Ο υπόκοσμος και τα μέσα παραπληροφόρησης

Ένα από τα ζητήματα που η στυγερή δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή, ανέδειξε και μέχρι τώρα επιμελώς δεν συζητήθηκε στην κοινή γνώμη είναι ο έλεγχος των μέσων ενημέρωσης και το σχετικό κενό που υπάρχει στους θεσμούς. Αυτό το κενό είναι ορατό εδώ και χρόνια και οι παρενέργειές του είναι ακόμη αισθητές. Η χειραγώγηση που έτυχε η κοινή γνώμη για παράδειγμα την περίοδο που προηγήθηκε του δημοψηφίσματος και το ακολούθησε θα έπρεπε λογικά να είχε αποτελέσει αφορμή για μια δημόσια συζήτηση γύρω από την ανεξαρτησία των μέσων ενημέρωσης και τον βαθμό ελέγχου που μπορεί να ασκείται σε αυτά από ιδιώτες ή το κράτος. Μια πρόσθετη αφορμή προσέφερε άλλωστε και η καταδίκη του Γιάννου Ανδρονίκου, μετόχου του Συγκροτήματος Δίας στην υπόθεση που σχετιζόταν με την κατάχρηση στο ταμείο συντάξεων της ΑΗΚ πριν δύο χρόνια. Έστω κι αν αποδειχθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση της δολοφονίας του Άντη Χατζηκωστή πως δεν υπήρξε τελικά εμπλοκή μετόχου του συγκροτήματος Δίας, όπως εικάζεται, θα πρέπει επιτέλους η πολιτεία να προβληματιστεί και να βάλει τάξη στον χώρο αυτό.

Μια πιθανή λύση είναι η δημιουργία μιας πραγματικά ανεξάρτητης ρυθμιστικής και εποπτικής αρχής, ανάλογης με αυτή της Κεντρικής Τράπεζας, η οποία θα έχει εξουσία να περιορίζει π.χ. το ποσοστό συμμετοχής φυσικών ή νομικών προσώπων στο μετοχικό κεφάλαιο των ιδιωτικών μέσων ενημέρωσης και ιδιαίτερα των τηλεοπτικών καναλιών, όπως και τη δυνατότητα συμμετοχής τους σε θέσεις κλειδιά σε αυτά. Παράλληλα, μπορεί και πρέπει να εισαχθεί νομοθεσία που θα διέπει την ποιότητα των ατόμων που δύνανται να ελέγχουν ποσοστά του μετοχικού κεφαλαίου μέσων ενημέρωσης. Με τον τρόπο αυτό θα μπορεί π.χ. να αποφευχθεί η δυνατότητα ελέγχου μέσων ενημέρωσης από άτομα που καταδικάστηκαν από κυπριακά ή ξένα δικαστήρια για ποινικά αδικήματα, όπως έγινε δηλαδή στην περίπτωση του Χριστόδουλου Έλληνα πριν μερικά χρόνια, όπου η Κεντρική Τράπεζα απαγόρευσε τη συμμετοχή του στο διοικητικό συμβούλιο συγκεκριμένης τράπεζας επικαλούμενη δικαστική του καταδίκη.

Επίσης, με αυτή την ευκαιρία θα μπορεί επίσης να εισαχθούν κανονισμοί που να θέτουν τέρμα στον έλεγχο μέσων ενημέρωσης από άτομα των οποίων η πολιτική δράση ήταν αντίθετη στις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος (περίπτωση Λουκή Παπαφιλίππου, ο οποίος ως γνωστόν συμμετείχε στην πραξικοπηματική κυβέρνηση Σαμψών) ενώ δεν θα έπρεπε να ξεφύγει της προσοχής και η κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια μέσα ενημέρωσης, δηλαδή την τηλεόραση και ραδιόφωνο του ΡΙΚ, οι δημοσιογράφοι του οποίου άγονται από τα κόμματα, επί δικαία ωστόσο αμοιβή.

Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να γίνει, ενόσω οι ίδιοι οι πολίτες ωχαδερφικά σηκώσουν τους ώμους, μια και ο υφιστάμενος βαθμός (αλληλ)εξάρτησης μέσων και πολιτικών θα αποθαρρύνει τους τελευταίους από το να τα βάλουν με καναλλάρχες. Ωστόσο, μια και ακόμα δεν έχει τεθεί εκτός νόμου ο προβληματισμός, καταθέτω τον δικό μου μια και ελάχιστες άλλες επιλογές απομένουν αν δεν θέλουμε να χαιρετίσουμε σε λίγα χρόνια τον πρώτο κύπριο Μπερλουσκόνι πρόεδρο.

Οι ρουφιανιές, η Στέλλα Κυριακίδου και το αποκορύφωμα της υποκρισίας

Όταν διάβασα σήμερα το άρθρο της βουλευτού του ΔΗΣΥ Στέλλας Κυριακίδου στον Πολίτη (το οποίο παραθέτω πιο κάτω), το οποίο υπόγραφε ως «Επίτροπος Οικογένειας και Νεανικής Παραβατικότητας ΔΗΣΥ» αμέσως συμπέρανα πως η αναίδεια αυτής της γυναίκας δεν έχει όρια. Κι αυτό γιατί παίρνοντας αφορμή την πρόσφατη καταδίκη της Κυπριακής Δημοκρατίας από το ΕΔΑΔ στην υπόθεση του θανάτου της Οξάνα Ραντσεβα, στην προσπάθειά της να παρουσιαστεί ως προστάτιδα των αδυνάτων θυμάτων της βίας κατά των γυναικών, ξεχνά τα δικά της κατορθώματα στη συνεργασία με τους ρουφιάνους των σωματέμπορων, της αστυνομίας και του ΑΚΕΛ στη φίμωση άλλων θυμάτων βίας.

Η Στέλλα Κυριακίδου είναι επαρκώς δικτυωμένη για να γνωρίζει πως η ανεπάρκεια στο «αρμόδιο τμήμα στην Αστυνομία», αυτό δηλαδή το τμήμα που υπάγεται στον Κώστα Βέη, δεν οφείλεται στο ότι είναι «υποστελεχωμένο» -που κακά τα ψέμματα, είναι- αλλά περισσότερο στο ότι ούτε αυτό, ούτε οι υπηρεσιακοί και πολιτικοί προϊστάμενοί του αλλά ούτε και η ίδια θέλουν να δουν αυτό το τμήμα να διεκπεραιώνει την αποστολή του. Την απόδειξη την προσέφερε η ίδια:

• Το φθινόπωρο του 2006, μετά το πέρας της συνεδρίας της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων η οποία επικεντρώθηκε στη βία στην οικογένεια και στην οποία είχε παραστεί ως μέλος της αντιπροσωπίας μιας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης μια γυναίκα θύμα βίας, της οποίας οι επανειλημμένες εκκλήσεις στην αστυνομία προσέκρουαν εις ώτα μη ακουώντων (παρά το γεγονός παρολίγο να είχε καεί ζωντανή από τον πρώην σύζυγό της χωρίς να επέμβει η αστυνομία), η Στέλλα Κυριακίδου εξέφρασε την ικανοποίησή της προς τον προϊστάμενό του τμήματος - εξίσου ικανοποιημένο- Ανώτατο Υπαστυνόμο Κώστα Βέη, που δεν δόθηκε η ευκαιρία στη γυναίκα αυτή να δώσει στα μέλη της Επιτροπής να καταλάβουν το δράμα που περνούσε!
• Επίσης, η Στέλλα Κυριακίδου συνεργαζόμενη με τους εγκάθετους του ΑΚΕΛ που κάνουν κουμάντο στην ΚΙΣΑ ρουφιανεύοντας διαφωνούντες, και με τους οποίους είχε επίσημη αλληλογραφία με στόχο την παρεμπόδιση της αποτελεσματικής λειτουργίας της προαναφερθείσας Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, έκλεισε επιδεικτικά τα αυτιά της σαν η τελευταία της ζήτησε τη βοήθειά της όταν η πατρονοκρατούμενη αστυνομία την έβαλε στο στόχαστρο.
• Τέλος, η Στέλλα Κυριακίδου, όταν καθηκόντι (δηλαδή παρά τη θέλησή της) εκπροσώπησε το κόμμα της σε μια εκδήλωση εναντίον της βίας κατά των γυναικών το 2007 που διοργάνωσε μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση διαμαρτυρόμενη για τη επίθεση που δεχόταν από τις πατρονοκατευθυνόμενες πολιτειακές αρχές, δεν δίστασε να δείξει το πραγματικό της πρόσωπο, και να μοιράσει φυλλάδια μιας άλλης Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, η οποία δεν χάνει την ευκαιρία να εξάρει την «αγαστή συνεργασία» που έχει με την αστυνομία (την οποία ξαφνικά η Στέλλα Κυριακίδου επικρίνει ύστερα από την απόφαση του ΕΔΑΔ) και τις υπόλοιπες αρχές του κράτους, των οποίων δεν ιδρώνει το αφτί από τις φωνές αγωνίας των θυμάτων βίας.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Αυτή είσαι κυρία Στέλλα Κυριακίδου. Και είσαι με αυτούς που έχουν αγαστή συνεργασία με την αστυνομία και για τούτο εμφανίζεσαι και στα τηλεοπτικά τους σποτάκια τους, μια και στην πραγματικότητα επιχαίρεις για την αγαστή τους αδράνεια.

Τώρα, για ποιους λόγους το κάνεις, αυτό το ξέρεις εσύ καλύτερα.

_________________________________________________________________

"Η υπόθεση της Οξάνας Ραντσέβα

Για εννέα χρόνια, ο πατέρας της Οξάνας Ραντσέβα φωνάζει ότι η κόρη του ήταν θύμα σωματεμπορίου στην Κύπρο και ότι δολοφονήθηκε, ενώ πολλές φορές κατήγγειλε δημόσια τις κυπριακές Αρχές για παραλήψεις και για συγκάλυψη στην έρευνα για τα αίτια θανάτου της κόρης του. Οι καταγγελίες και η επιμονή του οδήγησαν την Επίτροπο Διοικήσεως να προχωρήσει σε δική της έρευνα και έκθεση το 2003.

Ταυτόχρονα, οι δικές μας Αρχές παρέμειναν κολλημένες στις διαδικασίες για να επανεξετάσουν την υπόθεση του θανάτου της 20χρονης Οξάνας, ενώ τις πρόλαβε η απόφαση του ΕΔΑΔ, στο οποίο είχε προσφύγει ο πατέρας. Το ΕΔΑΔ αποφάσισε ότι η Οξάνα οδηγήθηκε στον θάνατό της μέσα από την παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων - δικαιώματα που αφορούσαν την ελευθερία και την ασφάλειά της.

Μια νεαρή 20χρονη έχασε τραγικά τη ζωή της, ένας πατέρας υπερασπίζεται με αξιοπρέπεια τη μνήμη του παιδιού του, ενώ ένα κράτος συνεχίζει να παραβλέπει ή να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα και την πραγματική ύπαρξη σωματεμπορίου στην Κύπρο, την πραγματική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εκατοντάδων γυναικών. Έχουν γίνει βέβαια κάποιες αλλαγές, αλλά η αίσθηση, ακούγοντας προσωπικές μαρτυρίες πρόσφατα, είναι ότι η εκμετάλλευση συνεχίζεται με άλλες μορφές.

Το αρμόδιο τμήμα στην Αστυνομία παραμένει υποστελεχωμένο, ενώ τα μέλη του καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Η ρατσιστική αντιμετώπιση στην κοινωνία μας απέναντι στις "ξένες" καλά κρατεί, ενώ στους μετανάστες φορτώνουμε σχεδόν όλα τα κοινωνικά μας προβλήματα.

Πραγματικά δεν γνωρίζω αν θα ακούσουμε ποτέ ποιοι είναι οι πραγματικοί ένοχοι για το θάνατο αυτής της 20χρονης κόρης. Ένοχοι δεν είναι μόνο αυτοί που την εκμεταλλεύτηκαν και τη φυλάκισαν, αλλά και αυτοί που κώφευαν και κωφεύουν, τόσο στη φωνή τη δικιά της, όσο και του πατέρα της.

Προσωπικά, όταν άκουσα τον πατέρα της Οξάνας να παρακαλεί επίμονα να ερευνηθεί ξανά ο θάνατός της κόρης του πριν μερικά χρόνια, συγκλονίστηκα. Προφανώς δεν αισθάνθηκαν το ίδιο οι Αρχές, οι οποίες τώρα, αναγκαστικά πια, μετά την απόφαση του ΕΔΑΔ, "θα τη μελετήσουν και αν είναι αναγκαίο θα πάρουν διορθωτικά μέτρα".

Αυτό που απαιτείται όμως από ένα ευρωπαϊκό κράτος, στο οποίο σέβονται οι πολίτες τους εαυτούς τους και τους διπλανούς τους, δεν είναι μόνο να παρθούν "διορθωτικά μέτρα". Απαίτηση είναι αν υπάρχουν κενά και παραλήψεις να μας πουν με διαφάνεια ποια και πόσες, ποιοι επιτέλους έχουν την ευθύνη και να δοθεί μια απάντηση από επίσημα χείλη σ' αυτόν τον πατέρα. Αυτή πρέπει να είναι η απαίτηση της κοινωνίας των πολιτών - επειδή τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπορούμε να τα θυμόμαστε επιλεκτικά, επειδή ένας πολίτης πρέπει να είναι προστατευμένος από τους θεσμούς του ίδιου του κράτους και επιτέλους και οι αδύναμοι, οι ευάλωτοι, οι διαφορετικοί να ακούγεται το ίδιο δυνατά η φωνή τους, χωρίς να αναγκάζονται να καταφύγουν έξω από τα δικά μας σύνορα, στο ΕΔΑΔ!

Βουλευτής Επίτροπος Οικογένειας και Νεανικής Παραβατικότητας ΔΗΣΥ

Επίτροπος Υγείας ΔΗΣΥ

Email: skyriakidou@parliament.cy

Στέλλα Κυριακίδου"

Ο Πλασιέ της Διχοτόμησης

Στην Κύπρο δεν υπάρχουν πρόσφυγες. Τελεία. Αν υπήρχαν θα είχαν ξεσηκωθεί εδώ και χρόνια και θάχαν στείλει εκεί απ’ όπου ήρθε αυτήν τη φάρα που τους κυβερνά εδώ και δεκαετίες και τους οδήγησε στην επισημοποίηση της διχοτόμησης.

Ιδίως με τον Χριστόφια, τον διεθνιστή, επαναπροσεγγιστή, αντι-εθνικιστή.

• Τον άνθρωπο που είχε πει σε σύναξη δημοσιογράφων το 2002 όταν είχε πρωτοκατατεθεί το Σχέδιο Ανάν και μεριμνούσε για την εκλογή του Παπαδόπουλου πως θα το «(σ)κουντά πάρακει, ως που πάει».
• Αυτόν που δεν ήξερε δήθεν ποιες θέσεις πρέσβευε ο Τάσος.
• Αυτόν που όταν ήρθε η ώρα να πει το μεγάλο ΝΑΙ έπαθε φαρυγγίτιδα για να ψελλίσει το μικροπρεπές του ΟΧΙ.
• Τον δήθεν πρόεδρο λύσης που όταν εξελέγη «πρόεδρος λύσης» έχοντας δήθεν το Κυπριακό ως πρώτη προτεραιότητα στην ατζέντα του, φρόντισε να αναλώσει έξη μήνες προτού ξεκινήσει να συνομιλεί με τον Ταλάτ.
• Αυτόν τον άνθρωπο που απέρριψε το Σχέδιο Ανάν ως βάση διαπραγμάτευσης ώστε να μπορέσει να αναλώσει το χρόνο αρχίζοντας από το μηδέν τη διαπραγμάτευση.
• Αυτόν τον άνθρωπο που αντιστέκεται ακόμη σε κάθε είδους χρονοδιαγράμματος παρά το γεγονός πως σε τρεις μήνες θα έχει, εκτός κι αν συμβεί κάποιο θαύμα, απέναντί του τον Έρογλου ως συνομιλητή.
• Τον άνθρωπο που καθοδηγούμενος από τους ευσεβείς του πόθους του στιλ «λύση από Κυπρίους για Κυπρίους» φρόντισε να αποκλείσει τον διεθνή παράγοντα από τη διαδικασία, θεωρώντας πως μόνος του θα τάβγαζε πέρα με τον Νταβούτογλου και να εισπράττει σήμερα το τίμημα.
• Τον άνθρωπο που αυτοπαρουσιάζεται ως διεθνούς κύρους ηγέτης, τη στιγμή που δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε μια χώρα υπέρ των θέσεών της ΕΚ πλευράς ακόμα και στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Δεκέμβρη.

Είχα σε αυτόν τον άνθρωπο μια ελπίδα. Πως θα επιδίωκε τελικά τη συνεννόηση με τους ΤΚ. Ελπίδα πως θα φρόντιζε να αποτραπεί η διχοτόμηση. Ελπίδα πως θα συμπεριφερόταν ως ηγέτης. Ελπίδα που μου τη διέψευσε.

Την αχαπαροσύνη του δεν την θεωρώ πλέον δικαιολογία για τα αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε. Ήξερε καλά τι έκανε. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που τον Απρίλιο του 2004 αποφάσισε να μη θυσιάσει 4 υπουργεία για το ΝΑΙ, να αποφασίσει το 2010 να θυσιάσει ένα ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο;

Πως είναι δυνατόν να επιδιώκει λύση του Κυπριακού όταν το μόνο που τον νοιάζει είναι μην του πει «μαύρα είναι τα μάτια σου» ο Νικόλας Παπαδόπουλος;

Δεν έχω καμιά πλέον αμφιβολία για το ότι ο Χριστόφιας ανυπομονεί πως και πώς να δει επιτέλους τον Έρογλου απέναντί του. Φοβούμενος πως λόγω της κωλυσιεργίας του θα του καταλογιστεί τουλάχιστον μέρος της ευθύνης για το αδιέξοδο, εναπόθεσε όλες του τις ελπίδες σε αυτόν. Θεωρώντας πως είναι δυνατόν πλέον ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου να το επιτρέψουν.

Εν ολίγοις, τα κίνητρά του είναι ποταπά. Και αυτός ανήκει στην ίδια κατηγορία ηγετών που για χάρη της εξουσίας και των παρεμφερών οφελών που προσφέρει σε όσους την έχουν, θυσία σε την επανένωση.

Για χάρη της εξουσίας, έγινε Πλασιέ της Διχοτόμησης.

Υ.Γ. Όσο για τους πρόσφυγες, σε αυτούς αφιερώνω τα πιο κάτω στιχάκια από το τραγούδι των Pink Floyd, «Wish you were here»:

And did they get you to trade your heroes for ghosts?

Hot ashes for trees?

Hot air for a cool breeze?

Cold comfort for change?

And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?