Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Κυβέρνηση σε αναζήτηση πάτου.

Η πιστοληπτική ικανότητα της Κύπρου υποβαθμίστηκε σήμερα για μια ακόμη φορά μέσα σε λίγους μόνο μήνες από τον οίκο αξιολόγησης Standard & Poor's. Οι S&P υποβάθμισαν την μακροπρόθεσμη πιστοληπτική ικανότητα της Κύπρου κατά μια μονάδα σε Α-, από Α, μετά την τελευταία τους υποβάθμιση τον Νοέμβριο. Παράλληλα, οι S&P έθεσαν την Κύπρο και σε αρνητικό ορίζοντα, πράγμα που μεταφράζεται με νέα υποβάθμιση στο εγγύς μέλλον. Η αιτιολόγηση του εν λόγω οίκου αξιολόγησης βασίστηκε στο μεγάλο μέγεθος του τραπεζικού συστήματος και τον βαθμό έκθεσής του στην ελληνική αγορά. Ακολουθεί την διπλή υποβάθμιση από τους Moody's Investors Services τον Φεβρουάριο, ενώ ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών θεωρεί αναπόφευκτη την υποβάθμιση και από τον οίκο Fitch Ratings. Τόσο οι Moody's όσο και οι Fitch βάσισαν την αξιολόγησή τους στα δημοσιονομικά μεγέθη της Κύπρου.

Ναι, οι οίκοι αξιολόγησης έχουν χάσει την αξιοπιστία τους με τον τρόπο που αξιολογούσαν τοξικά επενδυτικά προϊόντα το 2008 ή και την Enron το 2002. Ναι, ίσως και να είναι και υπερβολική η σπουδή τους να υποβαθμίζουν μετά την πιστωτική της κρίση την Ελλάδα απανωτά, σε μια προσπάθειά τους να παρουσιαστούν ως 'μετά Χριστόν προφήτες'. Ναι, ίσως και να μην είναι ανεξάρτητοι μια και οι αξιολογούμενοι είναι ταυτόχρονα και οι πελάτες τους.

Ωστόσο, όσο κι αν δεν μας αρέσουν οι Fitch, Moody's και S&P, αυτοί που δανείζουν, καλώς ή κακώς, εξακολουθούν να τους λαμβάνουν υπόψιν πριν παραχωρήσουν νέα δάνεια, αποδίδοντας μάλιστα στις εκθέσεις τους μετά το 2008 ακόμη περισσότερη σημασία.

Που θέλω να καταλήξω. Κάθε κράτος που δανείζεται τη σήμερον ημέρα, είτε το θέλει είτε όχι, πρέπει να έχει υπ' όψιν του πως οι αγορές είναι ιδιαίτερα νευρικές μετά την κατάρρευση των Lehman Brothers το 2008, την πιστωτική κρίση της Ελλάδας και της Ιρλανδίας πέρσι και ενόψει της αναμενόμενης προσφυγής της Πορτογαλίας στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης, κρίνοντας από το τι συντελείται σήμερα.

Μια και η κυπριακή κυβέρνηση σκοπεύει να δανειστεί και φέτος, αφού ο προϋπολογισμός της προβλέπει για φέτος συνολικά έξοδα ύψους 8,9 δισεκατομμυρίων ευρώ και συνολικά έσοδα από φόρους ύψους 6,3 δισεκατομμυρίων ευρώ μόνο, είτε το θέλει είτε όχι, αυτόματα τίθεται υπό την κρίση των δανειστών της που βασίζονται στις εκθέσεις των οίκων αξιολόγησης.

Αν δεν της αρέσει, υπάρχει λύση. Μπορεί να κόψει δημόσιες δαπάνες αρχίζοντας με την πηγή του προβλήματος: τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων οι οποίοι φέτος θα είναι κατά 130 εκατομμύρια πιο φουσκωμένοι σε σχέση με πέρσι και 558 εκατομμύρια σε σχέση με το 2008.

Η γενναιοδωρία της κυβέρνησης προς τους δημόσιους υπαλλήλους είναι όχι μόνο αδικαιολόγητη, κρίνοντας μόνο από το γεγονός πως οι αμοιβές τους είναι κατά 70% ψηλότερες απ' ό,τι στον ιδιωτικό τομέα για εργασίες με παρόμοια προσόντα, αλλά στη φάση αυτή είναι και ανέντιμη, μια και το διακύβευμα είναι τεράστιο. Φτάνει να ρίξει κάποιος μια ματιά στην Ελλάδα για να πειστεί.

2 σχόλια:

milaz είπε...

Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αντιλαμβάνεται ότι οι δημ. υπαλλήλοι αμείβονται δυσανάλογα. Με ποιόν τρόπο όμως μπορείς να μειώσει μισθούς και ωφελήματα από την μια μέρα στην άλλη και πάντα με την απειλή μιας παν-απεργίας; Ποιά κυβέρνηση θα αναλάβει έτσι ευθύνη; Για να μειωθεί ο αριθμός των δημ. υπαλλήλων θα πάρει πάρα πολύ χρόνο και πολλές κυβερνήσεις. Και αφού είναι γνωστό ότι βγαίνεις στη εξουσία σάζοντας κόσμο, νομίζω είναι εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα. Πρέπει να γίνει αλλά το βλέπω πάρα πολύ δύσκολο....

Η μείωση της πιστοληπτικής ικανότητας της Κύπρου έχει να κάμει και με άλλα πράγματα τα οποία μπορεί να φτιάξει μια κυβέρνηση ή να δώσει κίνητρα για να γίνουν που είναι -σχετικά- πιο εύκολα... π.χ. ανάπτυξη άλλων τομέων εκτός του τραπεζικού, ενθάρρυνση επενδύσεων από τραπεζες που δεν είναι τόσο εκτεθιμένες στην Ελλάδα (φυσικά σήμερα όλες οι χώρες δεν ειναι στα τοπ τους). Ναι, η κυβέρνηση (η κάθε κυβέρνηση για τα επόμενα 30 χρόνια) πρέπει να συσταριστεί, αλλά να μεν κολλούμε σε ένα πράγμα που ξέρουμε ότι για να γίνει θέλει πολύ χρόνο και έχει πολιτικό κόστος...

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Μιλαζ,υπάρχει πράγματι τουλάχιστον ένας άνθρωπος που δεν αντιλαμβάνεται πως τα δημόσια παράσιτα αμείβονται με αδικαιολόγητα ψηλούς μισθούς, αλλά ας μην τον κατονομάσουμε...
Το ζητούμενε είναι το δημοσιονομικό νοικοκύρεμα ώστε να μειωθεί η απορρόφηση ρευστότητας από το κράτος και ο ιδιωτικός τομέας θα κάνει τις επενδύσεις εκεί που θα βρει ευκαιρίες. Κίνητρα από την κυβέρνηση δεν είναι τόσο αναγκαία, όσο το να μην υπάρχουν αντικίνητρα.