Η δικτατορία των κατεστημένων

Όσο το σκέφτομαι, είναι αφάνταστα δύσκολο να αλλάξει αυτή η κοινωνία. Ο λόγος είναι ότι τα καρκινώματα που έχουν αναπτυχθεί μέσα της, υπό τη μορφή κατεστημένων είναι πάμπολλα και πανίσχυρα. Και τις λίγες ευκαιρίες που της δόθηκαν να προβεί σε τομές μετά από συνταρακτικά αν όχι κοσμογονικά γεγονότα, όπως για παράδειγμα μετά την καταστροφή του 1974 και το 1999/2000 μετά το σκάνδαλο στο χρηματιστήριο, τις άφησε να περάσουν ανεκμετάλλευτες. Αυτή τη στιγμή ζούμε σε ένα κράτος, το πολίτευμα του οποίου είναι κατ' όνομα δημοκρατικό. Σε αυτό γίνονται τακτικά εκλογές και με καθολικό δικαίωμα ψήφου. Υπάρχουν νόμοι που κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, και μηχανισμοί στους οποίους έχει ανατεθεί η ευθύνη προστασίας τους. Ωστόσο, εξετάζοντας το όλο σύστημα πιο προσεκτικά δεν είναι εύκολο να διακρίνουμε τις ατέλειές του που συχνά, όπως στην περίπτωση της αθώωσης των δέκα αστυνομικό που ξυλοκόπησαν βάναυσα τους δύο φοιτητές, είναι κραυγαλέες.

Ναι μεν υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν την αστυνομική βία, αλλά αυτοί δεν εφαρμόζονται. Ναι μεν υπάρχουν νόμοι που επιτρέπουν σε πολίτες να κινηθούν νομικά εναντίον αστυνομικών που ασκούν βία, αλλά η εφαρμογή τους είναι αδύνατη. Κι αυτό γιατί η πολιτεία δεν έχει θεσμοθετήσει κανένα μηχανισμό ελέγχου της αστυνομίας και ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτής της δράσης, είναι πρακτικά αδύνατο για ένα πολίτη να νιώθει ασφαλής όταν τα βάζει μαζί με τους ανθρώπους αυτούς που όχι μόνο ασκούν βία χωρίς να υπάρχει λόγος αλλά έχουν τέτοιους δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα, με την εμπορία ναρκωτικών, με τη σωματεμπορία, εμπόριο όπλων και ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Η παντοδυναμία τους όμως δεν είναι όμως απλώς απόρροια της συνεργασίας τους με το οργανωμένο έγκλημα. Οι αστυνομικοί ξέρουν πως είναι σε θέση να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που μας έχουν συνηθίσει μια και είναι βέβαιοι για τις πλάτες πολιτικών. Αλλά και συχνά δικαστικών και εισαγγελέων.

Ας μην γελιόμαστε! Τους αστυνομικούς τους διορίζουν οι πολιτικοί όχι με αξιοκρατικά αλλά με ιδεολογικά/κομματικά κριτήρια. Ας μην ξεχνάμε τι πόλεμος γίνεται μετεκλογικά για το ποιο κόμμα θα πάρει το υπουργείο δικαιοσύνης. Γιατί αυτό το κόμμα είναι που θα έχει τον πρώτο λόγο για το ποιος θα προληφθεί σε αυτήν, ποιος θα προαχθεί, ποιος θα διωχθεί, ποιος θα κακοποιηθεί, ποιος θα τρομοκρατηθεί. Σε δεύτερο λόγο φυσικά οι εταίροι του στην κυβέρνηση. Συνυπολογίζοντας όμως τον έλεγχο που ασκούν στα κόμματα οι πλουτοκράτες, πράγμα που διευκολύνεται από την απουσία του πόθεν έσχες και διαφάνειας στη χρηματοδότηση των κομμάτων, γνωρίζουμε ποιος σε τελική ανάλυση ελέγχει την αστυνομία.

Ας διερωτηθούμε δηλαδή:

• Είναι δυνατόν κάποιος ο οποίος που μπορεί να πραγματοποιήσει τεράστια κέρδη από την εμπορία ναρκωτικών να μη θέλει να θυσιάσει ένα μικρό μέρος αυτών των κερδών ώστε να εξασφαλίσει την ανοχή της αστυνομίας;
• Είναι δυνατό να μην επιχειρήσει να επηρεάσει αστυνομικούς όπως και εκείνους που τους ελέγχουν, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει οποιοσδήποτε μηχανισμός που να επιτρέπει στην κοινωνία να γνωρίζει τί απέκτησε ο τάδε υπουργός ή βουλευτής και πώς;
• Γιατί αντιστέκονται με τέτοιο πάθος οι πολιτικοί στο πόθεν έσχες και στην εισαγωγή νομοθεσίας για τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων;

Ενόσω όμως επικρατεί αυτή η κατάσταση, κυκλοφορούν ανενόχλητοι οι έμποροι ναρκωτικών, οι σωματέμποροι, οι λαθρέμποροι όπλων και μπαινοβγαίνουν στα σαλόνια των υπουργών και βουλευτών από την κύρια είσοδο. Ας διερωτηθούμε και για κάτι άλλο: γιατί η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας σε περιπτώσεις εξιχνίασης περιουσιακών αδικημάτων με θύματα την πλουτοκρατία είναι καταπληκτική. Γιατί άραγε είναι ελάχιστες οι ληστείες τραπεζών που μένουν ανεξιχνίαστες; Πως εξηγείται ο ζήλος και η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας σε τέτοια αδικήματα, και πως εξηγείται η απροθυμία της να εξετάσει άλλα που σχετίζονται με απλά παράπονα απλών πολιτών ή αδικήματα όπως π.χ. για την οχληρία ξενοδοχείων τις νυκτερινές ώρες, ή και πιο σοβαρών, όπως τη σωματεμπορία, την οικογενειακή βία και το βιασμό ανηλίκων;

Πως αλλιώς, παρά με την εξάρτηση από τους δράστες και το κοινό οικονομικό συμφέρον, μπορεί να εξηγηθεί η απροθυμία της πολιτείας να κινηθεί κατά εκείνων των τραπεζιτών, χρηματιστών και άλλων πλουτοκρατών που καταλήστεψαν τον απλό πολίτη το 1999/2000; Γιατί όταν κλέβουν οι πλουτοκράτες, για το τμήμα εξιχνίασης οικονομικού εγκλήματος δεν συμβαίνει τίποτα; Γιατί όταν όμως κλέψει κάποιος από αυτούς, κινούν ουρανό και γη να τον τιμωρήσουν;

Στην Κύπρο δεν έχουμε δημοκρατία. Η ύπαρξη των αμέτρητων κατεστημένων σε αυτή την κοινωνία -όπως αυτό της αστυνομίας, των κομμάτων, της εκκλησίας, των τραπεζών, των χρηματιστών, των γαιοκτημόνων και γαιωαρπακτών, των δημοσίων υπαλλήλων, των ημικρατικών, των δικηγόρων και πάει λέγοντας- κατέστησε το πολίτευμα δικτατορία των κατεστημένων. Η δικτατορία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φίδι. Αν για να το ενοχλήσεις, του πατήσεις την ουρά, αυτό σε δαγκώνει. Άρα πρέπει να του πατήσεις το κεφάλι, για να το ξεφορτωθείς μια και καλή.

Πρόσεξε όμως: η δικτατορία των κατεστημένων μετέτρεψε αυτό το φίδι σε Λερναία Ύδρα.