη βιωσιμότητά της, εννοεί τη δυνατότητά των υπαλλήλων της να αμείβονται με βασιλικούς μισθούς, ανεξαρτήτως του τι παράγουν, με ποιο κόστος και σε ποια τιμή εξαναγκάζονται οι καταναλωτές να το αγοράζουν! Φτάνει μονάχα κάποιος να συγκρίνει τις απολαβές των υπαλλήλων της με τις απολαβές άλλων εργαζομένων στην Κύπρο και θα αντιληφθεί τους λόγους που κάνουν το ρεύμα τόσο ακριβό. Ενδεικτικά, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, το 2007 μια δακτυλογράφος στην ΑΗΚ έπαιρνε αμειβόταν με 1.557 λίρες το μήνα ενώ η μέση συνάδελφός της με περίπου τα μισά 852 λίρες το μήνα.

Φυσικά, θα ήταν μεγάλο λάθος να εντοπίσουμε την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία οδηγείται η ΑΗΚ μόνο στην ανεπίτρεπτη εξέλιξη των απολαβών των υπαλλήλων της. Οι τελευταίοι άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως αμείβονται τόσο πλουσιοπάροχα, με την ευλογία των πολιτικών κομμάτων. Η αποστολή τους άλλωστε, είναι να διευκολύνουν τους εκάστοτε κυβερνώντες στη γενικότερη καταλήστευση των πολιτών που είναι εγκλωβισμένοι σε ένα ενεργειακό μονοπώλιο, που ενίοτε γίνεται με καραμπινάτους τρόπους, όπως π.χ. στην περίπτωση που αποκαλύφθηκε και αφορούσε τον κατά τ’ άλλα ατυχήσαντα απατεώνα Γιάννου Ανδρονίκου. Τις υπόλοιπες όμως φορές γίνεται με λιγότερο διαφανείς μεθόδους και για τούτο παρά τα τόσα σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν με εμπλοκή ορισμένων στελεχών της ΑΗΚ, ουδέποτε υπήρξαν καταδίκες.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως πρόεδροι του διοικητικού της συμβουλίου διορίζονται άτομα που διακρίθηκαν στην καλύτερη περίπτωση λόγω της μετριότητάς τους, όπως τελευταία ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο Χαρίλαος Σταυράκης και ειδικά ο νυν πρόεδρός της, Χάρης Θράσου, ο οποίος ασκώντας τα καθήκοντά του ως υπουργός Συγκοινωνιών και έχοντας πάρει δέκα ντουζίνες ανθρώπους στο λαιμό του, ανταμείφθηκε με διορισμό σε μια τόσο νευραλγική θέση…

Ούτε άλλωστε είναι τυχαίο το ότι διατηρείται ακόμη ανέπαφο το μονοπώλιο της ΑΗΚ, μιας και κανείς πολιτικός δεν έχει συμφέρον να διαταραχτεί αυτή η ανισόρροπη ισορροπία στην κυπριακή αγορά ενέργειας, μια και εκείνα τα οφέλη που είναι σε θέση να εξασφαλίζουν τα κόμματα για τους εαυτούς τους έχοντας υπό τον έλεγχό τους το διοικητικό συμβούλιο και ολόκληρο τον οργανισμό της ΑΗΚ.

Και όσο μάλιστα ανακαλώ τον τρόπο με τον οποίο ο Γιώργος Γεωργιάδης έριχνε στον κάλαθο των αχρήστων όσους προβληματισμούς που έτυχε να εκφραστούν δημόσια κατά την περίοδο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για τη μετέπειτα εξέλιξη του κόστους του ηλεκτρικού ρεύματος, συνεπεία της επιβολής φόρων κατανάλωσης, κατάργησης επιδοτήσεων, απελευθέρωσης της αγοράς, κόστους αγοράς δικαιωμάτων CO2, και την απόλυτη εξάρτηση από το βαρύ πετρέλαιο για σκοπούς ηλεκτροπαραγωγής κ.ά., τόσο περισσότερο μου γίνεται πεποίθηση πως στο διοικητικό συμβούλιο της ΑΗΚ διορίζονται βλάκες ή άνθρωποι που περνούν όλους τους υπόλοιπους για βλάκες.

Υ.Γ. Σε μεγάλο βαθμό για την επιτυχία του εκβιασμού αυτού φέρουν και τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία αρκούμενα σε μια επιφανειακή έρευνα που περιορίζεται στην καταγραφή δηλώσεων, διευκολύνουν όσων επιτελούν ανεπαρκώς τα καθήκοντά τους. Αρκεί μόνο να διαβάσει κάποιος το σχετικό απολογητικό άρθρο του Χρύσανθου Μανώλη στον Πολίτη, το οποίο ούτε και ο εκπρόσωπος Τύπου της ΑΗΚ δεν θα μπορούσε να γράψει καλύτερα. Ο συντάκτης του ξέχασε να ρωτήσει που και πως θα βρίσκουν εκείνοι οι καταναλωτές τα χρήματα για να πληρώνουν αυτό το ακριβό ρεύμα, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια καλοπληρωμένη θέση στην ΑΗΚ ή στο δημόσιο...

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Η βλακεία στην υπηρεσία της εθνικής πολιτικής




Διαβάζοντας στις ειδήσεις από τη μια τις δηλώσεις και επιδιώξεις της κυβέρνησης Χριστόφια στο Κυπριακό και από την άλλη την πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων, οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως είτε ο πρόεδρος ή περνά τους πάντες, συμπεριλαμβανομένης της Κυπριακής κοινωνίας όπως και των κυβερνήσεων άλλων κρατών που εμπλέκονται στο Κυπριακό για βλάκες ή η βλακεία του ιδίου δεν έχει όρια. Δεν ξέρω ποιος λογικός άνθρωπος θα διαφωνούσε με το ότι ως αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών του Δημήτρη Χριστόδια, οδηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια τα πράγματα στο Κυπριακό σε μια δύσκολα ανατρέψιμη κατάσταση:
  • Η απόφασή του να προωθήσει σε μια κρίσιμη περίοδο για το Κυπριακό τον Τάσο Παπαδόπουλο στην προεδρία.
  • Η απόφασή του να πει όχι στο Σχέδιο Ανάν που σύμφωνα με την επίσημη αξιολόγηση του κόμματός του επανένωνε την Κύπρο και αναιρούσε την κατοχή.
  • Η εμμονή του μετά την εκλογή του στην προεδρία στην 8η Ιουλίου, οταν ο Ταλάτ ακόμα υποδείκνυε την ετοιμότητα της πλευράς του να ξεκινήσει τις συνομιλίες βάσει του Σχεδίου Ανάν.
  • Το σύνθημα του "λύση για Κυπρίους από Κυπρίους" και η πεισματική του άρνηση να αποδεχθεί χρονοδιαγράμματα στις συνομιλίες, γεγονός που διευκόλυνε και επιτάχυνε την παγίωση των τελεσμένων και
  • Η εξαγγελία της πρόθεσής του να μη εγείρει βέτο στην αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο.
Όλες αυτές οι επιλογές του Δημήτρη Χριστόφια έδωσαν στην Τουρκία τη δυνατότητα τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι είναι η κατέχουσα δύναμη στην Κύπρο, παρά το γεγονός ότι είναι υπόλογη για τον εκτοπισμό του ενός τρίτου του πληθυσμού της Κύπρου, παρά το γεγονός ότι έχει βρεθεί ένοχη πολλές φορές για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κυπρίων, όχι μόνο να μην επωμίζεται κόστος, αλλά να επιβραβεύεται με διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να αισθάνεται καθόλου πλέον την πίεση του Κυπριακού.

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι ότι ενώ οι Ελληνοκύπριοι είναι στην ουσία αυτοί που αδικήθηκαν το 1974 να επωμίζονται στην ουσία το κόστος του Κυπριακού, ή καλύτερα της μη λύσης του Κυπριακού, ως αποτέλεσμα των επιλογών του Δημήτρη Χριστόφια.

Φυσικά, συμπεραίνοντας από τις τραγικά σπασμωδικές αντιδράσεις του σε σχέση με την πρόθεση του Έρογλου να πολιτογράφηση μερικές ακόμη χιλιάδες έποικους ή με το δρομολόγιο Αμμοχώστου Λατάκειας, δύσκολα οδηγούμαστε σε άλλο συμπέρασμα από το ότι ο Πρόεδρός μας, πάσχει από πολιτικό αυτισμό. Ζει σε ένα δικό του κόσμο, τον οποίο διαμορφώνει ο τρόπος σκέψης που του επέβαλε η κατήχηση στην ιδεολογία του κόμματός του, και μέσα σε αυτόν, είναι ανίκανος να αντιληφθεί τις όχι μόνο τις κοσμογονικές εξελίξεις που συντελέστηκαν την τελευταία εικοσαετία παγκοσμίως, αλλά ούτε και τις επιδράσεις που είχαν στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών ισορροπιών γύρω από το Κυπριακό. Απόδειξη για το τελευταίο δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η εμφάνισή του στην πρόσφατή του επίσκεψη στη Μόσχα και η εξέλιξη των τουρκο-ρωσικών σχέσεων.


Σήμερα, ο Δημήτρης Χριστόφιας έχει καταφέρει με την πολιτική του να διευκολύνει την αναβάθμιση των κατεχομένων σε μια νομική οντότητα που θα τυγχάνει ολοένα ευρύτερης αποδοχής διεθνώς. Οι εξελίξεις με τη Συρία είναι απλώς προπομπός του τι έπεται. Το ροκάνισμα του χρόνου ελλείψει χρονοδιαγραμμάτων στις συνομιλίες μετά την εκλογή του τον Φεβράρη του 2008, είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή των φιλοντενκτασικώνστην εξουσία στο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Μέχρι τον Απρίλιο του 2010, αναμένεται ότι και ο Ταλάτ, στον οποίο επένδυσε, όπως ο ίδιος ο Χριστόφιας έλεγε, τόσες ελπίδες για συνεννόηση, θα έχει την ίδια τύχη με τον Σογιέρ.

Άρα οι ελπίδες για συννενόηση γίνονται πλέον μηδέν. Οι προοπτικές περαιτέρω αναβάθμισης του ψευδοκράτους όλο και βελτιώνονται. Έστω κι αν επιτευχθεί συμφωνία για συνολική λύση πλέον με τον Ταλάτ μέχρι τον Δεκέμβρη, είναι αμφίβολο αν θα τύχει αποδοχής τόσο από τους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους.

Έτσι, το να διαβάζει κάποιος, πως ο Δημήτρης Χριστόφιας εγείρει αξιώσεις στο εδαφικό που ακόμη όταν η Τουρκία καιγόταν για ημερομηνία ένταξης και η Κυπριακή Δημοκρατία μπορούσε να αποφασίσει για το μέλλον της πρώτης, η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είχε εγείρει, τότε είναι αδύνατον πλέον να μιλάς για έναν σοβαρό άνθρωπο.

Εν πάση περιπτώσει, αν και για τους πιο πάνω λόγους έχω σοβαρές αμφιβολίες όχι μόνο για τη σοβαρότητα του Προέδρου αλλά και για την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται και να αξιολογεί ορθά τις εξελίξεις ώστε να κρίνει και να αποφασίζει αναλόγως, δεν έχω λόγο να αμφισβιτώ τον πατριωτισμό του.

Απευθυνόμενος λοιπόν στον πατριωτισμό του Προέδρου, τον καλώ να προβεί σε μια αξιολόγηση της πολιτικής του, των αποτελεσμάτων της και προπαντός των περαιτέρω προοπτικών της. Κι αν θέλει να αποφύγουμε τα χειρότερα, ας μην διστάσει να παραιτηθεί και να οδηγηθούμε σε εκλογές. Αυτή τη στιγμή παίζονται όλα κορώνα γράμματα. Και με Πρόεδρό τον Χριστόφια για άλλα 3,5 χρόνια, το διακύβευμα είναι τεράστιο.

Υ.Γ. Η σημερινή εξέλιξη σε σχέση με τη μετάβαση προσκυνητών στον Άγιο Μάμα είναι ενδεικτική του τι θα ακολουθήσει με το οδόφραγμα του Λιμνήτη. Αρχικά θεωρήθηκε πως το άνοιγμά του ήταν αναγκαία συνθήκη για τη θετική αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο. Όπως πανε τα πράγματα, ούτε τον Λιμνήτη δεν θα χρειαστεί να ανοίξουν οι Τούρκοι για την αξιολόγησή τους.

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

Μια επέτειος και μια ιστορία

Η μέρα που χάραξε την ίδια μέρα πριν 70 χρόνια, ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Αν και η πόρτα του φρενοκομείου είχε ανοίξει ήδη προ πολλού στην Ευρώπη, όπου η ναζιστική μηχανή είχε ήδη φέρει υπό τον έλεγχό της δύο χώρες, η εισβολή των Ναζί στην Πολωνία, σηματοδότησε την ουσιαστική έναρξη της οργανωμένης προσπάθειας των υπολοίπων λαών της Γηραιάς Ηπείρου να αντισταθούν στη βουλιμία τους, την οποία μέχρι πρότινος θεωρούσαν, τραγικά λανθασμένα όπως αποδείχτηκε, πως θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν, και έτσι να ελέγξουν.

Το τι ακολούθησε, ξεπέρασε κάθε όριο της ανθρώπινης φαντασίας: πόλεις ισοπεδώθηκαν, χωριά πυρπολήθηκαν, στρατοί θυσιάστηκαν, γυναίκες βιάστηκαν, παιδιά εκτελέστηκαν, εκατομμύρια άνθρωποι δηλητηριάστηκαν. Τα πιο καταστροφικά όπλα επινοήθηκαν. Όταν έξι χρόνια μετά σίγησαν τα όπλα, η ανθρωπότητα μετρούσε 60 εκατομμύρια νεκρούς, άμαχους και μη. Πολλοί πέθαναν από βομβαρδισμούς, πάμπολλοι από την πείνα, τις στερήσεις, τις κακουχίες, πολλοί έπεσαν θύματα εκτελέσεων και της εξοντωτικής μανίας των Ναζί, το μίσος των οποίων για ο,τιδήποτε δεν συμβάδιζε με τη νοσηρή τους ιδεολογία τους παραμέριζε κάθε πιθανή έκφραση ανθρώπινης συνείδησης κατά την εκτέλεση και του πιο απεχθούς εγκλήματος με τα πιο απίστευτα μέσα. Εβραίοι, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, αντιφρονούντες, Ρώσοι και Πολωνοί, άτομα με σωματική και πνευματική αναπηρία, σταμπαρίστηκαν επίσημοι εχθροί ενός κράτους, οι πρόθυμοι υπηρέτες του οποίου κινήθηκαν εναντίον τους με πρωτόγνωρη βιαιότητα.

Η Γερμανία του 1939, ήταν ήδη προ πολλού θύμα του ίδιου της του εαυτού. Έξι χρόνια νωρίτερα, ο γερμανικός λαός αποφάσισε να εναποθέσει τη μοίρα του στα χέρια ενός ψυχοπαθή. Ενός ανθρώπου που καλλιεργούσε τον ρατσισμό, το μίσος, την πλήρη περιφρόνηση της ανθρώπινης ύπαρξης, κάθε ατομικού και συλλογικού δικαιώματος του ανθρώπου και οδηγούσε τη χώρα τους με μαθηματική ακρίβεια σε σύγκρουση με όλον τον κόσμο. Ο γερμανικός λαός, παρά την πλούσια πολιτιστική του παράδοση, ανέχτηκε τη θεσμοθέτηση κάθε μορφής χυδαιότητας που εισήγαγε ο Αδόλφος Χίτλερ, εκδίδοντάς σε αυτόν λευκή επιταγή, αφού τον αποδέχτηκε ως κυβερνήτη του. Θεσπίστηκαν «νόμοι» που μεταξύ άλλων ρύθμιζαν ποιος και ποια είχε δικαίωμα να ζήσει και ποιος όχι. Ποιος και ποια είχε δικαίωμα να εργαστεί και ποιος όχι. Ποιος είχε δικαίωμα να παντρευτεί ποια και αντίστροφα. Ποιος ήταν το θύμα και ποιος ο θύτης. Η χώρα αφέθηκε στο έλεος της συμμορίας των SA, ενός άτυπου στρατού από αποβράσματα της κοινωνίας, αποστολή των οποίων ήταν να τρομοκρατούν τους αντιπάλους, να τους φιμώνουν και αν χρειαστεί να τους εξοντώνουν. Αυτοί οι αλήτες, βρήκαν συνεργούς σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας: Γιατρούς, δικηγόρους, δικαστές, οικονομολόγους, κληρικούς, στρατιωτικούς.

Όλοι τους είπαν μετά πως απλώς εκτελούσαν διαταγές. Πως δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υπακούν. Πως δήθεν δεν είχαν άλλη επιλογή. Κι όμως, χωρίς αυτούς, χωρίς την εθελοντική και πρόθυμή τους συμβολή, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η μηχανή του Τρίτου Ράιχ.

***

Πολλοί λένε πως, μια πιο έγκαιρη και πιο σθεναρή αντίσταση της γερμανικής κοινωνίας, θα μπορούσε είχε αποτρέψει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, και συνεπώς, την καταστροφή που αυτή έφερε σε όλο τον κόσμο. Ίσως. Η πιο κάτω ιστορία σε βίντεο αναφέρεται στην Αντίσταση μελών της γερμανικής κοινωνίας κατά του ναζισμού. Πρόκειται για την ιστορία της ομάδας “Weisse Rose” (άσπρο τριαντάφυλλο) που διένειμε προκηρύξεις στο Μόναχο. Το έργο είναι στη Γερμανική με αγγλικούς υπότιτλους.



Βίντεο 1


Βίντεο 2


Βίντεο 3


Βίντεο 4


Βίντεο 5


Βίντεο 6


Βίντεο 7


Βίντεο 8


Βίντεο 9


Βίντεο 10


Βίντεο 11


Βίντεο 12