Η διαθήκη μου (του Μιχάλη Κατσαρού)

Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι

και λέει: καλά είμαι εδώ.

Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι

και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .

Αντισταθείτε

στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών

στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί

στην κρατική εκπαίδευση

στο φόρο

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε

σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες

ατέλειωτες τις παρελάσεις

σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει

έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν

σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.

Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι

στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε

στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες

σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε

πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι

σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή

δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα

στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις

από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό

αρχηγό τους.

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων

στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία

στα εργοστάσια πολεμικών υλών

σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια

στα θούρια

στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους

στους θεατές

στον άνεμο

σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε.

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.

Μιχάλης Κατσαρός

Ποιοί, πότε και πως;

Ακούω και αναθαρρεύω αυτούς που λένε πως:

• Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμεί μια λύση του Κυπριακού ώστε να απαλλαγεί από ένα πρόβλημα που δεν επεδίωξε ποτέ να κληρονομήσει.
• Οι ΗΠΑ θέλουν να δουν το Κυπριακό λυμένο ώστε να ενισχύσει τη συνοχή του ΝΑΤΟ.
• Η Τουρκία του Ερντοογάν, του Γκιούλ και του Νταβούτογλου, αποφάσισε να λύσει τα προβλήματά της με τις γειτονικές της χώρες ώστε να διευκολύνει την εξωτερική της πολιτική στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
• Η Ελλάδα, με ηγέτη τον Παπανδρέου, επιθυμεί λύση του Κυπριακού ώστε να εξομαλύνει την τεταμένη σχέση της με την Τουρκία.
• Ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ θέλει να λύσει το Κυπριακό τελειώσει η θητεία του τον Απρίλιο ώστε να επιτευθχεί η επανένωση της Κύπρου.
• Ο Χριστόφιας θέλει κι αυτός να λύσει το Κυπριακό ώστε να αποφευχθεί η de jure διχοτόμηση της Κύπρου.

Αλλά διερωτώμαι, κάνοντας πέρα προβληματισμούς που μου δημιουργεί η αστοχία της εξωτερικής πολιτικής του Χριστόφια και η αδυναμία του να πείσει κανένα από τους 26 εταίρους σε σχέση με το Κυπριακό γεγονός που αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική θέση της Ελληνοκυπριακής πλευράς, πως αν πράγματι επιτευθχεί λύση χωρίς επιδιαιτησίες και χρονοδιαγράμματα, ποιοι, πότε και πως θα αναλάβουν να πείσουν εκείνους που απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν το 2004 να αποδεχτούν το νέο σχέδιο λύσης, αλλά και αυτούς που τότε το αποδέχτηκαν να μην απορρίψουν το νέο σχέδιο.

Θλιμμένες αρχόντισσες

Έχει λίγες μέρες που προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο να γράψω για ένα ζήτημα που έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό αλλά δυστυχώς πάντα προκύπτει κάτι άλλο που με έκανε να αναβάλω το γράψιμο. Σήμερα όμως, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά της Βίας κατά των Γυναικών θα ήταν αδύνατο να βρω άλλοθι και έκατσα να γράψω λίγες γραμμές για το θέμα αυτό.

Αφορμή στάθηκε η εμπλοκή μου τα τελευταία χρόνια ως εθελοντής σε μια μη κυβερνητική οργάνωση, το Απανέμι, για να με ξαναπάρει η μνήμη μου σε ένα ταξίδι με μαρτυρίες που άκουσα και τραύματα που είδα σε σώμα και ψυχή των κακοποιημένων γυναικών και παιδιών που γνώρισα.

Νοερά είμαι μαζί τους, μια και η σκέψη στα μαρτύρια που περνούν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες στην Κύπρο και εκατοντάδες εκατομμύρια στον υπόλοιπο κόσμο που κακοποιούνται από το σύζυγο, τον πατέρα, τον εραστή, τον εργοδότη, τον σωματέμπορο ή τον αστυνομικό δεν είναι κάτι που μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει πέρα.

Ειδικά στη χώρα μας, η οποία αρέσκεται να αποκρύβει με εντυπωσιακές προσόψεις τα θεσμοθετημένα της αίσχη, η σημερινή μέρα δεν είναι παρά μια μέρα που θα πρέπει να μας κάνει να στρέφουμε το βλέμμα στον εαυτό μας με διάθεση για αυτοκριτική.

Κι αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες σειράς γεγονότων που κατέδειξαν ή καλύτερα απέδειξαν το πόσο διαβρωμένο και διεφθαρμένο είναι το Σύστημά μας. Η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, η Γενική Εισαγγελία, η Εκτελεστική και η Νομοθετική Εξουσία.

• Είδαμε για παράδειγμα, έναν δολοφόνο και βιαστή δύο γυναικών να κυκλοφορεί ελεύθερος μέρα νύκτα εν γνώσει της διοίκησης των φυλακών, της αστυνομίας και της κυβέρνησης.
• Είδαμε πρέσβη να καταδικάζεται για σεξουαλική παρενόχληση και να του απονέμεται εν συνεχεία προεδρική χάρη.
• Είδαμε γυναίκα να βιάζεται και να παρουσιάζεται στα μέσα ενημέρωσης ως εκμεταλλεύτρια και καμπαρετζού.
• Είδαμε γυναίκες θύματα σωματεμπορίας να τρομοκρατούνται από την αστυνομία για να μην αφήνουν τους αφέντες τους.
• Είδαμε ανήλικα παιδιά να βιάζονται και να αθωώνονται με «εισαγγελική χάρη» τα άτομα που κατονόμασαν ως δράστες.
• Είδαμε γυναίκες να κακοποιούνται βίαια από τους συζύγους τους και εν συνεχεία από το κράτος να τις πετά στη χωματερή της κοινωνίας.
• Είδαμε την Αστυνομία να κάνει τα στραβά μάτια για την πορνεία στα καμπαρέ αλλά να επιδεικνύει ανεξήγητο ζήλο όταν πρόκειται για ιερόδουλες που εργάζονται χωρίς νταβατζή.
• Βλέπουμε την Αστυνομία και την Εισαγγελία να διώκουν οργανισμούς και άτομα που διαμαρτυρήθηκαν ανοίγοντας το στόμα τους.

Ας μην γελιόμαστε. Αν δεν έρθει εκείνη η μέρα που η πλειοψηφία που σήμερα γίνεται μάρτυρας της κακοποίησης της μειοψηφίας σπάσει τη σιωπή της, δεν θα δούμε τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους παιδεραστές και τους σωματέμπορους να τιμωρούνται.

Οι άνθρωποι του βόθρου

Τελικά στην Κύπρο δεν συμφέρει νάσαι νομοταγής πολίτης. Αυτό τουλάχιστον είναι το μήνυμα που πήρα από τη Γενική Εισαγγελία, την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Έχετε καμιά αμφιβολία; Αν ναι, διαβάστε και θα καταλάβετε:

Αν στην Κύπρο συμπεριφέρεσαι σαν χούλιγκαν, μπορείς να απολαμβάνεις τα ακόλουθα προνόμια:

• Βγάζεις το μάτι οπαδών αντιπάλων ομάδων και η Εισαγγελία σε αφήνει να τη βγάλεις καθαρή.
• Ρίχνεις οπαδό αντίπαλης από την κερκίδα ενός σταδίου, και μαζί σου δεν ασχολούνται ούτε αστυνομικοί, ούτε εισαγγελείς, ούτε δικαστές.
• Βαράς όποιον θες, και κανένας δεν σου ζητά λογαριασμό.
• Καις, σπάζεις, βανδαλίζεις και σου βγάζουν το καπέλο.

Αν πάλι, επιλέγεις νάσαι τραμπούκος μιας ακραίας πολιτικής οργάνωσης μπορείς να κάνεις ατιμώρητος τα εξής:

• Πετροβολισμός Τουρκοκυπρίων και των αυτοκινήτων τους.
• Δολιοφθορές σε τουρκοκυπριακά αυτοκίνητα, σχίσιμο ελαστικών, σπάσιμο υαλοπίνακων.
• Ελεύθερη είσοδος σε σχολείαη για ξυλοδαρμό Τουρκοκυπρίων μαθητών.
• Τραμπουκισμοί σε δικοινοτικές εκδηλώσεις.

Αν είσαι στέλεχος δημόσιας εταιρείας μπορείς να κλέβεις λεφτά επενδυτών:

• Τίποτα δεν έχεις να χάσεις, αν ταΐσεις κανένα δυο πολιτικούς, ή αμφιβάλλετε;

Αν είσαι πάλι είσαι έμπορος ναρκωτικών, πάλι δεν πρέπει να ανησυχείς:

• Μπορείς να φέρνεις ναρκωτικά με τη σέσουλα, φτάνει νάχεις ένα μπάρμπα να δουλεύει στην αυλή, ή έστω τον κήπο, του προέδρου.

Αν είσαι βιαστής ή ακόμη και παιδερεστής:

• Μπορείς να βιάζεις όποια γυναίκα θες και δεν θα σου προσάπτονται κατηγορίες μια και η αστυνομία θα τρομοκρατεί το θύμα ώστε να μην καταθέσει.
• Αν μάλιστα λιγουρεύεσαι παιδιά, μπορείς άφοβα να βιάζεις ακόμα και το παιδί σου, φτάνει τουλάχιστον το κόμμα σου να τάχει καλά με τον γενικό.

Αν πάλι εκμεταλλεύεσαι αλλοδαπούς και αλλοδαπές, μην ανησυχείς, φτάνει να:

• Μοιράζεσαι που και που το μεροκάματό τους με κανένα αστυνόμο.
• Αφήνεις που κανένα αστυνομικό και κανέναν υπάλληλο του ιμιγκρέισιον να πηδάει που και που κανένα κορίτσι απ' αυτά πούχεις στη δούλεψή σου.

Αν έτυχε να σκοτώσεις κανένα δυο ανθρώπους και καταδικαστείς σε ισόβια, τίποτα δεν έχεις να φοβηθείς και πάλι:

• Τα φιλαράκια σου οι αστυνομικοί θα σε βγάλουν έξω από τη φυλακή και πάλι θα κάνεις ό,τι θέλεις.

Αν ασκείς το επάγγελμα του αστυνομικού και δεν αντέχεις τα νυχτέρια και θέλεις που και που να βαράς κανέναν για να εκτονωθείς:

• Ελεύθερα, φτάνει, αν σε βιντεογραφήσουν και σε δικάσουν, να πείσεις πως 750 χιλιάδες άνθρωποι που σε είδαν να βαράς είναι τρελοί και ψεύτες.

Τόσο διεφθαρμένο λοιπόν είναι το σύστημά μας. Δεν βρίσκεις άκρη. Που να βρεις λοιπόν το δίκαιό σου; Η Αστυνομία, η Γενική Εισαγγελία, η Δικαιοσύνη είναι ένας βόθρος από όπου αναδύει η δυσοσμία της διαφθροάς. Δεν λέω, και βέβαια υπάρχουν και κάποιοι έντιμοι αστυνομικοί, έντιμοι εισαγγελείς και δικαστές ανάμεσα σε μια πλειοψηφία που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά να εξυπηρετήσει άλλες σκοπιμότητες, άσχετες με τη δικαιοσύνη. Αλλά μέσα σε ένα τόσο φθαρμένο σύστημα, μπορούν αυτοί να κάνουν τη διαφορά για να το εμπιστευτούμε;

Η μπάλα, η βαρβαρότητα, το χρήμα και τα κόμματα

Αναμφίβολα δεν είναι τυχαίο το χθεσινό επεισόδιο βίας κατά το οποίο τραυματίστηκε κρίσιμα ένας άνθρωπος, οπαδός του ΑΠΟΕΛ που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από οπαδούς της Ομόνοιας. Μάρτυρες ανάλογων επεισοδίων στα κυπριακά γήπεδα, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε αγριότητα από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ το καλοκαίρι του 1996, γίναμε πολλές φορές. Και ευθύς διερωτάται κάποιος, ανεξαρτήτως του ποιος προκάλεσε ποιος πρώτος, «τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει ως λαό τόσο βίαιο, τόσο βάρβαρο;».

Δεν θάθελα να δώσω στο ερώτημα αυτό απάντηση ευθέως. Βλέπω όμως τα σημάδια της βίας, και αυτό αρκεί για να προβώ σε μερικές διαπιστώσεις.

Πολύς λόγος έχει γίνει στο παρελθόν για την κομματικοποίηση του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, κανείς δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με το τι κρύβεται πίσω από αυτό και τους ανθρώπους που το διοικούν, παρά το γεγονός ότι πολλούς λεγόμενους ποδοσφαιρικούς «παράγοντες» (αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι τι παράγουν;) είδαμε κάποιους αναμεμειγμένους σε υποθέσεις λαθρεμπορίας τσιγάρων, σε πυραμίδες, σε κομπίνες στο ΧΑΚ και διάφορα αδικήματα όπως παρακράτηση φόρων, μη καταβολή κοινωνικών ασφαλίσεων και άλλα πολλά. Και να μην ξενάμε και τη χρηστή διοίκηση που τυγχάνει π.χ. ο Ερμής Αραδίπου από τον κατα τα άλλα ευυπόληπτο συμπολίτη μας κ. Λουκά Φανιέρο, τη διαχείριση των εσόδων της Ανόρθωσης από το Τσάμπιονς Λιγκ και τις επιτυχίες της εργοληπτικής εταιρείας του προέδρου της Ομόνοιας στην αξιολόγηση προσφορών για έργα του δημοσίου.

Δεν θέλω να μακρηγορήσω. Πολλοί από τους λεγόμενους παράγοντες του κυπριακού ποδοσφαίρου θα ήταν σήμερα στη φυλακή, αν ζούσαμε σε μια πολιτεία που παίρνει τον εαυτό της σοβαρά. Αντί τούτου, η κυπριακή πολιτεία όχι μόνο δεν το πράττει, αλλά αντίθετα, επιτρέπει στον κάθε απατεώνα που διοικεί μια ποδοσφαιρική ομάδα να συντηρεί ένα μικρό στρατό ροπαλοφόρων, μια μικρή τρομοκρατική οργάνωση επιδεικνύοντας μια ανεπίτρεπτη ανοχή.

• Πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Α υπουργό Δικαιοσύνης ή τον Β αρχηγό της Αστυνομίας να μας λένε πως θα πατάξουν τη βία στη γήπεδα;
• Πόσες φορές πριν περάσει μια βδομάδα από τις δηλώσεις τους γίναμε μάρτυρες σφαγών σε αυτά και αυτοί που θα τα πάτασσαν έριξαν τις ευθύνες αλλού;
• Πόσες φορές -και ποιες ήταν αυτές- τιμωρήθηκαν οι υποκινητές των επεισοδίων;
• Πόσες φορές ακούσαμε ρατσιστικά συνθήματα στις κερκίδες χωρίς να τιμωρηθεί κανείς;
• Πόσες φορές ακούσαμε για στημένα παιγνίδια, για στοιχήματα, για πανάκριβες μεταγραφές μαϊμού;
• Και πόσες φορές παρενέβη η πολιτεία ως αρωγός των ποδοσφαιρικών ομάδων παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένας νόμος που να μην τον έχουν παραβεί οι διοικούντες των σωματείων, ποδοσφαιριστές τους ή οι οπαδοί τους, στο όνομα των σωματείων τους σχεδόν πάντα;
• Πόσα κομίσια παίρνουν οι παράγοντες των σωματείων από τις μεταγραφές που κάνουν τις οποίες σε τελική ανάλυση επιχορηγούν οι φορολογούμενοι;
• Πόσα λεφτά από τα ταμεία των σωματείων καταλήγει στα ταμεία των κομμάτων;

Δυστυχώς ως κοινωνία αρνούμαστε να παραδεχτούμε την ταύτιση του κυπριακού ποδοσφαίρου και των κομμάτων με το οργανωμένο έγκλημα και την κομματοκρατία, μια και την τελευταία τη θεωρούμε αναγκαίο κακό.

Αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα κατάφατσα, και να πούμε στους εαυτούς μας όχι απλώς πως κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία μας αλλά τι είναι αυτό που δεν πάει καλά και να το ξεριζώσουμε.

Γιατί αν το πράτταμε, θα βλέπαμε πολλούς πολιτικούς και λεγόμενους ποδοσφαιρικούς παράγοντες στη φυλακή. Με άλλα λόγια, στρέφουμε όμως με αποτροπιασμό το κεφάλι από το άγνωστο το οποίο ενδεχομένως να είναι και καλύτερο απ' ό,τι η φρίκη βιώνουμε κάθε μέρα...

Η βία δεν είναι το αίτιο, αλλά σύμπτωμα με το οποίο μάθαμε να ζούμε. Φοβούμαστε τη θεραπεία της αρώστιας μας, από φόβο πως δεν θα μπορούμε να ζούμε χωρίς τη βαρβαρότητά μας.

Υ.Γ. Ιδού και ένα μικρό ανθολόγιο του τρόπου με τον οποίο κάλυψαν ορισμένα μέσα ενημέρωσης το χτεσινό επεισόδιο:

• Αλήθεια
• Πολίτης
• Χαραυγή

ΑΚΕΛ: Θύμα των δικών του επιλογών

Ακούγοντας από τη μια τις δηλώσεις του υιού του Τάσου Παπαδόπουλου, Νικόλα, και τις αντιδράσεις του ΑΚΕΛ και του κυβερνητικού εκπροσώπου από την άλλη, ένας αντικειμενικός άνθρωπος που για πρώτη φορά θα πατούσε σήμερα το πόδι του στην Κύπρο θα υπέθετε πως αποκλειστικά εξ υπαιτιότητας του ΔΗΚΟ, το επίπεδο πολιτικής κουλτούρας στη χώρα μας είναι χαμηλότερο κι από αυτό τριτοκοσμικών χωρών. Κι αυτό, εξαιτίας των συνεχών ύβρεων που εξαπολύει ο υιός του τέως προέδρου Παπαδόπουλου που διαδέχεται ένας σαφής λεκτικός διαχωρισμό του επίσημου κόμματός του από αυτές τις «προσωπικές», άνευ προηγουμένης «εξουσιοδότησης» δηλώσεις και εκτιμήσεις. Σε αυτό το σκηνικό προστίθεται και η προφανώς συνεννοημένη έκκληση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ προς τον πρόεδρο Χριστόφια να αποσύρει τις προτάσεις που υπέβαλε για την εκ περιτροπής προεδρία που επίσης καταμαρτυρεί ένα χαμηλό επίπεδο πολιτικής κουλτούρας. Κομμάτων δηλαδή που μετέχουν σε μια κυβέρνηση, διαφωνώντας με τους χειρισμούς της στο σημαντικότερο ζήτημα που ανέλαβε να χειριστεί.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αυτός ο νεόφερτος παρατηρητής, δικαιολογημένα θα απορούσε με την παραδοξότητα της συνύπαρξης του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ στην ίδια κυβέρνηση με το ΑΚΕΛ.

Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν προέκυψε ξαφνικά και ούτε είναι προφανώς προϊόν μιας τυχαίας συγκυρίας. Ο γκεμπελική πολιτική κουλτούρα του υιού Παπαδόπουλου με τους συχνά σαφείς υπαινιγμούς εναντίον εκείνων με τους οποίους διαφωνεί, δεν καινοφανές φαινόμενο στην Κύπρο του σήμερα. Έχει μια προϊστορία. Και, προς μεγάλη απογοήτευση εκείνου του νεοαφιχθέντος αντικειμενικού παρατηρητή, που ενδεχομένως άρχισε να αισθάνεται λύπη για την καθόλα άδικη επίθεση που δέχεται σήμερα ο πρόεδρος Χριστόφιας, μια εξέτασή της, θα καταδείκνυε τα μεγάλα ατοπήματα, τις ολέθριες αποφάσεις και τις αδικαιολόγητες παραλήψεις του ιδίου όπως και του κόμματος του οποίου ηγήθηκε οι οποίες συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής πολιτικής κουλτούρας στην Κύπρο. Ας θυμηθούμε λοιπόν για ποια πράγματα μιλάμε:

• Ποιος, για παράδειγμα θα μπορούσε να ξεχάσει την ταύτιση του Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ με την πολιτική Τάσου Παπαδόπουλου για τέσσερα και μισό χρόνια;
• Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του 2004/2005 και τη σιωπή που επέλεξε το ΑΚΕΛ όταν η κυβέρνηση στην οποία μετείχε δολοφονούσε χαρακτήρες;
• Ποιος μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ έκανε την πάπια όταν οι Πιττοκοπίτες, οι Κουλίες, οι Αγγελίδηδες και οι λοιποί πραγματικοί εκπρόσωποι της πολιτικής Παπαδόπουλου κατασυκοφαντούσαν και καθύβριζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους;
• Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως το ΑΚΕΛ απέφυγε να διαχωρίσει τη θέση του από τον Γιώργο Λιλλήκα, προτού ο τελευταίος διαχωρίσει τη θέση του από το ΑΚΕΛ;
• Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τυχαίο γεγονός τους στίχους του Καβάφη που απήγγειλε ο Κύπρος Χρυσοστομίδης για να χαρακτηρίσει έναν πολιτικό της αντιπολίτευσης προδότη;
• Τι μπορεί κάποιος να πει για την απόφαση του ΑΚΕΛ να δώσει στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο της κυβέρνησης Παπαδόοπουλου θέση στο ψηφοδέλτιό του στις βουλευτικές εκλογές του 2006;
• Ποιος είναι σε θέση να παραβλέψει τη χυδαιότητα του Νίκου Κατσουρίδη όταν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή είπε πως «ψηφίζοντας ΕΔΗ, ψηφίζετε Ταλάτ»;
• Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως κανείς δεν ένιωσε ευτυχέστερος με την πολιτική που στήριξε το ΑΚΕΛ απ’ ό,τι η Χρυσή Αυγή, η ΕΦΕΝ και ο ΣΑΠΕΛ;

Αυτοί είναι οι άνεμοι που έσπειρε το ΑΚΕΛ. Και αυτές οι θύελλες που θερίζει.

Μια επέτειος και επτά ιστορίες

Η πιο σημαδιακή μέρα, για τη Γερμανία είναι η 9^η Νοεμβρίου. Σε καμιά άλλη μέρα ενός χρόνου δεν αφορά τόσες πολλές και σημαντικές επετείους για ένα έθνος όσο η σημερινή μέρα για το γερμανικό.

• Πηγαίνοντας ενάμισι αιώνα πίσω, στις 9 Νοεμβρίου του 1848, δολοφονήθηκε με σκανδαλώδη τρόπο ο Γερμανός υπέρμαχος της δημοκρατίας και υποστηρικτής του επαναστατικού κινήματος που είχε εκδηλωθεί εκείνη τη χρονιά, Robert Blum στη Βιέννη από το απολυταρχικό αυστροουγγρικό καθεστώς.
• Εβδομήντα χρόνια αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου του 1918, μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ξέσπασε η στάση του Γερμανικού ναυτικού, παραιτείται από τον θρόνο ο Γερμανός Κάιζερ Βίλχελμ ο Β’ ανοίγοντας το δρόμο για την ίδρυση της βραχύβιας Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
• Την ίδια μέρα, πέντε χρόνια αργότερα, το 1923, ο μετέπειτα δικτάτορας της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ επιχειρεί να καταλάβει την εξουσία με το ανεπιτυχές «πραξικόπημα της μπιραρίας», για το οποίο συλλαμβάνεται και καταδικάζεται φυλακίζεται σε πέντε χρόνια φυλάκιση αλλά εκτίει μόνο 8 μήνες.
• Πριν κλείσουν 7 χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τους Ναζί, ο Herschel Feibel Grynszpan, ένας Εβραίος με ρίζες από την Πολωνία, δολοφονεί έναν Γερμανό διπλωμάτη στο Παρίσι, γεγονός που αξιοποιούν οι Ναζί στη Γερμανία για εκτεταμένης κλίμακας πογκρόμ κατά των Γερμανών Εβραίων, κατά το οποίο πάνω από 400 Εβραίοι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 800 συναγωγές καταστράφηκαν.
• Το 1989, στις 9 Νοεμβρίου, το ογκούμενο κύμα διαδηλώσεων κατά του ανατολικογερμανικού κομμουνιστικού καθεστώτος, αναγκάζει τον διάδοχο του Έριχ Χόνεκερ, Έγκον Κρεντς να διατάξει το άνοιγμα του Τείχους του Βερολίνου, πυροδοτώντας μια άνευ προηγουμένου γιορτή σε μια πόλη που υπήρξε διαιρεμένη για τέσσερις δεκαετίες.

* * *

Η κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου σηματοδότησε την οριστική κατάρρευση της κυριαρχίας των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη. Η διαδικασία αυτή που είχε αφετηρία την πολιτική του Γκλάσνοστ και της Περεστρόικα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ενεθάρρυνε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης να αρχίσουν να ζητούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Σε μερικές χώρες, όπως στην Πολωνία και την Ουγγαρία, τα καθεστώτα εμφανίστηκαν διαλλακτικά και ενέδωσαν στα λαϊκά αιτήματα επιτρέποντας τη διεξαγωγή ελευθέρων εκλογών. Σε άλλες χώρες, όπως στη Ρουμανία, τα πράγματα οδηγήθηκαν σε μια βίαιη λαϊκή επανάσταση που ανέτρεψε τον δικτάτορα της χώρας Νικολάι Τσαουσέσκου.

Στην Ανατολική Γερμανία, παρά την κατασταλτική δράση της μυστικής αστυνομίας Στάζι, μικρές ομάδες αντιφρονούντων πετυχαίνουν να διοργανώνουν συγκεντρώσεις κυρίως σε εκκλησίες τα χρόνια που προηγήθηκαν της ανατροπής του καθεστώτος του SED. Το 1989, αυτές οι συγκεντρώσεις άρχισαν να γίνονταν και σε δημόσιους χώρους και εξελίχθηκαν στις «Δευτεριάτικες Διαδηλώσεις» που παρά τα βάναυσα μέτρα καταστολής άρχισαν να προσλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες, ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Στην επέτειο των 40 χρόνων από την ίδρυση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο ηγέτης της χώρας αντιλαμβάνεται πόσο μόνος είχε απομείνει όταν ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης του εξήγησε πως «η ζωή τιμωρεί εκείνους που αργοπορούν». Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Χόνεκερ αναγκάζεται να παραδώσει τα σκήπτρα της εξουσίας στον διάδοχό του Έγκον Κρέντς, ο οποίος όμως αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση που έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

Τον Δεκέμβριο του 1989, ο Κρέντς παραιτείται και παραδίδει την εξουσία στον Μάνφρεδ Γκέρλαχ. Παράλληλα, ο Χανς Μόντδρο αναλαμβάνει πρωθυπουργός. Οι διαδηλωτές στη Γερμανία εγείρουν όλο και περισσότερο το ζήτημα της επανένωσης και της οικονομικής ανάπτυξης.

* * *

Η έκρηξη του ηφαιστείου στη Γερμανία δεν έγινε ποτέ. Με το άνοιγμα του Τείχους του Βερολίνου, ο Κρεντς εξασφαλίζει μερικές ανάσες, χάνει όμως τον έλεγχο της κατάστασης. Την άνοιξη του 1990 διεξάγονται ελεύθερες εκλογές στην Ανατολική Γερμανία τις οποίες κερδίζει το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα του Λόταρ ντε Μεζιέρ. Η στήριξη του δυτικού Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, κυρίως μέσω της ηγετικής μορφής του τότε καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Κολ, αποδεικνύεται αποφασιστική.

Ακολούθως, οι δύο κυβερνήσεις διεξήγαγαν συνομιλίες για την επανένωση της Γερμανίας που παρέμενε διαιρεμένη μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Με μια σειρά κινήσεων που κατάφεραν να εξουδετερώσουν αντιδράσεις συμμάχων, κυρίως των Βρετανών και των Γάλλων (ο Φρανσουά Μιτεράν είχε δηλώσει πως αισθανόταν ευτυχής που η Ευρώπη δεν είχε μία, αλλά τρεις Γερμανίες, εννοώντας και την Αυστρία), η εκστρατεία του Χέλμουτ Κολ καταφέρνει να παραμερίσει εμπόδια που ενδεχομένως θα έθεταν οι νικήτριες δυνάμεις. Με μια επίσκεψη στη ντάτσα του σοβιετικού ηγέτη αποδείχθηκε αρκετή για να εξασφαλιστεί η συναίνεση της ΕΣΣΔ για την επανένωση της Γερμανίας και ένταξη και του ανατολικού της τμήματος στο ΝΑΤΟ.

Σε πρώτη φάση, οι κυβερνήσεις των δύο Γερμανιών συμφωνούν στη δημιουργία της νομισματικής ένωσης που τίθεται σε ισχύ την 1^η Ιουλίου 1990. Η απόφαση του Χέλμουτ Κολ να δώσει τη συγκατάθεσή του στη μετατροπή των μισθών των Ανατολικογερμανών από ανατολικογερμανικά μάρκα σε δυτικογερμανικά σε αναλογία 1 προς 1, διασφαλίζει πως η επανένωση της Γερμανίας θα τύχει μεγάλης λαϊκής υποστήριξης από του πολίτες στην Ανατολική Γερμανία. Η επανένωση, αφού οι συνομιλίες των «2+4» καρποφόρησαν, επέτρεψαν στη χώρα να γιορτάσει την 3^η Οκτωβρίου την επανένωσή της. Η μέρα εκείνη η Γερμανία κατάφερε να απαλλαγεί από την πολιτική κληρονομιά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

* * *

Η Κύπρος παραμένει διαιρεμένη εδώ και 35 χρόνια. Μέχρι τον Απρίλιο του 2003, ήταν πρακτικά αδύνατο για τους Τουρκοκύπριους να μεταβούν στον νότο και στους ΕΚ στο βορρά.

Αν επιχειρήσουμε ένα παραλληλισμό με την πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας, οι ομοιότητες που θα διαπιστώσουμε θα είναι περιορισμένες. Οι διαδηλώσεις των ΤΚ πράγματι οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος Ντενκτάς και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Ωστόσο, στον νότο το σύνθημα των ΤΚ «λύση και ένταξη στην ΕΕ» δεν βρήκε μεγάλη απήχηση. Η ηγεσία ψήλωσε τους ώμους της αδιάφορα. Έλειπε εκείνος ο οραματιστής με το ανάστημα του Κολ. Ένας άνθρωπος που θα άρπαζε την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Υπέρ της λύσης, σήμερα οι Τουρκοκύπριοι δεν διαδηλώνουν πια. Ούτε οι Ελληνοκύπριοι. Οι μισοί θέλουν μια άλλη λύση. Με αυτά τα δεδομένα, η επανένωση ίσως να μην επιτευχθεί τελικά ποτέ.

Η κορυφή του παγόβουνου και η υποκρισία της κοινωνίας

Παρόμοιες περιπτώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας πριν λίγο καρό στην Κίνα. Για τούτο, δεν ξέρω ποιοι ξαφνιάστηκαν όταν πληροφορήθηκαν για την εκμετάλλευση των 110 Ρουμάνων από Κύπριο δουλέμπορο. Εμένα προσωπικά, αν και η υπόθεση με συγκλόνισε, καθόλου δεν με ξάφνιασε.

Κι αυτό γιατί δεν είναι η πρώτη περίπτωση κακομεταχείρισης αλλοδαπών από Κύπριους με την ανοχή των αρχών που φτάνει στα αφτιά μου.

Έστω κι αν κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις έφτασαν στα μέσα ενημέρωσης, σχεδόν πάντα η αστυνομία ή μια άλλη κρατική υπηρεσία φρόντισε να κουκουλωθεί η υπόθεση, είτε απελαύνοντας το θύμα είτε εξαναγκάζοντάς το να σιωπήσει.

Χαρακτηριστικά, θυμάμαι μάλιστα και μερικές πρόσφατες περιπτώσεις που αφορούσαν υπηκόους από τη Ρουμανία και ειδικά δύο σχετικά πρόσφατες:

• Την περίπτωση βιασμού μιας γυναίκας που εργαζόταν σε ταβέρνα στο χωριό της επαρχίας Λευκωσίας το 2006.
• Και την περίπτωση μια εγκύου γυναίκας από τη Ρουμανία το 2007, η οποία ενώ βρισκόταν στον 8ο μήνα κύησης και ήταν δικαιούχος για κρατικό βοήθημα αναγκαζόταν να εργάζεται σε σκαλωσιές για να πληρώνει το γυναικολόγο της.

Έστω κι αν οι δύο πιο πάνω περιπτώσεις δεν αφορούν δουλεία καθ’ αυτό, δεν παύουν να είναι και αυτές περιπτώσεις κατάφορης παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξαναγκασμού.

Στην περίπτωση μάλιστα του βιασμού, υπήρξε συμπαιγνία με εμπλοκή αστυνομικών οι οποίοι στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν τον ύποπτο που βρισκόταν ήδη υπό κράτηση, έπραξαν τα ακόλουθα:

• διοχέτευσαν στον Τύπο την είδηση πως η βιασθείσα γυναίκα ήταν 30 ετών και εργαζόταν σε μπιραρία (αυτή δηλαδή μούνταρε τον 60άρη), ενώ στην πραγματικότητα ήταν κατά 25 χρόνια μεγαλύτερη και εργαζόταν στην κουζίνα.
• τρομοκράτησαν το θύμα, με αποτέλεσμα αυτό να εγκαταλείψει την Κύπρο και να αποσύρει τις καταγγελίες, μεσολαβώντας μεταξύ αυτού και του εργοδότη ώστε να πάρει και τα δεδουλευμένα του.

Παρά τις καταγγελίες που έγιναν τότε από μη κυβερνητικές οργανώσεις και πολίτες, η ανθρώπινη και περήφανη μας αστυνομία επιδόθηκε στις συνήθεις αισχρές γκεμπελικές ύβρεις κατά εκείνων που ήγειραν ζήτημα για τα δικαιώματα μιας Ρουμάνας…

Στη δεύτερη περίπτωση της Κάρμεν, έτσι ονομαζόταν η έγκυος Ρουμάνα, ενώ ήταν δικαιούχος για επίδομα από τις υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας και εξαναγκαζόταν να εργάζεται στον 8ο μήνα, ουδέποτε υπήρξε έρευνα, πόσο μάλλον καταδίκη εκείνων των λειτουργών του υπουργείου Εργασίας που έπρεπε να είχαν φροντίσει να απολαύσει και η Κάρμεν εκείνα τα κατοχυρωμένα της δικαιώματα.

Συνεπώς, επανερχόμενος στην υπόθεση του Ιωάννη Πιριπίτση, ο οποίος φέρεται ως ύποπτος για εξαναγκασμό σε εργασία των 110 Ρουμάνων, και διατηρούσε και διαφήμιζε το κολαστήριό του στο Τσέρι ανενόχλητος παρά τα διαβήματα των ρουμανικών αρχών, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι τι άνθρωπος είναι αυτός αλλά τι είδους κοινωνία έχουμε πλέον δημιουργήσει.

Γιατί, έστω κι εάν τελικά αυτός καταδικαστεί, και καλά θα κάνει να τον καταδικάσει η δικαιοσύνη αν αποδειχτούν οι καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, παραμένει ανοικτό το ερώτημα γιατί το κράτος αδράνησε. Γιατί η Αστυνομία, η Γενική Εισαγγελία δεν επενέβησαν νωρίτερα παρά το γεγονός ότι είχαν ενημερωθεί εδώ και ένα χρόνο από τις Ρουμανικές αρχές.

Και οι αρχές πρέπει να απαντήσουν και το ερώτημα για το ποιοι ήταν αυτοί που μοιράζονταν με τον δουλέμπορο τα κέρδη του για να κάνουν τα στραβά μάτια.

Και η κυπριακή κοινωνία πρέπει να ξέρει πως η περίπτωση των 110 Ρουμάνων μπόρεσε να πραγματοποιηθεί μια και μόνο επειδή η ίδια ανέχθηκε τον εξαναγκασμό μεμονωμένων ατόμων όπως την Κάρμεν και το να μείνουν ατιμώρητοι οι ανθρώπινοι και περήφανοί μας αστυνομικοί…

Στο θέμα αυτό θα επανέλθω.

ΚΟΤ και διαφήμιση: στο βρόντο τα χρήματα των φορολογουμένων

Πρόσφατα έγινε γνωστή η πρόθεση του ΔΣ του ΚΟΤ να διαθέσει ποσό ύψους 6 εκατομμυρίων ευρώ για την επιχορήγηση μιας παραγωγής της ρωσικής τηλεόρασης. Το σκεπτικό θα είναι, πως με τη δαπάνη αυτού του ποσού, έστω κι αν ήδη οι τεχνοκράτες του Οργανισμού το αμφισβητούν, θα προβληθεί το τουριστικό προϊόν της Κύπρου στη Ρωσία. Άσχετα με το κατά πόσον αυτού του είδους προβολή ενδείκνυται ως διαφήμιση, το ερώτημα που εγείρεται είναι: Έχει η Κύπρος τουριστικό προϊόν για το οποίο μπορεί να καυχιέται ώστε να το διαφημίζει;

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια γενικότερη πτώση τόσο των αφίξεων τουριστών όσο και των εσόδων από τον τουρισμό. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι δαπάνες για τη διαφήμιση λίγο πολύ παραμένουν σταθερές ή και αυξάνονται. Ένας από τους βασικότερους λόγους, σύμφωνα με δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης, είναι πως ο λόγος αξίας και τιμής των διακοπών στην Κύπρο μειώνεται. Κυρίως, λένε λόγω της αύξησης του παρονομαστή. Για τούτο δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία και τα αποτελέσματα αυτής της τάσης μιλούν από μόνα τους. Φτάνει να κοιτάξει κάποιος σε μια ιστοσελίδα ενός ξένου διοργανωτή και θα καταλάβει πόσο πολύ έχει ανοίξει η ψαλίδα των τιμών μεταξύ της Κύπρου και των βασικότερών της ανταγωνιστών στην Ανατολική Μεσόγειο, Ελλάδα, Τουρκία, Αίγυπτο.

Βέβαια, ο αριθμητής δεν παύει να είναι ένας σημαντικός παράγοντας σε μια διαίρεση. Το προϊόν καθαυτό, δηλαδή. Διαιρούμενο δια της τιμής, εκφράζει την αξία για τον αγοραστή, τον τουρίστα.

Και εκεί βλέπουμε την Κύπρο να έχει διαπράξει ένα μεγάλο λάθος. Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, ένα μεγάλο ατόπημα πως όταν λήφθηκε η στρατηγική απόφαση από την πολιτεία να συμβάλει προς την ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας να μην πάρει ταυτόχρονα μια άλλη στρατηγική απόφαση: Την προστασία του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος.

Η τελευταία απόφαση δεν λήφθηκε ποτέ. Κάθε άλλο, παρά τις όποιες διακηρύξεις, εξαγγελίες και διαβεβαιώσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων, η προστασία του περιβάλλοντος όχι μόνο δεν εξασφαλίζει ποτέ την προτεραιότητα στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής, αλλά τουναντίον, υποβιβάζεται στην καλύτερη περίπτωση σε ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η διανυόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση αποτέλεσε αφορμή για την κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια, όταν διαπιστώθηκε πως οι αφίξεις τουριστών για το 2009 θα ήταν μειωμένες, να αποφασίσει σειρά μέτρων για στήριξη της τουριστικής βιομηχανίας. Ένα από αυτά, αφορούσε και την διάθεση πρόσθετων κονδυλίων για τη διαφήμιση του κυπριακού τουριστικού προϊόντος.

Το πόσο σοφό ήταν όμως αυτό το μέτρο, είναι εύκολο να διαπιστώσουμε. Στη θεωρία του μάρκετινγκ, που προκύπτει φυσικά από την εμπειρία του μάρκετινγκ, ισχύει πως όταν διαφημίζεις ένα κακής ποιότητας προϊόν, το μόνο πράγμα που επιτυγχάνεις είναι να αυξάνεις τον αριθμό των καταναλωτών που στο μέλλον θα αποφεύγουν το προϊόν σου.

Και αυτή ακριβώς την πρακτική εφαρμόζει διαχρονικά η Κύπρος. Επιτρέπει στον ΚΟΤ να διοχετεύει εκατομμύρια κάθε χρόνο για διαφήμιση ενός σκάρτου προϊόντος!

Χωρίς φυσικά κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Διότι όσοι έχουν τα χρήματα να έρθουν τελικά στην Κύπρο λόγω ακρίβειας, το μετανιώνουν κατά κανόνα λόγω κακής ποιότητας του τουριστικού προϊόντος και δεν ξανάρχονται. Εξ ου και οι πτωτική τάση στις αφήξεις τουριστών.

Μια λογική πολιτική πρωτοβουλία, θα ήταν φυσικά η διοχέτευση εκείνων των κονδυλίων που σήμερα δαπανούνται στην διαφήμιση, για έργα αναβάθμισης του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος, όπως π.χ. αναδάσωση, καθαριότητα, μόρφωση των Κυπρίων να πάψουν να ρυπαίνουν το περιβάλλον, κατασκευή πεζοδρομίων κ.ο.κ.

Αντίθετα όμως γινόμαστε κάθε χρόνο μάρτυρες της ετοιμότητας της κάθε κυβέρνησης να διαθέσει όλο και περισσότερα χρήματα των φορολογουμένων για τη διαφήμιση του σκάρτου μας τουριστικού προϊόντος.

Λαμβανομένης φυσικά υπ’ όψιν της διαφάνειας που ισχύει στη χρηματοδότηση των κομμάτων, αυτό δεν εκπλήττει, μια και στη μίζα κανένα κόμμα δεν είπε μέχρι τώρα όχι. Ιδίως όταν αυτή προέρχεται από διαφημιστή που μπορεί να ελέγξει και κάποια μέσα ενημέρωσης.

Εύγε, αφού άλλαξες γνώμη!

Αφού ίσως να κατάλαβε πόσο εκτεθειμένος θα έμενε στα μάτια όχι μόνο της διεθνούς κοινότητας αλλά και της κυπριακής κοινής γνώμης, ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας άλλαξε την αρχική του απόφαση και ανακοίνωσε πως τελικά θα παρευρεθεί στους εορτασμούς της 20ής επετείου της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.

Απέδειξε, πως εκτός από κακούς συμβούλους, έχει και καλούς. Αλλά και πως δέχεται κριτική και αναγνωρίζει τα λάθη του. Και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.

Κύριε Πρόεδρε, αφού θα πάτε τελικά στο Βερολίνο την επόμενη Δευτέρα, φροντίστε εκεί να αναδείξετε πως το νησί μας ακόμα είναι διαιρεμένο. Και πως είναι ανάγκη να επανενωθεί κι αυτό. Και πως για να γίνει αυτό χρειάζεστε και την αλληλεγγύη των εταίρων μας.

Και φροντίστε κύριε Πρόεδρε να μην υποπέσετε σε γκάφες. Μην αφήσετε εκείνη τη μέρα να σας καθοδηγήσει η ΑΚΕΛική σας κατήχηση. Παρουσιαστείτε ως ηγέτης και δείτε ηγέτες. Μη υποκύψετε στον πειρασμό να δείτε τους συντρόφους σας στο σημερινό διάδοχο κόμμα του SED που κυβερνούσε τότε την Ανατολική Γερμανία και έκτισε το Τείχος. Δείτε τους για μια άλλη φορά, όταν ίσως δεν είστε πια Πρόεδρος, τους Bisky, Gysi και Lafontaine. Μην ξεχνάτε πως κάποιοι από αυτούς ήταν χαφιέδες της Στάζι και η Μέρκελ που είναι "Ανατολικογερμανίδα" θα ενοχληθεί πολύ.

Και καλό ταξίδι.

Αφθονία Ψυχρού Πολέμου στην κατάψυξη

Για εκείνον, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ. Όσος χρόνος κι αν μεσολάβησε από την κατάρρευση του κομμουνισμού, αυτός θα εξακολουθεί να πιστεύει τις ίδιες ψευδαισθήσεις. Και δεν θα συγχωρέσει ποτέ τους υπαίτιους. Τους λαούς δηλαδή που σήκωσαν το κεφάλι και απόσεισαν εκείνον τον ζυγό που τους επέβαλαν οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με το ΚΚ της ΕΣΣΔ. Όσα χρόνια και να περάσουνε θα τους κρατά κακία μια και εκείνοι παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις που επέβαλαν τα καθεστώτα τους άνοιξαν το στόμα τους και μίλησαν, φώναξαν, αντιστάθηκαν και επαναστάτησαν. Δεν χωρά στο μυαλό του πως δεν ανέχτηκαν την καταπίεση, την αυθαιρεσία και την τυραννία που τους επέβαλαν στον όνομά τους οι λαοί.

Ούτε μπορεί να λησμονήσει εκείνους τους «προβοκάτορες» και «πράκτορες της Δύσης», όπως αποκαλούσε τότε το καθεστώς των Βάλτερ Ούλμπριχτ και Έριχ Χόνεκερ όσους έβρισκαν τον παραδεισένιο υπαρκτό σοσιαλισμό ανυπόφορο και έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για να διαφύγουν στη Δύση. Στο μυαλό του, αυτοί ήταν που αμαύρωναν το όνομα το κομμουνισμού, όσοι δηλαδή δέχονταν σφαίρες από του τη Λαϊκή Αστυνομία και το Λαϊκό Στρατό της Ανατολικής Γερμανίας όταν προσπαθούσαν να υπερπηδήσουν το Τείχος του Βερολίνου. Το Ανάχωμα κατά του Καπιταλισμού, όπως το ονόμασαν οι σύντροφοί του. Κι έτσι το βλέπει αυτός ακόμα, ακριβώς όπως το βλέπουν και οι απόμαχοι χαφιέδες της Στάζι.

Τι κι αν εκείνη τη μέρα πριν είκοσι χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διοργάνωσαν αυθόρμητα μια γιορτή; Τι κι αν στην επέτειο της επανένωσης της Ευρώπης θα είναι κει οι υπόλοιποι ηγέτες της ηπείρου; Τι κι αν την ημέρα εκείνη θα είναι κει οι ηγέτες των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Είπαμε, για αυτόν ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ. Για αυτό τον αφήνει απαθή η χαρά και η ελπίδα που γέμισε τον κόσμο στη Γερμανία, την Ευρώπη αλλά και όλο τον κόσμο την 9η Νοεμβρίου του 1989. Μέσα του βράζει άλλωστε ακόμα η οργή. Ηγέτης σου λένε, μοιρασμένης χώρας που θέλει να επανενώσει. Ούτε τον εαυτό σου τελικά πείθεις πως την θέλεις τη χώρα σου επανενωμένη.

Σε σένα αξίζει το βραβείο πολιτικής μικροψυχίας και μικροπρέπειας.

Υ.Γ. Ερώτηση προς τον/την αρθογράφο της Χαραυγής που έγραψε χτες το άρθρο με τίτλο "Επιπόλαιες Επικρίσεις": Η Ινδή Πρόεδρος βρίσκεται στην Κύπρο για αρμένικη επίσκεψη και ως εκ τούτου είναι απασχολημένος ως οικοδεσπότης ο Πρόεδρος μέχρι την επόμενη εβδομάδα ή μήπως σου ανέθεσε η Γκιούρωφ να γράψεις ό,τι σου κατεβεί για να υπερασπιστείς τον Δημήτρη Χριστόφια; Οι εξηγήσεις που έδωσε Στεφάνου αν και αντιφατικές, ήταν λιγότερο βλακώδεις...

Υ.Γ. 2. Τι αναφορές του που διέψευσε σχετικά με την αντιμετώπιση της Τουρκίας από τους Ευρωπαίους θα τις σχολιάσω μια άλλη φορά γιατί σήμερα δεν έχω πολύ χρόνο.

Το καράβι βουλιάζει κι αυτοί το βιολί τους

Λοιπόν, έχουμε και λέμε:

Η οικονομία του τόπου πάει από το κακό στο χειρότερο. Κι αυτό γιατί:

• Το εθνικό εισόδημα της Κύπρου άρχισε να συρρικνώνεται.

• Διαχρονικά μειώνονται οι εξαγωγές.

• Εδώ και μια οκταετία μειώνονται και τα έσοδα από τον τουρισμό.

• Δανειζόμαστε από το εξωτερικό για να πληρώσουμε τις εισαγωγές μας.

• Αυξάνεται ο αριθμός των ανέργων.

• Μειώνεται η παραγωγή σε όλους τους τομείς.

• Οι τιμές των βασικών αγαθών έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη.

• Ελάχιστες γίνονται επενδύσεις και ελάχιστες ποιοτικές θέσεις εργασίας δημιουργούνται.

• Η διάβρωση των εισοδημάτων από τον πληθωρισμό και η ανεργία παγιδεύουν όλο και περισσότερους στη φτώχια.

• Καλλιεργήσιμες γαίες έπεσαν θύματα οικοπεδοφάγων.

• Η τιμή της γης καθιστά ασύμφορη την καλλιέργειά της.

• Όλο και περισσότεροι φόροι γίνονται αναγκαίοι για να πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Και τα πράγματα στο εθνικό κινούνται από το κακό στο χειρότερο:

• Καταλύσαμε το σύνταγμά μας πριν 45 χρόνια και οδηγήσαμε τη χώρα μας στο χάος και σε αιματοκύλισμα.

• Το 1974 χάσαμε τη μισή μας χώρα.

• Επιδοθήκαμε μετά σε μακροχρόνιους αγώνες που είχαν ως αποτέλεσμα να εποικιστεί το βόρειο μέρος της Κύπρου.

• Το 2004 χάσαμε μια χρυσή ευκαιρία να λύσουμε το Κυπριακό με ευνοϊκούς όρους όταν η Τουρκία καιγόταν για ημερομηνία ένταξης και οι Τουρκοκύπριοι είχαν ξεσηκωθεί κατά του Ντενκτάς και των στρατοκρατών της Άγκυρας.

• Από κει και πέρα, όταν η Τουρκική διπλωματία άρχισε να ασελγεί πάνω μας, αρχίσαμε να αντιδρούμε με μικροπολιτικό αυνανισμό.

• Αναλώσαμε πολύτιμο χρόνο σε τεχνικές επιτροπές, απορρίπτοντας χρονοδιαγράμματα και επιδιαιτησίες.

• Φτάσαμε στη δύση του άστρου του Ταλάτ και την επάνοδο των εθνικιστών στην άλλη πλευρά.

• Η ελέγχουσα τη ροή φυσικού αερίου και πετρελαίου στην ΕΕ Τουρκία δεν μπορεί πλέον να δεχθεί πιέσεις από αυτή.

Η κοινωνία μας επίσης δεν υστερεί αφού:

• Στη ζωή μας κυριαρχεί η βία, είτε είναι ρατσιστική, είτε αστυνομική, είτε οικογενειακή, είτε σεξουαλική, είτε σχολική είτε χουλιγκανισμός.

• Οι θεσμοί δυσλειτουργούν, κατάδικοι κυκλοφορούν ελεύθεροι με την ευλογία της ηγεσίας της αστυνομίας, η εισαγγελία αθωώνει παιδεραστές, βιαστές και έμπορους ναρκωτικών, χαρίζεται σε φίλους των φίλων.

• Οι καμπαρετζήδες κάνουν κουμάντο στην αστυνομία και τα υπουργεία Εσωτερικών και Δικαιοσύνης.

• Τα μέσα ενημέρωσης δεν προσφέρουν ενημέρωση αλλά παραπληροφόρηση και προπαγάνδα.

• Τα κόμματα τα παίρνουν από όποιον λάχει για να κάνουν ό,τι εξυπηρέτηση τους ζητηθεί.

• Οι πολιτικοί δημιούργησαν ένα πανίσχυρο υπέραμειβόμενο, υπέρπρονομιούχο κατεστημένο στη δημόσια υπηρεσία και τους ημικρατικούς οργανισμούς που λειτουργεί διαβρωτικά στην κοινωνία.

• Η προστασία του περιβάλλοντος είναι μια έννοια κενή μια και το νόημά της θυσιάζεται στο βωμό των συμφερόντων των οικοπεδοφάγων, των κατασκευαστικών, των εισαγωγέων αυτοκινήτων και πετρελαιοειδών, των ξενοδόχων, των «μολούχων», της ΑΗΚ, των παπάδων.

• Το επίπεδο των υπηρεσιών υγείας υποβαθμίζεται συνεχώς.

• Τα σχολεία έγιναν μπουμπουνοποιεία.

Το κατάλαβε κανένας πως το καράβι βουλιάζει σε μια θάλασσα που αν είναι εξίσου απύθμενη, όπως η βλακεία της πολιτικής μας ηγεσίας, τότε δεν θα πιάσουμε πάτο ποτέ;

Ο ΑΠΟΕΛ και οι παρελάσεις

Δεν είναι η πρώτη φορά και αναμφίβολα δεν θα είναι η τελευταία που οπαδοί του ΑΠΟΕΛ καταφέρνουν με τη συμπεριφορά τους να ξεχωρίσουν. Αυτή τη φορά, κατάφεραν συμμετέχοντας στην χτεσινή παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου και φωνάζοντας συνθήματα κατά της λύσης βασισμένης στην ομοσπονδία να τραβήξουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας προβάλλοντας την ιδεολογία τους ακόμα μια φορά, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο ακραίος εθνικισμός και ο φασισμός.

Περισσότερο όμως θα έπρεπε να προβληματίσει η αδράνεια της κοινωνίας και της πολιτείας. Κι αυτό γιατί προϋπήρξαν οργανώσεις που έδρασαν με ανάλογο τρόπο έχοντας στόχους ασύμβατους με το κοινωνικό συμφέρον. Οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ έχουν πολλές φορές διακριθεί για τη συνθηματολογία τους που συχνά κινείται μεταξύ ύβρεων και προπηλακισμών, φανατισμού και εθνικιστικής υστερίας. Πολλές φορές όμως, άσκησαν οργανωμένη βία εις βάρος τρίτων όπως οπαδών άλλων ποδοσφαιρικών ομάδων αλλά και Τουρκοκυπρίων τους οποίους για αρκετό διάστημα μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και κυρίως μετά το δημοψήφισμα πετροβολούσαν από το οίκημα τους στη συμβολή της Λεωφόρου Μακαρίου και της Λεωφόρου Κένεντυ στο οποίο συχνάζουν Χρυσαυγήτες. Πόσες φορές δεν γίναμε μάρτυρες του χρήσης ναζιστικών συμβόλων από τους οαδούς της ομάδας αυτής;

Ας μην γελοιόμαστε, παρόμοιες ήταν και οι συμπεριφορές της ΕΣ-Α στο Τρίτο Ράιχ. Που γίνονταν ανεκτές από την πολιτεία και τα όργανά της μέχρι που κατατρομοκρατήθηκε ο πληθυσμός της Γερμανίας με αποτέλεσμα να σωπάσει και να μην εκφράζει αντίθετο λόγο στους ναζί.

ΜΕ αυτά τα δεδομένα, η ανοχή της πολιτείας και κυρίως της κυβέρνησης είναι ύποπτη. Αν πράγματι η κυβέρνηση και το ΑΚΕΛ δεν ενστερνίζονταν τις απόψεις αυτών των γραφικών πλην επικίνδυνων νεαρών, στους οποίους η διοίκηση υποθάλπτει και στους οποίους η Εκκλησία χορήγησε κοπριά στα κρανία, τότε θα είχαν λάβει μέτρα εδώ και πολύ καιρό. Τους είδαμε να σχιζουν τα ιμάτιάτους όταν καποιοι έγραψαν πως ο Χριστόφιας είναι προδότης. Ωστόσο τις υπόλοιπές τους συμπεριφορές τις κάνουν γαργάρα.

Ίσως κι ο κύριος Χριστόφιας να αντλεί από αυτούς δύναμη. Ποιος ξέρει;

Η ΑΗΚ, η διαφθορά και η απαξίωση των θεσμών

Μετά από μακρά απουσία από τη μπλογκόσφαιρα, θέλω να επανέλθω στο ίδιο θέμα στο οποίο επικεντρώθηκα στις δύο αναρτήσεις που είχαν προηγηθεί. Μετά την επίσημη πλέον απόφαση της ΡΑΕΚ να επιτρέψει τη σταδιακή αύξηση των διατιμήσεων της ΑΗΚ κατά 1,5% κάθε 1η Ιανουαρίου για τα επόμενα τρία χρόνια, αποδείχθηκε για μια ακόμη φορά πως η σήψη και η διαφθορά στην Κύπρο έχουν διεισδύσει σε όλο το φάσμα της πολιτείας, και έχουν διαβρώσει ακόμη και εκείνα τα θεσμικά όργανα που ελέω Ε.Ε. θα έπρεπε να προστατεύουν τους καταναλωτές.

Η όλη υπόθεση δεν ήταν τίποτα περισσότερο παρά μια συμπαιγνία διεφθαρμένων κυβερνώντων και κρατικών αξιωματούχων. Ανθρώπων επωμισμένων με την ευθύνη να προστατεύουν την κοινωνία, τους καταναλωτές, την οικονομία. Αντί αυτού επέλεξαν να προστατεύσουν τα συμφέροντα μιας μικρής ομάδας υπερπρονομιούχων εργαζομένων για να εξυπηρετήσουν άλλες σκοπιμότητες.

Αν είχαν κατά νουν το κοινό καλό δεν θα αποφάσιζαν αυτές τις αυξήσεις αλλά τις περικοπές στη μισθοδοσία των εργαζομένων της ΑΗΚ, η οποία ξεπερνά τα όρια της αναίδειας. Αντί τούτου, επέλεξαν να μετακυλήσουν ακόμη ένα βαρύ φορτίο στους καταναλωτές, οι οποίοι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να είναι πελάτες της ΑΗΚ.

Με μια πιο προσεκτική εξέταση θα δει κάποιος πως η οικονομική κατάσταση της ΑΗΚ θυμίζει πολύ αυτήν των Κυπριακών Αερογραμμών. Οι οποίες είχαν λίγο πολύ το μονοπώλιο σε ορισμένες διαδρομές και επέβαλλαν στους ταξιδιώτες ένα χαράτσι. Όταν με την απελευθέρωση των αερομεταφορών έχασαν αυτή τη δυνατότητα να υπερχρεώνουν τους πελάτες τους ώστε να διατηρούν τα προνόμιά τους, φάνηκε πόσο απαράδεκτα ψηλές ήταν οι απολαβές τους και πόσο κοντά ήρθε η εταιρεία στο σημείο να κηρύξει πτώχευση.

Στην περίπτωση της αγοράς ηλεκτρισμού, παρά την απελευθέρωση, κανένας νέος παίκτης δεν εισήλθε στην κυπριακή αγορά ηλεκτρισμού. Οι λόγοι που τους κρατούν μακριά έχουν να κάνουν με τη διαφθορά. Τόσο στο υπουργείο Εμπορίου όσο και στην ΡΑΕΚ υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να διατηρήσουν την ισχύ της ΑΗΚ. Διότι έχουν συμφέρον προσωπικό.΄

Έτσι, προβαίνοντας σε ένα παραλληλισμό μεταξύ της κατάστασης της ΑΗΚ και των Κυπριακών Αερογραμμών, θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την κατάσταση που προέκυψε με αυτήν των επιβατών σε μια πτήση της τελευταίας, οι οποίοι αδυνατούν να βγούν από το αεροπλάνο μια και το πλήρωμα σε συνεργασία με τις αρχές ασφαλείας του αεροδρομίου και την Πολιτική Αεροπορία τους κρατά όμηρους σε αεροπειρατεία και χρεώνονται επιπλέον ένα χαράτσι που καθορίζεται ανάλογα με τις επιθυμίες των αεροπειρατών.

Και το ωραιότερο ήταν η δήλωση του υπουργού Εμπορίου Αντώνη Πασχαλίδη, ο οποίος ισχυρίστηκε λίγο πολύ πως δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις στις τιμές των προϊόντων από την αύξηση που επιβλήθηκε. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι βλάκας. Γιατί κάτι ξέρει και το λέει. Ξέρεις πως θα υπάρξουν επιπτώσεις αλλά ξέρει και κάτι άλλο, που δεν μας το λέει.

Τέλος, θέλω να υποβάλω και μια ερώτηση: Τώρα που θα ακριβύνει το ρεύμα και θα υπάρξουν και αλυσιδωτές επιδράσεις στις τιμές, θέλω να μου πει κάποιος στην Κυβέρνηση, τη ΡΑΕΚ και την ΑΗΚ που θα βρίσκουν εκείνοι οι Κύπριοι τα χρήματα να πληρώσουν τους αυξημένους λογαριασμούς τους, όταν τα προϊόντα που παράγουν θα γίνουν πιο ακριβά και συνεπώς λιγότερο ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά;

Εδώ ο κόσμος καίγεται και η ΑΗΚ κτενίζεται...

Λοιπόν, ακούγοντας σήμερα τον Στέφανο Στεφάνου να σχολιάζει την πρόθεση της ΑΗΚ να αυξήσει τις βασικές διατιμήσεις του ηλεκτρικού ρεύματος ανατρίχιασα! Κι αυτό γιατί σκέφτηκα πως ίσως ζω σε άλλο πλανήτη. Ή αντίστροφα, ο Στέφανος Στεφάνου εκπροσωπεί μια κυβέρνηση που κυβερνά μια άλλη χώρα, σε έναν άλλο πλανήτη.

Το ακριβές απόσπασμα της δήλωσης που έκανε το πρωτοπαλίκαρο του Χριστόφια, ήταν: «Τώρα το θέμα επαναφέρει ο Ρυθμιστής που έχει και την ευθύνη και είναι ο Ρυθμιστής που αποφασίζει την αύξηση της τιμής. Ασφαλώς γίνεται και διάλογος με την κυβέρνηση γιατί την Κυβέρνηση ενδιαφέρει να έχουμε μια εύρωστη ΑΗΚ. Αυτός ο διάλογος γίνεται έχοντας επίγνωση των πολλαπλών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ΑΗΚ… Ενόψει αυτού του διαλόγου πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να βοηθήσουμε έτσι ώστε να επιτευχθούν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα»

Πιο λιανά: Η κυβέρνηση θέλει μια «εύρωστη» ΑΗΚ. Μια ΑΗΚ «των πολλαπλών προβλημάτων», που στη γλώσσα της ίδιας όπως και της κυβέρνησης είναι η αδυναμία της να ανταποκριθεί στις οικονομικές της υποχρεώσεις. Και για τούτο, η κυβέρνηση θεωρεί πως πρέπει να διεξαγάγει διάλογο «για να προσπαθήσουμε όλοι να βοηθήσουμε».

Μα σε τι κύριε Στεφάνου μου πρέπει να βοηθήσουμε όλοι; Η ΑΗΚ καλά την έχει. Και οι εργαζόμενοί της. Αντίθετα, έχει πολλούς που είναι σε χειρότερη μοίρα. Ένα είναι το «πολλαπλό της πρόβλημα» της ΑΗΚ, και συγκεκριμένα η κακοδιαχείριση. Αν η ΑΗΚ επιλέγει συνειδητά την κακοδιαχείριση, και να καταβάλλει π.χ. διπλάσιους μισθούς στους υπαλλήλους της απ’ ό,τι είναι σε θέση να εξασφαλίζουν οι πελάτες της, για πιο λόγο πρέπει να πληρώσουν τα σπασμένα οι τελευταίοι;

Και στο κάτω κάτω της γραφής, αν, όπως διατείνεται, αδυνατεί να υλοποιήσει το αναπτυξιακό της πρόγραμμα, ποιος ο λόγος να το υλοποιήσει; Αν δεν είναι εύρωστη, γιατί να πληρώνει εξωπραγματικούς μισθούς στους εργαζόμενούς της; Και γιατί να μη αναλάβει μέρος της αγοράς ένας πιο εύρωστος οργανισμός παραγωγής ηλεκτρισμού που δεν θα αφαιμάσσει τους πολίτες για χάριν μιας μικρής ομάδας εργαζομένων;

Και όσον αφορά τον πρόεδρο της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕΚ) Κώστα Ιωάννου, είναι γνωστό ότι εκπροσωπεί στην ουσία το κατεστημένο της ΑΗΚ, όντας γέννημα και θρέμμα του και έχοντας διατελέσει χρόνια γενικός της διευθυντής. Πως είναι δυνατόν να αναμένει ο Κύπριος πολίτης πως αυτός ο άνθρωπος θα εκτελέσει ευσυνείδητα τα καθήκοντά του, όταν είναι γνωστό πως «ο κόρακας κορακιού δεν βγάζει μάτι»;

Και επανερχόμενος σε σένα, Στέφανε. Φανερώθηκε για μια ακόμη φορά η υποκρισία της κυβέρνησης που εκπροσωπείς: Ενώ υπάρχουν νοικοκυριά που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα και να πληρώσουν τους ήδη παραφουσκωμένους λογαριασμούς του ηλεκτρικού ρεύματος, ως ΑΚΕΛ και ως κυβέρνηση αδιαφορείτε για αυτούς και αποδεικνύεται, με το να μην κόβετε μια και καλή το βήχα της ΑΗΚ, πως δεν ενδιαφέρεστε για τίποτα άλλο παρά για την ευημερία εκείνων των 2400 υπεραμειβόμενων της υπαλλήλων και όχι για εκείνους που εξαναγκάζονται να τους συντηρούν προβαίνοντας σε συνεχείς θυσίες.

Αίσχος σε σένα και αίσχος στο αφεντικό σου και αίσχος και στα αφεντικά του, ληστές και υποκριτές!

Ηλεκτρισμός: Το μονοπώλιο ουκ ελάττω παραδώσω...

Η διαφαινόμενη πρόθεση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας (ΡΑΕΚ) να εγκρίνει την αύξηση των βασικών διατιμήσεων της Αρχής Ηλεκτρισμού κατά 6% με δικαιολογητικό την αύξηση του λειτουργικού της κόστους, συνιστά ένα άνευ προηγουμένου εκβιασμό της κοινωνίας. Η επιδίωξη της ΑΗΚ να αυξήσει τις διατιμήσεις της θα έπρεπε λογικά να προκαλεί έκπληξη μια και θα διευκόλυνε την είσοδο ανταγωνιστών της στην αγορά. Ως γνωστόν, μετά την ένταξη στην ΕΕ και το -τυπικό- άνοιγμα του 30% της αγοράς σε ιδιώτες παραγωγούς, η ΑΗΚ θα έπρεπε να είχε επικεντρωθεί στη συγκράτηση, αν όχι μείωση του λειτουργικού της κόστους, ανεξάρτητα του αν δεν έχουν ακόμη φανεί μέχρι τώρα ανταγωνιστές.

Εν πάση περιπτώσει, σήμερα, μεσούσης της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης, η οικονομία του τόπου μαστίζεται από την υποχώρηση της εξωτερικής ζήτησης κυρίως για προϊόντα και υπηρεσίες. Πολλές κυπριακές εταιρείες δεν είναι σε θέση να ανταγωνιστούν εταιρείες του εξωτερικού. Το γεγονός αυτό προκάλεσε εκτόξευση της ανεργίας, με αποτέλεσμα να έχει αυξηθεί ο αριθμός των νοικοκυριών που δυσκολεύονται να τα φέρουν πέρα.

Λαμβανομένου όμως υπ’ όψιν του γεγονότος ότι τα νοικοκυριά στην Κύπρο ήδη πληρώνουν το δέκατο ακριβότερο οικιακό ρεύμα ενώ οι βιομηχανίες το δεύτερο πιο ακριβό ρεύμα στην Ευρώπη όπως αναφέρουν επίσημες στατιστικές, η περαιτέρω αύξηση των βασικών διατιμήσεων που μεθοδεύουν ΑΗΚ και ΡΑΕΚ -με την σιωπηλή ανοχή της κυβέρνησης-, είναι βέβαιο πως όχι μόνο θα δυσχεράνει τη θέση των νοικοκυριών αλλά και θα οξύνει τη θέση των κυπριακών επιχειρήσεων σε σχέση με την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους.

Το επιχείρημα που επικαλούνται ΑΗΚ και ΡΑΕΚ περί κινδύνου μη υλοποίησης του αναπτυξιακού προγράμματος της πρώτης λόγω περιορισμού της κερδοφορίας της, δεν πείθει, έστω κι αν ληφθεί υπ’ όψιν η εκταμίευση μέρους του πλεονάσματος της ΑΗΚ την τελευταία τετραετία από την κυβέρνηση υπό τη μορφή μερίσματος. Κι αυτό γιατί στην ΑΗΚ δεν καταβλήθηκε καμιά ουσιαστική προσπάθεια περιορισμού του λειτουργικού της κόστους.

Παρενθετικά, αναφέρω πως αυτό αυξήθηκε από 276 εκατομμύρια λίρες το 2006 σε 295 εκατομμύρια λίρες το 2007, σύμφωνα με την ετήσια έκθεση 2007 της ΑΗΚ (σελ. 99). Παρά το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μερίδιο του λειτουργικού κόστους αφορούσε την αγορά καυσίμων (177 εκατομμύρια λίρες το 2007), το υπόλοιπο αφορούσε κυρίως το κόστος προσωπικού και εισφορές στο ταμείο συντάξεων της ΑΗΚ, το οποίο αυξήθηκε από 65 εκατομμύρια λίρες το 2006 σε 69 εκατομμύρια το 2007, καταγράφοντας δηλαδή αύξηση 6,7%, εκείνη δηλαδή τη χρονιά κατά την οποία η ΑΗΚ είχε πρωτοεγείρει δημόσια θέμα αύξησης των βασικών διατιμήσεων επικαλούμενη τη βιωσιμότητά της!

Και όταν η ΑΗΚ μιλά για τη βιωσιμότητά της, εννοεί τη δυνατότητά των υπαλλήλων της να αμείβονται με βασιλικούς μισθούς, ανεξαρτήτως του τι παράγουν, με ποιο κόστος και σε ποια τιμή εξαναγκάζονται οι καταναλωτές να το αγοράζουν! Φτάνει μονάχα κάποιος να συγκρίνει τις απολαβές των υπαλλήλων της με τις απολαβές άλλων εργαζομένων στην Κύπρο και θα αντιληφθεί τους λόγους που κάνουν το ρεύμα τόσο ακριβό. Ενδεικτικά, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, το 2007 μια δακτυλογράφος στην ΑΗΚ έπαιρνε αμειβόταν με 1.557 λίρες το μήνα ενώ η μέση συνάδελφός της με περίπου τα μισά 852 λίρες το μήνα.

Φυσικά, θα ήταν μεγάλο λάθος να εντοπίσουμε την ευθύνη για την κατάσταση στην οποία οδηγείται η ΑΗΚ μόνο στην ανεπίτρεπτη εξέλιξη των απολαβών των υπαλλήλων της. Οι τελευταίοι άλλωστε, δεν είναι τυχαίο πως αμείβονται τόσο πλουσιοπάροχα, με την ευλογία των πολιτικών κομμάτων. Η αποστολή τους άλλωστε, είναι να διευκολύνουν τους εκάστοτε κυβερνώντες στη γενικότερη καταλήστευση των πολιτών που είναι εγκλωβισμένοι σε ένα ενεργειακό μονοπώλιο, που ενίοτε γίνεται με καραμπινάτους τρόπους, όπως π.χ. στην περίπτωση που αποκαλύφθηκε και αφορούσε τον κατά τ’ άλλα ατυχήσαντα απατεώνα Γιάννου Ανδρονίκου. Τις υπόλοιπες όμως φορές γίνεται με λιγότερο διαφανείς μεθόδους και για τούτο παρά τα τόσα σκάνδαλα που αποκαλύφθηκαν με εμπλοκή ορισμένων στελεχών της ΑΗΚ, ουδέποτε υπήρξαν καταδίκες.

Άλλωστε δεν είναι τυχαίο πως πρόεδροι του διοικητικού της συμβουλίου διορίζονται άτομα που διακρίθηκαν στην καλύτερη περίπτωση λόγω της μετριότητάς τους, όπως τελευταία ο Γιώργος Γεωργιάδης, ο Χαρίλαος Σταυράκης και ειδικά ο νυν πρόεδρός της, Χάρης Θράσου, ο οποίος ασκώντας τα καθήκοντά του ως υπουργός Συγκοινωνιών και έχοντας πάρει δέκα ντουζίνες ανθρώπους στο λαιμό του, ανταμείφθηκε με διορισμό σε μια τόσο νευραλγική θέση…

Ούτε άλλωστε είναι τυχαίο το ότι διατηρείται ακόμη ανέπαφο το μονοπώλιο της ΑΗΚ, μιας και κανείς πολιτικός δεν έχει συμφέρον να διαταραχτεί αυτή η ανισόρροπη ισορροπία στην κυπριακή αγορά ενέργειας, μια και εκείνα τα οφέλη που είναι σε θέση να εξασφαλίζουν τα κόμματα για τους εαυτούς τους έχοντας υπό τον έλεγχό τους το διοικητικό συμβούλιο και ολόκληρο τον οργανισμό της ΑΗΚ.

Και όσο μάλιστα ανακαλώ τον τρόπο με τον οποίο ο Γιώργος Γεωργιάδης έριχνε στον κάλαθο των αχρήστων όσους προβληματισμούς που έτυχε να εκφραστούν δημόσια κατά την περίοδο των ενταξιακών διαπραγματεύσεων για τη μετέπειτα εξέλιξη του κόστους του ηλεκτρικού ρεύματος, συνεπεία της επιβολής φόρων κατανάλωσης, κατάργησης επιδοτήσεων, απελευθέρωσης της αγοράς, κόστους αγοράς δικαιωμάτων CO2, και την απόλυτη εξάρτηση από το βαρύ πετρέλαιο για σκοπούς ηλεκτροπαραγωγής κ.ά., τόσο περισσότερο μου γίνεται πεποίθηση πως στο διοικητικό συμβούλιο της ΑΗΚ διορίζονται βλάκες ή άνθρωποι που περνούν όλους τους υπόλοιπους για βλάκες.

Υ.Γ. Σε μεγάλο βαθμό για την επιτυχία του εκβιασμού αυτού φέρουν και τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία αρκούμενα σε μια επιφανειακή έρευνα που περιορίζεται στην καταγραφή δηλώσεων, διευκολύνουν όσων επιτελούν ανεπαρκώς τα καθήκοντά τους. Αρκεί μόνο να διαβάσει κάποιος το σχετικό απολογητικό άρθρο του Χρύσανθου Μανώλη στον Πολίτη, το οποίο ούτε και ο εκπρόσωπος Τύπου της ΑΗΚ δεν θα μπορούσε να γράψει καλύτερα. Ο συντάκτης του ξέχασε να ρωτήσει που και πως θα βρίσκουν εκείνοι οι καταναλωτές τα χρήματα για να πληρώνουν αυτό το ακριβό ρεύμα, που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μια καλοπληρωμένη θέση στην ΑΗΚ ή στο δημόσιο...

Η βλακεία στην υπηρεσία της εθνικής πολιτικής

Διαβάζοντας στις ειδήσεις από τη μια τις δηλώσεις και επιδιώξεις της κυβέρνησης Χριστόφια στο Κυπριακό και από την άλλη την πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων, οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως είτε ο πρόεδρος ή περνά τους πάντες, συμπεριλαμβανομένης της Κυπριακής κοινωνίας όπως και των κυβερνήσεων άλλων κρατών που εμπλέκονται στο Κυπριακό για βλάκες ή η βλακεία του ιδίου δεν έχει όρια. Δεν ξέρω ποιος λογικός άνθρωπος θα διαφωνούσε με το ότι ως αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών του Δημήτρη Χριστόδια, οδηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια τα πράγματα στο Κυπριακό σε μια δύσκολα ανατρέψιμη κατάσταση:

• Η απόφασή του να προωθήσει σε μια κρίσιμη περίοδο για το Κυπριακό τον Τάσο Παπαδόπουλο στην προεδρία.
• Η απόφασή του να πει όχι στο Σχέδιο Ανάν που σύμφωνα με την επίσημη αξιολόγηση του κόμματός του επανένωνε την Κύπρο και αναιρούσε την κατοχή.
• Η εμμονή του μετά την εκλογή του στην προεδρία στην 8η Ιουλίου, οταν ο Ταλάτ ακόμα υποδείκνυε την ετοιμότητα της πλευράς του να ξεκινήσει τις συνομιλίες βάσει του Σχεδίου Ανάν.
• Το σύνθημα του "λύση για Κυπρίους από Κυπρίους" και η πεισματική του άρνηση να αποδεχθεί χρονοδιαγράμματα στις συνομιλίες, γεγονός που διευκόλυνε και επιτάχυνε την παγίωση των τελεσμένων και
• Η εξαγγελία της πρόθεσής του να μη εγείρει βέτο στην αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο.

Όλες αυτές οι επιλογές του Δημήτρη Χριστόφια έδωσαν στην Τουρκία τη δυνατότητα τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι είναι η κατέχουσα δύναμη στην Κύπρο, παρά το γεγονός ότι είναι υπόλογη για τον εκτοπισμό του ενός τρίτου του πληθυσμού της Κύπρου, παρά το γεγονός ότι έχει βρεθεί ένοχη πολλές φορές για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κυπρίων, όχι μόνο να μην επωμίζεται κόστος, αλλά να επιβραβεύεται με διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να αισθάνεται καθόλου πλέον την πίεση του Κυπριακού.

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι ότι ενώ οι Ελληνοκύπριοι είναι στην ουσία αυτοί που αδικήθηκαν το 1974 να επωμίζονται στην ουσία το κόστος του Κυπριακού, ή καλύτερα της μη λύσης του Κυπριακού, ως αποτέλεσμα των επιλογών του Δημήτρη Χριστόφια.

Φυσικά, συμπεραίνοντας από τις τραγικά σπασμωδικές αντιδράσεις του σε σχέση με την πρόθεση του Έρογλου να πολιτογράφηση μερικές ακόμη χιλιάδες έποικους ή με το δρομολόγιο Αμμοχώστου Λατάκειας, δύσκολα οδηγούμαστε σε άλλο συμπέρασμα από το ότι ο Πρόεδρός μας, πάσχει από πολιτικό αυτισμό. Ζει σε ένα δικό του κόσμο, τον οποίο διαμορφώνει ο τρόπος σκέψης που του επέβαλε η κατήχηση στην ιδεολογία του κόμματός του, και μέσα σε αυτόν, είναι ανίκανος να αντιληφθεί τις όχι μόνο τις κοσμογονικές εξελίξεις που συντελέστηκαν την τελευταία εικοσαετία παγκοσμίως, αλλά ούτε και τις επιδράσεις που είχαν στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών ισορροπιών γύρω από το Κυπριακό. Απόδειξη για το τελευταίο δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η εμφάνισή του στην πρόσφατή του επίσκεψη στη Μόσχα και η εξέλιξη των τουρκο-ρωσικών σχέσεων.

Σήμερα, ο Δημήτρης Χριστόφιας έχει καταφέρει με την πολιτική του να διευκολύνει την αναβάθμιση των κατεχομένων σε μια νομική οντότητα που θα τυγχάνει ολοένα ευρύτερης αποδοχής διεθνώς. Οι εξελίξεις με τη Συρία είναι απλώς προπομπός του τι έπεται. Το ροκάνισμα του χρόνου ελλείψει χρονοδιαγραμμάτων στις συνομιλίες μετά την εκλογή του τον Φεβράρη του 2008, είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή των φιλοντενκτασικώνστην εξουσία στο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Μέχρι τον Απρίλιο του 2010, αναμένεται ότι και ο Ταλάτ, στον οποίο επένδυσε, όπως ο ίδιος ο Χριστόφιας έλεγε, τόσες ελπίδες για συνεννόηση, θα έχει την ίδια τύχη με τον Σογιέρ.

Άρα οι ελπίδες για συννενόηση γίνονται πλέον μηδέν. Οι προοπτικές περαιτέρω αναβάθμισης του ψευδοκράτους όλο και βελτιώνονται. Έστω κι αν επιτευχθεί συμφωνία για συνολική λύση πλέον με τον Ταλάτ μέχρι τον Δεκέμβρη, είναι αμφίβολο αν θα τύχει αποδοχής τόσο από τους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους.

Έτσι, το να διαβάζει κάποιος, πως ο Δημήτρης Χριστόφιας εγείρει αξιώσεις στο εδαφικό που ακόμη όταν η Τουρκία καιγόταν για ημερομηνία ένταξης και η Κυπριακή Δημοκρατία μπορούσε να αποφασίσει για το μέλλον της πρώτης, η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είχε εγείρει, τότε είναι αδύνατον πλέον να μιλάς για έναν σοβαρό άνθρωπο.

Εν πάση περιπτώσει, αν και για τους πιο πάνω λόγους έχω σοβαρές αμφιβολίες όχι μόνο για τη σοβαρότητα του Προέδρου αλλά και για την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται και να αξιολογεί ορθά τις εξελίξεις ώστε να κρίνει και να αποφασίζει αναλόγως, δεν έχω λόγο να αμφισβιτώ τον πατριωτισμό του.

Απευθυνόμενος λοιπόν στον πατριωτισμό του Προέδρου, τον καλώ να προβεί σε μια αξιολόγηση της πολιτικής του, των αποτελεσμάτων της και προπαντός των περαιτέρω προοπτικών της. Κι αν θέλει να αποφύγουμε τα χειρότερα, ας μην διστάσει να παραιτηθεί και να οδηγηθούμε σε εκλογές. Αυτή τη στιγμή παίζονται όλα κορώνα γράμματα. Και με Πρόεδρό τον Χριστόφια για άλλα 3,5 χρόνια, το διακύβευμα είναι τεράστιο.

Υ.Γ. Η σημερινή εξέλιξη σε σχέση με τη μετάβαση προσκυνητών στον Άγιο Μάμα είναι ενδεικτική του τι θα ακολουθήσει με το οδόφραγμα του Λιμνήτη. Αρχικά θεωρήθηκε πως το άνοιγμά του ήταν αναγκαία συνθήκη για τη θετική αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο. Όπως πανε τα πράγματα, ούτε τον Λιμνήτη δεν θα χρειαστεί να ανοίξουν οι Τούρκοι για την αξιολόγησή τους.

Μια επέτειος και μια ιστορία

Η μέρα που χάραξε την ίδια μέρα πριν 70 χρόνια, ήταν πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Αν και η πόρτα του φρενοκομείου είχε ανοίξει ήδη προ πολλού στην Ευρώπη, όπου η ναζιστική μηχανή είχε ήδη φέρει υπό τον έλεγχό της δύο χώρες, η εισβολή των Ναζί στην Πολωνία, σηματοδότησε την ουσιαστική έναρξη της οργανωμένης προσπάθειας των υπολοίπων λαών της Γηραιάς Ηπείρου να αντισταθούν στη βουλιμία τους, την οποία μέχρι πρότινος θεωρούσαν, τραγικά λανθασμένα όπως αποδείχτηκε, πως θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν, και έτσι να ελέγξουν.

Το τι ακολούθησε, ξεπέρασε κάθε όριο της ανθρώπινης φαντασίας: πόλεις ισοπεδώθηκαν, χωριά πυρπολήθηκαν, στρατοί θυσιάστηκαν, γυναίκες βιάστηκαν, παιδιά εκτελέστηκαν, εκατομμύρια άνθρωποι δηλητηριάστηκαν. Τα πιο καταστροφικά όπλα επινοήθηκαν. Όταν έξι χρόνια μετά σίγησαν τα όπλα, η ανθρωπότητα μετρούσε 60 εκατομμύρια νεκρούς, άμαχους και μη. Πολλοί πέθαναν από βομβαρδισμούς, πάμπολλοι από την πείνα, τις στερήσεις, τις κακουχίες, πολλοί έπεσαν θύματα εκτελέσεων και της εξοντωτικής μανίας των Ναζί, το μίσος των οποίων για ο,τιδήποτε δεν συμβάδιζε με τη νοσηρή τους ιδεολογία τους παραμέριζε κάθε πιθανή έκφραση ανθρώπινης συνείδησης κατά την εκτέλεση και του πιο απεχθούς εγκλήματος με τα πιο απίστευτα μέσα. Εβραίοι, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, αντιφρονούντες, Ρώσοι και Πολωνοί, άτομα με σωματική και πνευματική αναπηρία, σταμπαρίστηκαν επίσημοι εχθροί ενός κράτους, οι πρόθυμοι υπηρέτες του οποίου κινήθηκαν εναντίον τους με πρωτόγνωρη βιαιότητα.

Η Γερμανία του 1939, ήταν ήδη προ πολλού θύμα του ίδιου της του εαυτού. Έξι χρόνια νωρίτερα, ο γερμανικός λαός αποφάσισε να εναποθέσει τη μοίρα του στα χέρια ενός ψυχοπαθή. Ενός ανθρώπου που καλλιεργούσε τον ρατσισμό, το μίσος, την πλήρη περιφρόνηση της ανθρώπινης ύπαρξης, κάθε ατομικού και συλλογικού δικαιώματος του ανθρώπου και οδηγούσε τη χώρα τους με μαθηματική ακρίβεια σε σύγκρουση με όλον τον κόσμο. Ο γερμανικός λαός, παρά την πλούσια πολιτιστική του παράδοση, ανέχτηκε τη θεσμοθέτηση κάθε μορφής χυδαιότητας που εισήγαγε ο Αδόλφος Χίτλερ, εκδίδοντάς σε αυτόν λευκή επιταγή, αφού τον αποδέχτηκε ως κυβερνήτη του. Θεσπίστηκαν «νόμοι» που μεταξύ άλλων ρύθμιζαν ποιος και ποια είχε δικαίωμα να ζήσει και ποιος όχι. Ποιος και ποια είχε δικαίωμα να εργαστεί και ποιος όχι. Ποιος είχε δικαίωμα να παντρευτεί ποια και αντίστροφα. Ποιος ήταν το θύμα και ποιος ο θύτης. Η χώρα αφέθηκε στο έλεος της συμμορίας των SA, ενός άτυπου στρατού από αποβράσματα της κοινωνίας, αποστολή των οποίων ήταν να τρομοκρατούν τους αντιπάλους, να τους φιμώνουν και αν χρειαστεί να τους εξοντώνουν. Αυτοί οι αλήτες, βρήκαν συνεργούς σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας: Γιατρούς, δικηγόρους, δικαστές, οικονομολόγους, κληρικούς, στρατιωτικούς.

Όλοι τους είπαν μετά πως απλώς εκτελούσαν διαταγές. Πως δεν είχαν άλλη επιλογή από το να υπακούν. Πως δήθεν δεν είχαν άλλη επιλογή. Κι όμως, χωρίς αυτούς, χωρίς την εθελοντική και πρόθυμή τους συμβολή, δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει η μηχανή του Τρίτου Ράιχ.

***

Πολλοί λένε πως, μια πιο έγκαιρη και πιο σθεναρή αντίσταση της γερμανικής κοινωνίας, θα μπορούσε είχε αποτρέψει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, και συνεπώς, την καταστροφή που αυτή έφερε σε όλο τον κόσμο. Ίσως. Η πιο κάτω ιστορία σε βίντεο αναφέρεται στην Αντίσταση μελών της γερμανικής κοινωνίας κατά του ναζισμού. Πρόκειται για την ιστορία της ομάδας “Weisse Rose” (άσπρο τριαντάφυλλο) που διένειμε προκηρύξεις στο Μόναχο. Το έργο είναι στη Γερμανική με αγγλικούς υπότιτλους.

Βίντεο 1


Βίντεο 2


Βίντεο 3


Βίντεο 4


Βίντεο 5


Βίντεο 6


Βίντεο 7


Βίντεο 8


Βίντεο 9


Βίντεο 10


Βίντεο 11


Βίντεο 12

Συμβαίνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες...

"Η είδηση έσκασε σαν βόμβα και συντάραξη την πολιτεία Νιου Τζέρσεϊ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στα πλαίσια μια αστυνομικής επιχείρισης συνελήφθησαν 44 άτομα, μεταξύ των οποίων, τρεις δήμαρχοι, δύο τοπικοί βουλευτές, δημοτικοί σύμβουλοι και πέντε ραββίνοι, σε σχέση με μια υπόθεση διαφθοράς και ξεπλύματος βρόμικου χρήματος. Ένας από τους συλληφθέντες δήμαρχους που ανέλαβε τα καθήκοντά του τρεις εβδομάδες νωρίτερα, κατηγορείται πως δωροδοκήθηκε ώστε να διευθετήσει την πώληση ενός ακινήτου. Ένας άλλος ύποπτος κατηγορείται για εμπορία νεφρών, που αγόραζε προς $10.000 στο Ισραήλ και μεταπωλούσε στις ΗΠΑ προς $160.000, ενώ μερικοί από τους ραββίνους κατηγορούνται για τη διοργάνωση φιλανθρωπικών εκδηλώσεων που είχαν ως στόχο να ξεπλύνουν παράνομα κέρδη!"

Η διαφθορά είναι ένα φαινόμενο που συναντούμε σε όλες τις χώρες του κόσμου. ¨"Εκτός φυσικά από την Κύπρο" θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε αυτοί που ελέγχουν την εξουσία στην Κύπρο, δηλαδή οι πολιτικοί, οι παπάδες, οι τραπεζίτες, οι ντιβέλοπερ, ή οι δημόσιοι υπάλληλοι.

• Εδώ, δεν δίστασε να κατεβεί υποψήφιος πρόεδρος και να κερδίσει από τον πρώτο γύρο, άνθρωπος, του οποίου το όνομα συνδέθηκε με το ξέπλυμα των εκατοντάδων εκατομμυρίων που έκλεψε ο Μιλόσεβιτς από το σερβικό λαό!.
• Εδώ στην Κύπρο, οι άνθρωποι που δημιούργησαν ένα διάτρυτο νομικό πλαίσιο για τη λειτουργία του χρηματιστηρίου και λεηλάτησαν μαζί με τους τραπεζίτες, τις χρηματιστηριακές, τις επενδυτικές και τις εισηγμένες, τις περιουσίες των απλών ανθρώπων, είχαν την ευχέρια εν συνεχεία να ψηφίσουν νόμο που απαλλάσσει από τη φορολογία τη λεία τους, να συνεχίσουνν τις πολιτικές τους καριέρες στην πολιτική, στη βουλή, στην προεδρία, στο υπουργικό, στη δημόσια ζωή ως σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό!
• Εδώ, μια ολόκληρη Πολιτική Αεροπορία έχει την πολυτέλεια να αποτυγχάνει να ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις της με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα -και για τους ακριβείς λόγους που δεν θα μάθουμε ποτέ-, και τα στελέχη της συνεχίζουν τις καριέρες τους και να παίρνουν τον μισθό τους, τις αυξήσεις τους και τις προαγωγές τους, ενώ ο δοκιμασμένος τότε υπουργός τους συντηρείται ως πρόεδρος της ΑΗΚ!
• Εδώ η εκκλησία δεν διαστάζει να κάνει συμφωνίες με υπουργούς Οικονομικών για να απαλλαγεί από τις φορολογικές υποχρεώσεις της, και να τους ανταμείβει με καλοπληρωμένα πόστα σε εταιρείες που ελέγχει!

Αυτά τα είπαμε, τα λέμε και τα ξαναλέμε, αλλά λίγο το ασθενές μνημονικό των Κυπρίων, λίγο η διεφθαρμένη δικαιοσύνη, λίγο ο ωχαδερφισμός, συντηρούν αυτό το σαρθρό σύστημα που τρώει τις σάρκες μας... Μέχρι πότε όμως;

Αν όλοι οι Κύπριοι έπρατταν όπως αυτοί...

...σήμερα δεν θάχαμε Κυπριακό. Αν καλλιεργούσαμε αυτήν τη σκέψη στην εκπαίδευση, δεν θα είχαμε εθνικισμό. Αν σκεφτόμασταν σαν αυτούς, σήμερα θα ήμασταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Σε αυτούς αξίζουν συγχαρητήρια όπως και στους ανθρώπους που εμπνεύστηκαν και διοργάνωσαν αυτήν την εκδήλωση, την πρώτη ίσως αυτού του είδους μετά το 1974 στην Κύπρο.

Μέσα μου ξυπνήσατε την επιθυμία του να θέλω να σας μιμηθώ, λεβέντες και λεβέντισσες!

Γι αυτό δείτε τα ακόλουθα βίντεο και θα καταλάβετε.

Άνεργοι επί φιλεργατικής κυβέρνησης...

Αν τύχει και σήμερα δεν είστε κάτοχοι του κατ' εξοχήν συμβόλου κοινωνικού στάτους, δηλαδή μιας θέσης εργασίας, είναι πολύ πιθανόν να αγνοείτε το πεπρωμένο εκείνων που δεν τυγχάνει να είναι εξίσου ευλογημένοι με σας. Και αν το αγνοείτε, κακώς, διότι είναι πιθανόν να μην μπορείτε να προφυλαχθείτε από τους κινδύνους με τους οποίους δεν θα υπολογίζατε, αν είσασταν πεπεισμένοι πως ζείτε σε ένα κράτος κυβερνώμενο από μια φιλεργατική κυβέρνηση... Αλλά αυτό ίσως και να είναι το πρόβλημα. Η κυβέρνηση είναι μεν φιλεργατική όχι όμως κατ' ανάγκη φιλοανεργική. Και για τούτο λάβετε τα μέτρα σας.

Ο διάλογος που θα σας διηγηθώ είναι πραγματικός και μπορούσε να συμβεί στον καθένα από σας. Εξελίχθηκε σε ένα κέντρο απασχόλησης (γραφείο εργασίας).

Άνεργος: Συγνώμη, μπορείτε να μου πείτε πότε θα πάρω το ανεργιακό μου επίδομα;

Λειτουργός: Πείτε μου πότε γραφτήκατε άνεργος να σας πω.

Άνεργος: Αρχές Μαΐου.

Λειτουργός: Θα πρέπει να περμένετε ακόμα ένα μήνα. Τώρα εξετάζουμε τις αιτήσεις από τα τέλη Απριλίου.

Άνεργος: Δηλαδή;

Λειτουργός: Τον Αύγουστο θα πληροφορηθείτε για το αν θα πάρετε επίδομα.

Άνεργος: Δεν καταλαβαίνω. Πως θα πληρώσω ρεύμα, ενοίκιο, τηλέφωνο, φαγητό στο μεσοδιάστημα;

Άνεργος: Καλά, γιατί δεν προσλαμβάνετε μερικούς άνεργους να σας βοηθήσουν;

Λειτουργός: Αυτό δεν πρέπει να ρωτήσετε εμένα αλλά πάρα κάτω.

Λειτουργός: Λυπάμαι κύριε. Αλλά υπάρχουν πολλές αιτήσεις και δεν προλαβαίνουμε να τις αξιολογήσουμε.

Άνεργος: Καταλάβατε πως δηλώθηκα άνεργος και όχι εκατομμυριούχος για να μπορέσω να αντέχω τρεις μήνες;

Λειτουργός: Σαν μη χάνατε τη δουλειά σας κύριε!

Αν καταλάβατε σωστά, έχετε ένα πρόσθετο κίνητρο να μη χάσετε τη δουλειά σας. Διαφορετικά αν δεν σας φάει η ανεργία, θα σας φάει το δημόσιο.

Ρε Σωτηρούλα, δύσκολα θα σε παραδεχόμουν αν δεν άκουγα αυτήν την ιστορία...