Είχε γραφτεί παλαιότερα
στον Τύπο πως αφότου ο υπουργός οικονομικών Βάσος Σιαρλή έγινε μάρτυρας του έντονα
αποδοκιμαστικού τρόπου με τον οποίο οι συνάδελφοί του στο Euro-group αντιμετώπισαν τον πρώην έλληνα υπουργό οικονομικών
Φίλιππο Σαχινίδη, λόγω των καθυστερήσεων στην υλοποίηση του ελληνικού
προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης που συμφωνήθηκε με τον τρόικα, ο κύπριος
υπουργός δήλωνε αποφασισμένος να μην επιτρέψει να βρεθεί ποτέ σε ανάλογη θέση.
Επανειλημμένα υπογράμμισε
πως μέχρι τον Μάιο θα ετοίμαζε μια δέσμη μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, πως
μέχρι το τέλος Ιουνίου θα είχε ολοκληρώσει το διάλογο για την ΑΤΑ όπως και τη
δέσμευσή του ενώπιον των βουλευτών πως για φέτος το δημοσιονομικό έλλειμμα δεν
θα ξεπέρασε το 2,5% του ΑΕΠ.
Απ' όλα αυτά όχι μόνο δεν
έκανε τίποτα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να διαφαίνεται πως τα δημοσιονομικά οδηγούνται
σε πλήρη εκτροχιασμό αλλά και το κράτος σε στάση πληρωμών.
Χθες ήδη έγινε γνωστό ότι
το πρώτο εξάμηνο του 2012, το ταμιακό έλλειμμα της κεντρικής κυβέρνησης ανήλθε
στο 3% του ΑΕΠ. Αυτό μεταφράζεται με δημοσιονομικό έλλειμμα 7% για το 2012 αν
λάβεις υπόψιν και την καταβολή 13 μισθού και κατά συνέπεια με αυξημένες
χρηματοδοτικές ανάγκες τη στιγμή που η οικονομία είναι εκτός αγορών.
Μέχρι τη 14η
Σεπτεμβρίου, οπότε ο Βάσος Σιαρλή θα υποδεχτεί στην Κύπρο τους συναδέλφους του
για τις συνεδρίες των Ecofin και Euro-group που θα προεδρεύσει, θα
έχουν περάσει πάνω από δυόμισι μήνες αφότου κατέθεσε αίτηση στον μηχανισμό
στήριξης που άφησε να περάσουν ανεκμετάλλευτοι.
Στο μεσοδιάστημα, η μια επιχείριση κλείνει μετά την άλλη, η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται φτάνοντας στο 10,5% τον Ιούνιο, η οικονομική
δραστηριότητα να υποχωρεί με το ρυθμό ανάπτυξης τον Ιούνιο να φτάνει το -2,3%
το δεύτερο τρίμηνο, και η Κύπρος να συνεχίζει να αποτελεί το μοναδικό κράτος
του κόσμου που παραμένει αποκλεισμένο από πράξεις νομισματικής πολιτικής της
κεντρικής τράπεζας που εκδίδει το νόμισμά του, με αποτέλεσμα οι κυπριακές τράπεζες
να εξαρτώνται πλήρως από την παροχή επείγουσας ρευστότητας από την ΕΚΤ...
Λαμβάνοντας όλα αυτά
υπόψιν, για τον Βάσο Σιαρλή υπάρχει τρόπος να αποφύγει ανάλογη μεταχείριση που
έτυχε ο Σαχινίδης: αυτή θα είναι η έξοδος της Κύπρου από την ευρωζώνη. Οι
Γερμανοί βουλευτές ήδη μας έδειξαν την πόρτα.
6 σχόλια:
Σε ένα σχόλιο μου στης Δεισδαιμόνας υποστήριξα πως λύση δεν είναι ο δανεισμός από τη Ρωσία, αλλά η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιστροφή μας στο εθνικό νόμισμα. Μου αντέταξε πως είναι κομμάτι δύσκολο λόγω της κατοχής, λόγω του ότι πίσω από το ΔΝΤ είναι το ΝΑΤΟ (ή το αντίστροφο αν προτιμάς), άρα κάτι τέτοιο αν και ευκταίο (κατά τη Δεισδαιμόνα και κατ' εμέ) μάλλον το βρίσκει μη "ρεαλιστικό". Ας ελπίσουμε λοιπόν πως τη λύση μπορεί τελικά να μας την προσφέρουν οι γερμανοί σύμφωνα με τα όσα γράφεις. :)
ΔemΩΝ
Δαίμωνα, σε χαιρετώ και σε καλωσορίζω στο φτωχικό μου. Η λύση που προτείνετε εσύ κι η Δεισδαιμόνα, θα ήταν ιδανική αν:
1) δεν είχαμε ξένες και εγχώριες καταθέσεις σε ευρώ
2) δεν είχαμε δάνεια σε ευρώ
3) δεν είχαμε την ΑΤΑ και
4) δεν είχαμε μια οικονομία που εξαρτάται από εισαγωγές
Κι αυτό αν αποφασίζαμε να δρομολογήσουμε την έξοδό μας από το ευρώ, το πρώτο πράγμα που θα γινόταν θα ήταν να φύγουν οι καταθέσεις 70 δις ευρώ από τις τράπεζες στο εξωτερικό και να μείνουν εκεί μέχρι να επανεισαγάγουμε τη λίρα λόγω έλλειψης εμπιστοσύνης στο νέο νόμισμα. Μετέπειτα, όταν το νόμισμά μας θα υποτιμείτο, ας πούμε κατά 50% αν όχι και περισσότερο, οι τράπεζες θα είχαν αν εισέπρατταν όλα τα υπόλοιπα από τα δάνεια που έχουν δώσει που τώρα αξίζουν 70 δις ευρώ, θα έπαιρναν πίσω 35 δις ευρώ. Οπότε θα έπρεπε για να μην καταρρεύσουν να τις στηρίξουμε με κρατικά κονδύλια ύψους 35 δις ευρώ που θα αντανακλούν τις απώλειές τους. Επιπρόσθετα, αν σήμερα το εξωτερικό μας χρέος ανέρχεται σε περίπου 5 δις ευρώ, που αντιστοιχεί στο ένα τέταρτο του ΑΕΠ μας, θα εκτινασσόταν μετά την υποτίμηση στο 50% του ΑΕΠ. Οπότε τα χρέη θα αύξαναν σε μη διατηρήσιμο ύψος. Ταυτόχρονα, το όποιο όφελος από την εισαγωγή ενός υποτιμημένου νομίσματος θα εξανεμίζονταν σύντομα λόγω της ΑΤΑ χωρίς δηλαδή να εξασφαλίζουν ένα μόνιμο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα για την οικονομία, ενώ το κόστος για εισαγόμενα προϊόντα θα διπλασιαζόταν πριν η ΑΤΑ προλάβει να αντισταθμίσει στο επόμενο εξάμηνο την απώλεια αγοραστικής δύναμης, πράγμα που θα εκτίνασσε τον πληθωρισμό σε διψήφιο αριθμό, που με τη σειρά του θα προκαλούσε πρόσθετη ΑΤΑ και μείωση των επενδύσεων, ανεργία και πάει λέγοντας.
Αμφιβάλλω δηλαδή αν σε περίπτωση που η φίλη Δεισδαιμόνα έχει δίκαιο, πως δηλαδή εκείνοι οι κύκλοι στο ΝΑΤΟ και το ΔΝΤ που πάντα θέλουν το κακό μας, θα μας ήθελαν να μείνουμε στην ευρωζώνη, γιατί με το να βγούμε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και τρέχα γύρευε μετά.
Α, και να μην ξεχνάμε εκείνους τους καταθέτες που θα έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Αυτοί θα μπορούν μετά την επιστροφή στη λίρα να έρθουν και να αγοράζουν σπίτια, χωράφια, οικόπεδα, επιχειρήσεις κ.ο.κ. στη μισή τιμή...
Συνεπώς, είναι στο συμφέρον μας όχι μόνο να μην επιτρέψουμε κάτι τέτοιο, αλλά να με τις δικές μας ενέργειες να αποδείξουμε πως αυτοί οι βουλευτές υποσκάπτουν όχι μόνο την κοινωνική συνοχή στην Κύπρο αλλά και την ίδια την ιδέα της κοινοτικής αλληλεγγύης πάνω στην οποία κτίστηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα...
Η λογική βέβαια πίσω από όλα αυτά τα σενάρια που γράφονται copy paste τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ιρλανδία που μπορώ να παρακολουθήσω, αλλά και όπως μου μεταφέρουν φίλοι που ζουν εκεί ισχύει ακριβώς το ίδιο και στην Ιταλία και στην Ισπανία, είναι πως 1ον οι μεγάλοι χαμένοι από μια τέτοια κίνηση θα είναι οι τράπεζες και 2ον ότι η ζωή θα συνεχιστεί σα να μην έχει συμβεί τίποτα: το σύστημα θα παραμείνει ίδιο αλλά με άλλο νόμισμα.
Τώρα, σε ότι αφορά το πρώτο, θα συμφωνήσω μαζί σου, με τη διαφορά πως αυτό προσωπικά το εκλαμβάνω ως σωτηρία και όχι ως κατάρα ακόμα και στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος (το να καταστραφούν δλδ οι πτωχευμένες τράπεζες και να μετατραπούν σε μία, το πολύ δύο υγιείς τράπεζες που θα λειτουργούν με κανόνες και κοινωνικό έλεγχο αφού την πλειοψηφία των μετοχών θα την έχει υποχρεωτικά το κράτος και όχι οι πτωχευμένοι τραπεζίτες).
Σε ότι αφορά το δεύτερο σκέλος, θα ήμουν βλάκας αν υποστήριζα μια τέτοια ριζοσπαστική κίνηση μόνο και μόνο για να ξαναβιώσουμε τον ορθόδοξο καπιταλισμό απλά με δικό μας νόμισμα. Αντιθέτως, θα την υποστήριζα μόνο ως μέρος μιας συνολικής λύσης που θα είχε στόχο μια διαφορετική ρύθμιση της οικονομίας, με κεντρικό έλεγχο και προϋπόθεση την δίκαιη αναδιανομή του πλούτου της χώρας και φυσικά με ανασχεδιασμό της οικονομίας με ενίσχυση του παραγωγικού ιστού της έναντι της παρασιτικής οικονομίας του εμπορίου και των υπηρεσιών που ισχύει τώρα δημιουργώντας μια οικονομία εσσαεί εξαρτώμενη από εξωγενείς παράγοντες.
Με λίγα λόγια απλές, βελτιωτικές κινήσεις σε ένα καταρρέων σύστημα, μη φανταστείς κανένα κομουνιστικό μοντέλο και τρομάξεις... :)
Φίλε Δαίμωνα (αν υποθέτω σωστά),
μα μακάρι να ήταν δυνατόν να χάσουν μόνο οι τράπεζες και να γλιτώσουν όλοι οι άλλοι! Όμως, αν πληγουν οι τράπεζες, τότε χάνουν κι οι μέτοχοι, χάνουν οι επιχειρήσεις κι οι εργαζόμενοι, όπως κι οι καταθέτες αλλά και οι οφειλέτες. Οι πρώτοι, διότι μηδενίζεται ο πλούτος τους, οι δεύτερες διότι δεν μπορούν να δανειστούν για να επενδύσουν και απολύουν τους τρίτους, οι άλλοι χάνουν τις καταθέσεις τους και οι τελευταίοι πληρώνουν τα σπασμένα με ψηλότερα επιτόκια. Άρα, δεν νομίζω πως μπορούμε να απομονώσουμε τις επιπτώσεις σε ένα μόνο τομέα και να πούμε "α, αφού θα πληγούν οι τράπεζες, ας το κάνουμε" μια και η κατάσταση που θα προκύψει θα είναι χαώδης.
Το ζητούμενο άλλωστε είναι για τον κάθε οικογενειάρχη να μπορεί να πηγαίνει κάθε μέρα στη δουλειά και να βγάζει το ψωμί του ώστε να συντηρεί τον εαυτό και την οικογένειά του, να έχουν όλοι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ρουχισμό, στέγη και μόρφωση.
Εγώ κάτι τέτοιο δεν μπορώ να το φανταστώ σε μια χώρα που θα την μαστίζει η ψηλή ανεργία, ο ψηλός πληθωρισμός, τα ψηλά επιτόκια, οι χαμηλές επενδύσεις και η συνεπαγώμενη κοινωνική αναταραχή. Συνεπώς θα ήταν αδύνατον να περιμένει κανείς πως θα μπορούσε να συνεχίσει η ζωή ως να μην είχε γίνει τίποτα.
Από την άλλη, δεν ξέρω αν υπάρχει επιτυχημένο μοντέλλο κρατικού τραπεζικού μονοπωλίου πουθενά στον κόσμο. Κι αν υπάρχει, κρίνοντας από το πως λειτουργούν στην Κύπρο οι επιχειρήσεις του δημοσίου (Κυπριακές Αερογραμμές, ΑΗΚ, ΑΤΗΚ κ.ο.κ.) αμφιβάλλω πως θα αφηνόταν ένα επιτυχημένο μοντέλο του εξωτερικού, αν υπήρχε, να εφαρμοστεί στην Κύπρο κρίνοντας από τις επικρατούσες εργασιακές και επιχειρηματικές πρακτικές. Επίσης, εάν έστω προβείς σε αναδιανομή του πλούτου, και ας πούμε κρατικοποιήσεις τα πάντα και αναδιανέμεις ένα ισάξιο μετοχικό πακέτο σε όλα τα περιουσιακά στοιχεία της Κύπρου σε κάθε πολίτη, αν είναι αυτό που εννοείς, πολύ σύντομα θα δεις πως ο πλούτος θα αρχίσει να συγκεντρώνεται στα χέρια εκείνων που ξέρουν να τον αξιοποιούν καλύτερα. Κι αυτό γιατί, είναι η αγορά, έστω η μαύρη, που αποφασίζει προς τα που θα ρέει ο πλούτος, και όσο κι αν προσπαθεί το κράτος να ανακόψει κάτι τέτοιο, αυτό θα είναι μάταιο, αντιπαραγωγικό και προπαντός δαπανηρό.
Μετ' εκτιμήσεως,
Α.
Αγαπητέ φίλε ξαναγράφω μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω πως όντως εγώ ο Δαίμων ήμουν και συγγνώμη που ξέχασα να υπογράψω. Θα κλείσω εδώ αυτή την ενδιαφέρουσα συζήτηση υπενθυμίζοντάς σου απλά (και νομίζω αυτό θα σε ενδιαφέρει ιδιαίτερα μια και είναι εμφανές πως είσαι πεπεισμένος πως το καπιταλιστικό σύστημα είναι το καλύτερο δυνατόν για να παραφράσουμε τους γερμανούς φιλόσοφους που αντιγράφοντας τον Καντ υποστήριζαν πως ο κόσμος που ζούμε είναι ο καλύτερος δυνατός από όλους τους κόσμους που μπορούσαν δυνητικά να υπάρξουν) να σου υπενθυμίσω λοιπόν κάτι που για κάποιο λόγο όλοι εσείς οι σύγχρονοι απολογητές του καπιταλισμού ξεχνάτε: πως ο καπιταλισμός σώθηκε τουλάχιστον δύο φορές στην ιστορία του στηριζόμενος ακριβώς στο "μοντέλο" που σου περιγράφω. Γι αυτό σου επισήμανα πως δεν αναφέρομαι σε κανένα κομουνιστικό μοντέλο ελπίζοντας πως λόγω της οξυδέρκειας που σε διακρίνει αυτή η επισήμανση αρκούσε για να καταλάβεις. :)
ΔemΩΝ
Φίλε, η αξία ενός μοντέλου αποδεικνύεται στην πράξη. Το καπιταλιστικό είναι εκείνο το σύστημα που επιβίωσε εξελικτικά είναι συμβατό με την την ελευθερία του ανθρώπου, σε αντίθεση με το φεουδαρχικό, το θεοκρατικό ή το κομμουνιστικό που εφαρμοστηκαν ή εφαρμόζονται χωρίς καμιά ιδιαίτερη επιτυχία σήμερα.
Ίσως και το μοντέλο που εισηγείσαι να μπορεί να είναι συμβατό με αυτήν, αλλά για να παραπέμψω στη συζήτηση που διεξάγεται στου Στροβολιώτη, στην οποία δεν έχω εμπλακεί, θα πρέπει να κατοχυρώνει και την ατομική ιδιοκτησία, οπότε θα πρέπει να έχει το οικονομικό μοντέλο σου και έναν μηχανισμό δίκαιης κατανομής των πόρων, κάτι δηλαδή για το οποίο φημίζεται η αγορά. :)
Δημοσίευση σχολίου