Το ζαχαρωμένο καρώτο

Είναι μεγάλο προνόμιο για έναν Κύπριο (όπως και μια Κύπρια φυσικά) να παρακολουθεί την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών. Η κυβέρνηση γίνεται μάρτυρας της κατάρρευσης του μετώπου της οικονομίας (ενδεχομένως και αυτό του Κυπριακού, κάτι που θα φανεί σήμερα το απόγευμα) και έχει πανικοβληθεί.

Ο Χαρίλαος, ο άνθρωπος δηλαδή που διόρισε και πληρώνει για να διαχειρίζεται τα έσοδα του κράτους, έχει βαλθεί σε μια άνευ προηγουμένου αναζήτηση φορολογικών εσόδων, επενδυτών και δανειστών ώστε να ικανοποιήσει τις ταμιακές ανάγκες του κράτους για τα επόμενα δύο χρόνια (για πάρα κει προς το παρόν δεν τον ενδιαφέρει και τόσο) ούτως ώστε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που προκαλεί αφενός η αύξηση του κόστους δανεισμού και αφετέρου η εκτόξευση των κρατικών δαπανών σε συνδυασμό με τις συνεχείς υποβαθμίσεις της πιστοληπτικής ικανότητας της Κύπρου, την αύξηση της ανεργίας και την αναιμική ανάπτυξη.

Βασικότερο μέλημα της κυβέρνησης είναι να πάρει τέτοιας φύσης μέτρα τα οποία ενώ θα βελτιώσουν προσωρινά τη δημοσιονομική κατάσταση, δεν θα αγγίζουν τις βαθύτερες αιτίες που προκαλούν μακροπρόθεσμα την επιδείνωσή της. Με άλλα λόγια, θα φτιάξει το καθετί εκτός από το ίδιο το πρόβλημα, κι αυτό μάλιστα με διετή χρονικό ορίζοντα. Κι αυτό πάση θυσία.

Η προώθηση μέτρων με διετή ορίζοντα όπως π.χ. η επιβολή φόρου στις καταθέσεις, η έκτακτη φορολογία 1000 ευρώ σε κάθε επιχείρηση, η σκέψη για παραχώρηση λιγότερων αυξήσεων για δύο χρόνια στο δημόσιο και η έκδοση ενός διετούς ομολόγου για κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών που προκύπτουν από τη λήξη γραμματίων μέχρι το τέλος του μήνα, αυτό δείχνει δυστυχώς. Προφανώς, η κυβέρνηση θεωρεί πως η δυσπιστία των επενδυτών ως προς το κατά πόσον η Κύπρος θα είναι σε θέση να αποπληρώσει τα δάνειά της θα έχει αυτόματα ξεπεραστεί το 2013, ή την ενδιαφέρει να πάρει ό,τι μέτρο χρειάζεται ώστε να 'περάσει' μέχρι τη λήξη της θητείας της (κι ας πάει η διάδοχος να κόψει το λαιμό της), ή πράττει βλέποντας και κάνοντας, χωρίς δηλαδή στρατηγικό σχεδιασμό.

Όποια και να είναι η κινητήριος δύναμη των πρακτικών της, φαίνεται πως υποτιμά κατά πολύ τις εξελίξεις. Ή ακόμη χειρότερα, αδιαφορεί για αυτές.

Η αδυναμία της να εξεύρει δανεικά σε προσιτό επιτόκιο από τη διεθνή και εγχώρια χρηματαγορά αντί να την οδηγήσει σε αλλαγή πορείας (ας μην γελιόμαστε, αν η δημοσιονομική της πολιτική ήταν συνετή δεν θα φτάναμε σε αυτό το σημείο), την ωθεί σε σπασμωδικές κινήσεις αναζήτησης εναλλακτικών πηγών 'φθηνού' δανεισμού.

Έτσι, ο Χαρίλαος άρχισε να προσεγγίζει εν δυνάμει επενδυτές, οι οποίοι από μόνοι τους δεν θα αγόραζαν κυπριακούς τίτλους ούτε στην πρωτογενή αγορά αλλά ούτε και στη δευτερογενή όπου θα εξασφάλιζαν ακόμη ψηλότερες αποδόσεις, προσφέροντάς τους την ευκαιρία να αγοράσουν κυπριακά αξιόγραφα του δημοσίου.

Σημειώνω πως η πτώση της αξίας των κυπριακών αξιογράφων στη διεθνή αγορά καταδεικνύει πως οι επενδυτές δεν συνωστίζονται για να αγοράσουν κυπριακούς τίτλους, αλλά αντίθετα για να τους ξεφορτωθούν.

Συνεπώς, για να πείσει έναν επενδυτή, όπως προφανώς έγινε στη χτεσινή δημοπρασία γραμματίων 13 εβδομάδων, θα πρέπει ο Σταυράκης να χρησιμοποιεί μαστίγιο και καρώτο.

Στην περίπτωση των ημικρατικών οργανισμών το μαστίγιο μπορεί να λειτουργήσει.

Στην περίπτωση του Ρώσου επιχειρηματία που αγόρασε χτες τα 2/3 της έκδοσης των 90 εκ. ευρώ των γραμματίων 13 εβδομάδων, το καρώτο της ετήσιας απόδοσης 3,5% ήταν ανεπαρκής.

Συνεπώς, Χαρίλαε, με τι ζαχάρωσες το καρώτο;

Γιατί εμπλέκεσαι εσύ προσωπικά στην προσπάθεια αναζήτησης αγοραστών γραμματίων;

Γιατί δεν διοργανώνεις ένα road show ώστε να υπάρχει διαφάνεια;

Ποιο είναι το όφελος που θα πάρει αυτός ο Ρώσος επενδυτής;

Ποιο είναι το κρυφό κόστος για την κοινωνία και την οικονομία που θα έχει η εξασφάλιση αυτού του 'φθηνού δανεισμού';

Ποιο θα είναι το συνολικό κόστος που θα συσσωρευτεί μέχρι τη λήξη της θητείας της κυβέρνησης από την εξασφάλιση τέτοιου είδους δανεισμού;