Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Η ευκαιρία που θα χάσει το ΑΚΕΛ


Η καταξίωση του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος SPD μετά το 1945 στη συνείδηση των Γερμανών ψηφοφόρων δεν υπήρξε αυτόματα προϊόν της προηγηθείσας δράσης του κόμματος μεταξύ του Α' και Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν αποτέλεσμα της απόφασής του να αναθεωρήσει μεταπολεμικά την ιδεολογία του και να την προσαρμόσει στις απαιτήσεις μιας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας. Το SPD είχε αντισταθεί όσο κανένα άλλο κόμμα όχι μόνο κατά του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος του Χίτλερ το οποίο εντέλει οδήγησε την υφήλιο στο χάος αλλά και στο Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας, το KPD, το οποίο διευκόλυνε με τη δράση του, που στόχευε στην υπονόμευση του κοινοβουλευτισμού, την άνοδο των ναζί.
Νικητής στις πρώτες βουλευτικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Δυτική Γερμανία το 1949 αναδείχθηκε ο Κόνραντ Άντεναουερ, ο ηγέτης των χριστιανικών κομμάτων CDU/CSU με 31% των ψήφων και το SPD του Κουρτ Σούμαχερ εξήλθε δεύτερο κόμμα με 29%.

Το χάσμα στη διαφορά των ψήφων που πήραν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα διευρύνθηκε περαιτέρω στις εκλογές του 1953 και ξεπέρασε το 16% των ψήφων, ενώ στις εκλογές του 1957 παρά τη μικρή αύξηση των ποσοστών της SPD, οι Χριστιανοδημοκράτες του "Γέροντα," όπως αποκαλείτο ο Άντεναουερ, πέτυχαν τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία τους εξασφαλίζοντας την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων. Οι Δυτικογερμανοί είχαν πειστεί για την αξία και τα οφέλη του μεταπολεμικού οικονομικού θαύματος που βασιζόταν στην οικονομία της αγοράς, της σταθερότητας του δημοκρατικού πολιτειακού συστήματος και της ασφάλειας από τη συμμετοχή στη Βορειοατλαντική Συμμαχία, άλλως ΝΑΤΟ, και αναγνώριζαν μόνο στους Χριστιανοδημοκράτες την ικανότητα της ορθής διαχείρισης των κοινών. Δεν ήθελαν να παίξουν αυτά τα επιτεύγματά κορώνα-γράμματα εμπιστευόμενοι τα μαρξιστικά ιδεώδη του Έριχ Όλενχάουερ, διαδόχου του εν τω μεταξύ θανόντος Σούμαχερ.

Αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα που αντανακλούσαν την ωρίμανση των Γερμανών ψηφοφόρων που άντλησαν διδάγματα από τις προπολεμικές επιλογές τους, ανάγκασαν εν τέλει την SPD να αναθεωρήσει όχι μόνο την τακτική που θα ακολουθούσε μετέπειτα στις εκλογές αλλά και τη στρατηγική της όπως εκφραζόταν από την ιδεολογία της. Στο συνέδριο του Μπαντ Γκόντεσμπεργκ, ένα προάστιο της τότε πρωτεύουσας Βόννης, το SPD αποφάσισε το 1959 να προχωρήσει στον εκσυγχρονισμό της ιδεολογίας της και από εργατικό κόμμα να γίνει λαϊκό κόμμα. στρέφοντάς την πλάτη της στον μαρξισμό. Στόχος της ήταν να γίνει κόμμα εξουσίας.

Η απόφαση αυτή ήταν καθοριστικής σημασίας όχι μόνο για τα μετέπειτα εκλογικά της αποτελέσματα και την πολιτική ζωή της Γερμανίας αλλά και για την παγκόσμια ιστορία. Η άνοδός της SPD στην εξουσία ηγουμένης κυβερνητικού συνασπισμού με τους Φιλελεύθερους του FDP το 1969 (προηγήθηκε ο "μεγάλος συνασπισμός" με τους Χριστιανοδημοκράτες μεσούσης της προηγούμενης κοινοβουλετικής περιόδου), της έδωσε την ευκαιρία με καγκελάριο τον Βίλι Μπράντ να προωθήσει αποτελεσματικά μεταρρυθμίσεις όχι μόνο στο κοινωνικό σύστημα της χώρας αλλά και να ενδυναμώσει τη θέση των εργαζομένων στις επιχειρήσεις δίδοντας τους τη δυνατότητα επηρεασμού της λήψης εταιρικών αποφάσεων αλλά και να εισαγάγει μια πολιτική συμφιλίωσης με πρώην αντιπάλους στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως τη Σοβιετική Ένωση και την Πολωνία που επέτρεψε μια σημαντική αποκλιμάκωση της έντασης του Ψυχρού Πολέμου.

Αυτά τα επιτεύγματα έγιναν δυνατά όχι μόνο χάριν της ωρίμανσης των Γερμανών ψηφοφόρων αλλά και της ωρίμανσης της ίδιας της SPD. Αντιλαμβανόμενη τα καλέσματα της εποχής πέτυχε απώτερους στρατηγικούς στόχους ανερχόμενη στην εξουσία όχι ως αποτέλεσμα ενός σχηματισμού περιστασιακής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας αλλά γιατί έπεισε τους Γερμανούς ψηφοφόρους για την αναγκαιότητα επίτευξής των στόχων εκείνων.

Το περασμένο Σάββατο, το κυπριακό κομμουνιστικό κόμμα ΑΚΕΛ, αποφάσισε να δώσει στον υπουργό Υγείας Σταύρο Μαλά το χρίσμα του υποψηφίου για τις εκλογές του 2013. Η απόφαση αυτή του εκτάκτου συνεδρίου του κόμματος δεν συνοδεύτηκε από καμιά προσπάθεια αναθεώρησης της ιδεολογίας του κόμματος, το οποίο είδε τη δημοτικότητα του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια να κατακρημνίζεται ως αποτέλεσμα κυρίως ως αποτέλεσμα της οικονομικής του πολιτικής αλλά και των χειρισμών του που οδήγησαν στην έκρηξη στο Μαρί. Αφετηρία για αυτές του τις αποφάσεις, ήταν η αγκυλώσεις του Χριστόφια και του κόμματός του στον Μαρξισμό-Λενινισμό και στις σταλινικές νοοτροπίες.

Συνεπώς, αν για χάρη της συζήτησης ο Σταύρος Μαλάς, ο οποίος υπερασπίζεται και δεν αποκηρύττει το κυβερνητικό έργο, καταφέρει να διαψεύσει τις δημοσκοπήσεις και να εκλεγεί, δεν θα είναι αναγκασμένος να εφαρμόσει μια πολιτική που θα εγκρίνει το ΑΚΕΛ και θα είναι συμβατή με την ιδεολογία του; Και δεν θα οδηγήσει η ίδια πολιτική στα ίδια αποτελέσματα;

Συνεπώς, αν πράγματι το ΑΚΕΛ θέλει να διεκδικεί στο μέλλον με αξιώσεις την εξουσία για να πετύχει όλες εκείνες οι υποσχέσεις που έδωσε Χριστόφιας αλλά δεν τίμησε, δεν θα ήταν σήμερα μια ευκαιρία για αυτό να ξεκινήσει την διαδικασία εκ της νέου ίδρυσής του, ώστε να προσαρμοστεί στις σημερινές ευρωπαϊκές και διεθνείς πραγματικότητες και να μπορεί να παράγει πραγματικό έργο.

7 σχόλια:

Λεμέσια είπε...

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα σου. Με το SPD έχω μια περίεργη προσέγγιση. Ενώ από τη μια δε διαφωνώ με τη ρητορική του και ενώ αποτελεί οπωσδήποτε μια σοβαρή επιλογή για μένα, από την άλλη έχω μείνει κατά καιρούς άναυδη με τις τραγικότατες αποφάσεις του όπως π.χ. το βομβαρδισμό του Βελιγραδίου...Τότε δεν άντεξα και το έθεσα και ως ερώτημα στο βουλευτή της περιοχής μου σε μια πλατεία όπου μιλούσε με τους πολίτες. Το πόσο ερασιτεχνικά μού απάντησε, δεν μπορείς να φανταστείς. Απογοήτευση...Ένα άλλο σημείο είναι και το πόση επιρροή έχουν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Όταν κυβερνούν, δρουν κατευναστικά και συνήθως είναι σε θέση να επιβάλλουν "ύποπτα" ψηφίσματα, τα οποία μία χριστιανοδημοκρατική κυβέρνηση με καμία δύναμη δε θα μπορούσε να περάσει, λόγω των έντονων αντιδράσεων των συνδικάτων. (Καταλήγουμε και πάλι στο διαχρονικό ερώτημα, μήπως τελικά τέτοια κόμματα όπως η SPD, χρησιμεύουν καλύτερα στην αντιπολίτευση...)

Το ακέλ (αν και δύσκολα συγκρίνεται με το SPD), διακατέχεται από πλήρη σύγχυση. Το "να προσαρμοστεί στις σημερινές ευρωπαϊκές και διεθνείς πραγματικότητες και να μπορεί να παράγει πραγματικό έργο" ακούγεται σα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Όσο για τις εκλογές...Μετά από ΔΥΟ συνεχόμενες θητείες με προέδρους που ανέδειξε το ακέλ και οι οποίοι έχουν αφήσει τραυματικές εμπειρίες στην Κύπρο, τώρα δικαιωματικά ήρθε σειρά των άλλων να δοκιμαστούν στην εξουσία. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και ο κόσμος το κατανοεί, αν και κατά βάθος κανένας πολιτικός χώρος δε χαίρει άκρας εμπιστοσύνης. Ζούμε στην εποχή της απαξίωσης των κομμάτων και καλά να πάθουν, μέχρι να μάθουν να μας σέβονται...

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Λεμέσια σε χαιρετώ.
Η SPD έχει παλέψει πολύ στην ιστορία της για να γίνει το κόμμα που τελικά είναι και πάλεψε ακόμη περισσότερο για να αποφύγει από το να γίνει ένα δεύτερο CDU.
Κι όπως έχεις επισημάνει, έχει πάρει αποφάσεις οι οποίες να μην φαίνονται εκ πρώτης όψεως τουλάχιστον, συμβατές με το τι ιδεολογικά πρεσβεύει ως πολιτική δύναμη που θέλει να συμβάλει στην εμπέδωση της ειρήνης και συμφιλίωσης στην Ευρώπη. Είναι άλλωστε αμείλικτοι οι ιστορικοί με το κόμμα αυτό για το ότι είχε συναινέσει στην κήρυξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτό όμως έγινε όχι επειδή ήταν το κόμμα αυτό συνεπές με την ιδεολογία του αλλά το αντίθετο και το έχει αναγνωρίσει.
Από την άλλη όμως απέδειξε όπως επισημαίνεις, πως έχει τη δυνατότητα να οδηγεί τη χώρα σε δύσκολους καιρούς και δεν θα ήταν καμιά υπερβολή να πούμε πως η επιτυχής ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων Χαρτς του Σρέντερ, δεν θα ήταν εφικτή από μια κυβέρνηση της Μέρκελ, η οποία όχι μόνο διακρίνεται και από αναποφασιστικότητα, διστακτικότητα και έλλειψη οράματος, αλλά δεν έχει το απαιτούμενο έρεισμα στο γερμανικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Είχε πει ένας καθηγητής μου στη Χαϊδεμβέργη πως η μοίρα της Γερμανίας είναι να την κυβερνά στους καλούς καιρούς το CDU και στους δύσκολους η SPD και πως αυτή είναι κι η μοίρα της SPD να αναγκάζεται να παίρνει τις δύσκολες αποφάσεις που συντηρητικές κυβερνήσεις φοβούνται να πάρουν.
Τώρα, σε ό,τι αφορά το ΑΚΕΛ, νομίζω πως θα είναι αδύνατο για το κόμμα να αρχίσει να αναθεωρεί το παραμικρό ενόσω θα διατηρεί το κοπάδι των ψηφοφόρων του μαντρωμένο. Θα κοιτάξει για πρώτη φορά στον καθρέφτη για να διαπιστώσει πως είναι ιδεολογικό λείψανο όταν και μόνον όταν φάει ορισμένες εκλογικές σφαλιάρες...

the Idiot Mouflon είπε...

Ένς είναι ο υποψήφιος, οι άλλες εν' ποδήλατα...

Ζήτω ο Ζάχος!

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Αγρινέ, δυσκολεύομαι να καταλάβω τι θες να πεις...

Είχα την εντύπωση πως συνεννοηθήκαμε για Ούτοπο, δεν είναι;

;)

the Idiot Mouflon είπε...

Ήβρα λύση πιο σουρ(γ)εάλ:

http://hlithioagrino.blogspot.com/2012/07/z-for-p-resident.html

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Εξαιρετική επιλογή. Δεν έχει όμως την κατάλληλη υπηκοότητα...

the Idiot Mouflon είπε...

ΑΚΡΙΒΩΣ... άσε που είναι και φανταστικός χαρακτήρας.

Οπόταν...

Γλυτώνω τις ταλαιπωρίες που είχα με τον Ούτοπο -καθότι πραγματικός υποψήφιος -που δεν έβρισκα το εκλογικό βιβλιάριο και με πιάσαν οι τύψεις...

Ζήτω ο Ζάχος!