Σήμερα η μέρα στη δουλειά ήταν δύσκολη. Νωρίς το πρωί επί ποδός. Η επιστροφή στο σπίτι ήταν κάπως αργά. Ήμουν πτώμα και με πλάκωνε το ταβάνι. Ήθελα να φάω κάτι ελαφρό. Και νάθρω πίσω στο σπίτι γρήγορα. Να κοιμηθώ μια και πάλι αύριο με περιμένει πολλή δουλειά.
Τι τόθελα τελικά να βγω έξω ακόμα απορώ.
Πήγα στο πρώτο κεντράκι και κάθισα στο τραπέζι μέχρι που ήρθε μια σερβιτόρα με μαύρα μαλλιά και γαλανά μάτια να με που πει «χελόου» και να με ρωτήσει στα εγγλέζικα τι θέλω.
Την κοίταξα και τη ρώτησα αν μιλά ελληνικά στα ελληνικά και μου απαντά στα εγγλέζικα πως δεν μιλούσε ελληνικά.
Η έκφρασή της μάλιστα ήταν γεμάτη απορία. Σάμπως και ήθελε να μου πει «τι θέλεις εδώ ρε χωριάτη; Εδώ είναι καθώς πρέπει μαγαζί και μιλάμε εγγλέζικα».
Έμεινα και την κοίταζα μέχρι που με ξαναρώτησε επίμονα τι θέλω πάλι στα αγγλικά οπότε της είπα στα ελληνικά να μην το ψάχνει κι έφυγα. Μου φάνηκε μάλιστα πως χάρηκε που ξεμπέρδεψε μαζί μου έτσι εύκολα.
Πήγα πάρακάτω, σε ένα άλλο κέντρο όχι μακριά και μόλις κάθισα στο τραπέζι νάσου πάλι μια γκαρσόνα, καστανά μαλλιά και μάτια. Bαλκανικός τύπος. Mε πλησιάζει χαμογελαστή και με ρωτά πάλι στα εγγλέζικα τι θέλω να πάρω.
Της λέω στα ελληνικά πως μπορεί να με εξυπηρετήσει στα ελληνικά και αυτή επέμεινε στα εγγλέζικα να μου μιλά. Στο τέλος όταν βαρέθηκε να προσπαθεί να βγάλει άκρη με τον ζόρικο πελάτη που της έτυχε, πήγε και φώναξε μια συνάδελφό της. Κι αυτή όμως, ήρθε να μου μιλήσει στα εγγλέζικα. Οπότε ρώτησα στα ελληνικά από ποια χώρα καταγόταν και μου είπε από τη Ρουμανία. Αγγλιστί εννοείται.
Δεν άντεξα. Τη ρώτησα πάλι στα ελληνικά για το κατά πόσον θα μπορούσα να την εξυπηρετήσω εγώ και στο πιο τελευταίο καπηλειό της χώρας της στα αγγλικά αλλά και πάλι το υποτιμητικό της ύφος για το ότι επέμενα να μιλώ τη γλώσσα που μου έμαθε η μάνα μου στη χώρα που γεννήθηκα της φάνηκε κι αυτής κάτι το αλλόκοτο.
Έχουν συνηθίσει τους Κυπραίους. Τους αγγλίζοντες. Τους χαϊσοσιαϊτάδες που με την άριστη γνώση της αγγλικής παραγγέλλουν με ευχέρεια το κάθε τι, από σουβλάκια, σόρυ, κεμπάμπ εννοώ, μέχρι και νουντλς.
Ομολογώ πως δεν με πείραξε η καταγωγή των σερβιτόρων ποσώς. Με ενόχλησε πως χωρίς να κατέχουν τη γλώσσα μου έχουν την απαίτηση πως εγώ πρέπει να τις καταλαβαίνω. Ευτυχώς δηλαδή που μιλούσαν και εγγλέζικα. Διαφορετικά δεν θάχα καταλάβει το παραμικρό στα ρουμάνικα.
Παρατήρησα την ώρα που πήρα την απόφαση να γυρίσω στο σπίτι χωρίς να παραγγείλω τίποτα πως όλα τα διπλανά τραπέζια είχαν απάνω κάθε λογής φαγιά, κρασιά και μπίρες.
Μελαγχόλησα. Ένιωσα ένα πένθος για την ακρίβεια. Σαν αυτό του τελευταίου των Μοϊκανών.
4 σχόλια:
Πρέπει να μάθομεν ρουμάνικα, βουλγάρικα, αράπικα, βιετναμέζικα κτλ. γιατί διαφορετικά μερικοί εννά μας πούσιν ρατσιστές!
πέραν της ειρωνίας όμως...
πρέπει να γίνει νόμος ότι όποιος αλλοδαπός θέλει να εργοδοτηθεί πρέπει να έσςει κάμει 3-6 μήνες μαθήματα ελληνικών τζαι να περάσει εξετάσεις. εν ζητούμεν να μας αναλύσουσιν τον Καβάφην αλλά να μας μιλήσουσιν τα βασικά.
φυσικά όπως το τόνισες τζαι εσού είμαστιν για κλάματα εμείς οι ίδιοι γιατί που εμάς πηγάζει το πρόβλημαν. Εις άλλες χώρες τέθκοια φαινόμενα έν σπάνια. Αλλά εντάξει. Η Κύπρος έν Μπανανία.
Εγιώ πάντα μιλώ ελληνικά με τους αλλοδαπούς εργαζομένους τζαι ας θέλουν ας καταλάβουσιν.
Αγαπητέ αντιπολιτευόμενε, πρώτη φορά μπαίνω στο μπλογκ σου με αφορμή ένα σχόλιο που μου προώθησε ο φίλος Φοίβος Νικολαΐδης. Για την όλη κατάσταση φταίμε σε μεγάλο βαθμό και όλοι εμείς, τόσο στα εστιατόρια όσο και στο σπίτι με τις οικιακές βοηθούς. Αν όλοι τους μιλούσαμε ελληνικά, θα μάθαιναν, τι θα έκαναν; Ας προωθήσουμε αυτή την ιδέα. Όλοι στα ελληνικά κι ας καταλάβουν.
Εύστοχος ο τίτλος "Η δυστυχία του είναι ελληνόφωνος". Θα μπορούσε σε άλλη περίπτωση φυσικά, να ήταν και "Η ευτυχία του να είσαι αχάπαρος"! Όπως, είναι πολλοί πολίτες γλάστρες και καταλαβαίνεις τι εννοώ.
Θα καταχραστώ τον χώρο σου και θα διηγηθώ το εξής περιστατικό.
Πάει ο 'κουμπάρος' στο σπίτι φίλων και αρχίζει να μιλά εγγλέζικα (μάλλον εγγλεζοϊδή χωρκάτικα!) στη συμπαθητική κοπέλλα από το εξωτερικό. Του λένε ότι δεν γνωρίζει γρι εγγλέζικα, γι' αυτό αφού δεν καταλάβει, ας της μιλήσει ελληνικά. Αυτός επιμένει τότε, μισά ελληνικά και μισά εγγλέζικα... Οι περισσότεροι, αυτοί είμαστε και χειρότεροι!!
Φίλοι καλωσορίσατε όλοι στο φτωχικό μου.
Κυπριακόφωνε,
θέλω να ξεκαθαρίσω πως καθόλου δεν θεωρώ κακό πράγμα την απασχόληση αλλοδαπών στην Κύπρο. Κάθε άλλο, νομίζω πως εμπλουτιζει την Κύπρο πολιτιστικά και οικονομικά, κυρίως αν σκεφτεί κανείς τη συμβολή τους για την άμβλυνση του προβλήματος του Ταμείου Κοινωνικών Ασφαλίσεων.
Ούτε φταίνε οι ίδιοι που δεν μιλάν ελληνικά.
Φταίμε εμείς οι ίδιοι σαν κοινωνία που δεν φροντίζουμε να τους μάθουμε, εμείς που μάθαμε πεντε εγγλέζικούρες στο γυμνάσιο και κινδυνευουμε να πάθουμε λόρδωση, εμείς που προσλαμβάνουμε προσωπικό για να παίρνουν τα σκυλιά μας περίπατο και τα παιδιά μας στο σχολείο.
Και να σου πω κάτι άλλο, νομίζω πως η ιδέα σου να μάθουμε ξένες άλλες γλώσσες δεν είναι κι άσχημη,
ιδίως με τις οικονομικές σχέσεις που αναπτύσσει η Κύπρος με τη Ρωσία και τις αραβικές χώρες, ας είναι καλά ο Σταυράκης.
Οι ξένοι που είναι στην Κύπρο ήθραν γιατί έχεις δουλειές που δεν θα τις έκανε κανείς και ευτυχώς για αυτό γιατί θα έμεναν μεσοδότζιν.
Αναγνώστρια,
μετά την ανάγνωση των κειμένων δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη για κανένα λάθος. Για αποζημιώσεις παρακαλώ αποταθείτε στον κ. Νικολαϊδη. ;)
Εν πάση περιπτώσει, η διδασκαλία της Ελληνικής στους ξένους εργαζόμενους θα μπορούσε να δημιουργήσει εκατοντάδες θέσεις εργασίας.
Φοίβο,
την πνευματική ιδιοκτησία για τον τίτλο πρέπει να την αποδώσω στον Νίκο Δήμου, εμπνευστή του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ το οποίο έγινε αφορμή να ξεχάσουμε όχι μόνο τι ήταν η αφορμή του για να το εμπνευστεί αλλά και τι πρέπει να θυμόμαστε.
Αυτή την εικόνα που περιγράφεις την έχω συναντήσει και αλλού. Και δεν είναι μια και δυο περιπτώσεις που ξένοι που εργάζονται στην Κύπρο σου μιλάνε με ένα αγγικοκυπριακό κρεόλ που σε κάνει να απορείς για το αν πράγματι ζουνε σε μια χώρα για την οποία ο πρόεδρός της καυχιέται για τις ψηλές δαπάνες για την εκπαίδευση ως ποσοστό επι του ΑΕΠ...
Δημοσίευση σχολίου