Εδώ την πάτησες σύντροφε...

Αν και η ένταξη της Κύπρου στον μηχανισμό στήριξης άρχισε να διαφαίνεται τους τελευταίους 14 μήνες, η κυπριακή κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ άρχισαν να συνειδητοποιούν πως το ενδεχόμενο αυτό ήταν τελικά ορατό, όταν η προσφυγή σε αυτόν ήταν πλέον αναπόφευκτη. Έκτοτε, άρχισε μια διαρκής προσπάθεια να μετατοπιστούν οι ευθύνες για την εξέλιξη αυτή στις τράπεζες έστω κι αν η ίδια, διά του προέδρου Δημήτρη Χριστόφια συναίνεσε στην απομείωση των ελληνικών κρατικών ομολόγων που είχαν στα χέρια τους και κυπριακές τράπεζες. 

Αυτήν τη συγκατάθεσή του στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 27ης Οκτωβρίου, ο Χριστόφιας την έδωσε χωρίς να υποβάλει ενστάσεις. Ούτε απείλησε με βέτο, ούτε ζήτησε ανταλλάγματα. Δεν ζήτησε την εξαίρεση των κυπριακών τραπεζών, προβάλλοντας π.χ. το επιχείρημα πως με το κούρεμα, δεδομένου ότι οι κυπριακές τράπεζες κατείχαν ομόλογα, η αξία των οποίων ανερχόταν σε 5 δις ευρώ ή 28% του κυπριακού εθνικού εισοδήματος, η διάσωση της μιας χώρας θα είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή μιας άλλης που ήταν ήδη εκτός αγορών.

Δεν γνωρίζω αν ο Χριστόφιας γνώριζε ή όχι πως οι απώλειες των τραπεζών λόγω κουρέματος θα τις ωθούσαν βεβαιότατα στην αναζήτηση νέων επενδυτικών κεφαλαίων, αλλά τη δικαιολογία για το τι θα επακολουθούσε την είχε έτοιμη. Το πως "φταίνε οι τράπεζες" ή και τα "διευθυντήρια" το επαναλαμβάνουν τα παπαγαλάκια της κυβερνητικής πολιτικής άλλωστε από τότε που η Standard & Poor's άνοιξε τον χορό των υποβαθμίσεων τον Νοέμβριου του 2010. 

Αναμφίβολα, ανεξαρτήτως κατά πόσον ο Χριστόφιας φέρει την πλήρη ή μερική ευθύνη για τις απώλειες των κυπριακών τραπεζών ή όχι -που ευθύνεται σε κάποιον τουλάχιστον βαθμό για το ότι δεν διαφώνησε με την πολιτική απόφαση για το κούρεμα-, η ζημιές που προκάλεσε σε αυτές η απομείωση των ελληνικών κυβερνητικών ομολόγων είναι πράγματι η αφορμή για την προσφυγή της Κύπρου στον μηχανισμό μια και η συνεπαγόμενη απώλεια πλούτου, προξένησε ένα σοβαρό "τραύμα" στην οικονομία της.

Και επίσης χωρίς καμιά αμφιβολία, τα δημοσιονομικά μεγέθη της Κύπρου από μόνα τους, παρά τις διαρθρωτικές ανισορροπίες, δεν θα δικαιολογούσαν θεραπεία από την τρόικα.

Από την άλλη, αυτό το "τραύμα" που προξένισε στην κυπριακή οικονομία το κούρεμα, θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με άλλου είδους θεραπεία, χωρίς τη συμβολή της Τρόικας.

Ο "οργανισμός" της ωστόσο, είχε εξασθενήσει εδώ και πολύ καιρό από διάφορες καταχρήσεις, με τη μορφή σπατάλης δημοσίου χρήματος όπως την αστόχευτη διοχέτευση κατακόρυφα αυξημένων κοινωνικών δαπανών, την παραχώρηση ακόμα και σε εποχές που επιβαλλόταν λιτότητα μισθολογικών αυξήσεων κ.ά. και με την ταυτόχρονη απροθυμία του Χριστόφια να αποδεχτεί την ανάγκη διεξαγωγής διαρθρωτικών αλλαγών. 

Όπως ακριβώς στην περίπτωση ενός ανθρώπου που προσβάλλεται από μια σοβαρή μεταδοτική ασθένεια, εξαρτάται η πιθανότητά του να επιβιώσει από το κατά πόσον προηγουμένως απείχε από καταχρήσεις όπως κατανάλωση οινοπνεύματος, τσιγάρου ή ναρκωτικών που αποδυναμώνουν τον οργανισμό και γυμνάζεται.

Εδώ λοιπόν την πάτησε ο Χριστόφιας, και ακριβώς εδώ ελέγχεται μια και όχι μόνο επέτρεψε αλλά και ενθάρρυνε αυτές τις καταχρήσεις. Και συνεπώς, η συνεχιζόμενη αντίθεσή του σε μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και διαρθρωτικές αλλαγές, συνθλίβει τη δικαιολογία του πως "φταίνε οι τράπεζες" για τον μηχανισμό.