Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

ΑΚΕΛ: Θύμα των δικών του επιλογών

Ακούγοντας από τη μια τις δηλώσεις του υιού του Τάσου Παπαδόπουλου, Νικόλα, και τις αντιδράσεις του ΑΚΕΛ και του κυβερνητικού εκπροσώπου από την άλλη, ένας αντικειμενικός άνθρωπος που για πρώτη φορά θα πατούσε σήμερα το πόδι του στην Κύπρο θα υπέθετε πως αποκλειστικά εξ υπαιτιότητας του ΔΗΚΟ, το επίπεδο πολιτικής κουλτούρας στη χώρα μας είναι χαμηλότερο κι από αυτό τριτοκοσμικών χωρών. Κι αυτό, εξαιτίας των συνεχών ύβρεων που εξαπολύει ο υιός του τέως προέδρου Παπαδόπουλου που διαδέχεται ένας σαφής λεκτικός διαχωρισμό του επίσημου κόμματός του από αυτές τις «προσωπικές», άνευ προηγουμένης «εξουσιοδότησης» δηλώσεις και εκτιμήσεις. Σε αυτό το σκηνικό προστίθεται και η προφανώς συνεννοημένη έκκληση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ προς τον πρόεδρο Χριστόφια να αποσύρει τις προτάσεις που υπέβαλε για την εκ περιτροπής προεδρία που επίσης καταμαρτυρεί ένα χαμηλό επίπεδο πολιτικής κουλτούρας. Κομμάτων δηλαδή που μετέχουν σε μια κυβέρνηση, διαφωνώντας με τους χειρισμούς της στο σημαντικότερο ζήτημα που ανέλαβε να χειριστεί.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αυτός ο νεόφερτος παρατηρητής, δικαιολογημένα θα απορούσε με την παραδοξότητα της συνύπαρξης του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ στην ίδια κυβέρνηση με το ΑΚΕΛ.

Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν προέκυψε ξαφνικά και ούτε είναι προφανώς προϊόν μιας τυχαίας συγκυρίας. Ο γκεμπελική πολιτική κουλτούρα του υιού Παπαδόπουλου με τους συχνά σαφείς υπαινιγμούς εναντίον εκείνων με τους οποίους διαφωνεί, δεν καινοφανές φαινόμενο στην Κύπρο του σήμερα. Έχει μια προϊστορία. Και, προς μεγάλη απογοήτευση εκείνου του νεοαφιχθέντος αντικειμενικού παρατηρητή, που ενδεχομένως άρχισε να αισθάνεται λύπη για την καθόλα άδικη επίθεση που δέχεται σήμερα ο πρόεδρος Χριστόφιας, μια εξέτασή της, θα καταδείκνυε τα μεγάλα ατοπήματα, τις ολέθριες αποφάσεις και τις αδικαιολόγητες παραλήψεις του ιδίου όπως και του κόμματος του οποίου ηγήθηκε οι οποίες συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής πολιτικής κουλτούρας στην Κύπρο. Ας θυμηθούμε λοιπόν για ποια πράγματα μιλάμε:
  • Ποιος, για παράδειγμα θα μπορούσε να ξεχάσει την ταύτιση του Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ με την πολιτική Τάσου Παπαδόπουλου για τέσσερα και μισό χρόνια;
  • Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του 2004/2005 και τη σιωπή που επέλεξε το ΑΚΕΛ όταν η κυβέρνηση στην οποία μετείχε δολοφονούσε χαρακτήρες;
  • Ποιος μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ έκανε την πάπια όταν οι Πιττοκοπίτες, οι Κουλίες, οι Αγγελίδηδες και οι λοιποί πραγματικοί εκπρόσωποι της πολιτικής Παπαδόπουλου κατασυκοφαντούσαν και καθύβριζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους;
  • Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως το ΑΚΕΛ απέφυγε να διαχωρίσει τη θέση του από τον Γιώργο Λιλλήκα, προτού ο τελευταίος διαχωρίσει τη θέση του από το ΑΚΕΛ;
  • Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τυχαίο γεγονός τους στίχους του Καβάφη που απήγγειλε ο Κύπρος Χρυσοστομίδης για να χαρακτηρίσει έναν πολιτικό της αντιπολίτευσης προδότη;
  • Τι μπορεί κάποιος να πει για την απόφαση του ΑΚΕΛ να δώσει στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο της κυβέρνησης Παπαδόοπουλου θέση στο ψηφοδέλτιό του στις βουλευτικές εκλογές του 2006;
  • Ποιος είναι σε θέση να παραβλέψει τη χυδαιότητα του Νίκου Κατσουρίδη όταν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή είπε πως «ψηφίζοντας ΕΔΗ, ψηφίζετε Ταλάτ»;
  • Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως κανείς δεν ένιωσε ευτυχέστερος με την πολιτική που στήριξε το ΑΚΕΛ απ’ ό,τι η Χρυσή Αυγή, η ΕΦΕΝ και ο ΣΑΠΕΛ;
Αυτοί είναι οι άνεμοι που έσπειρε το ΑΚΕΛ. Και αυτές οι θύελλες που θερίζει.









6 σχόλια:

the Idiot Mouflon είπε...

Να θυμίσω ότι μεταξύ πρώτης και δεύτερης Κυριακής των εκλογών ... Δημήτρης και Γιαννάκης απέφυγαν να "αποτελειώσουν" τις ηγεσίες ΕΔΕΚ και ΔΗΚΟ ... ή έστω να τις δεσμεύσουν σοβαρά σε λύση ΔΔΟ ... και αντ'αυτού τις διέσωσαν με τα παρακάλια και τα ταξίματα τους. Και οι δύο.

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Είναι το αιώνιο ερώτημα: "Do parties matter?"
Αποτελεί όμως την τραγικότητα της Κύπρου να είναι αιχμάλωτη αυτων των ανθρώπων. Αν το 1964 δεν κατάφερε να συνέλθει και το 1974 να απαλλαγεί από αυτούς μια και καλή, το 2004 ήταν απλώς φυσικό επακόλουθο.
Και το στοίχημα είναι ο απεγκλωβισμός από αυτήν την ομηρία.

Ανώνυμος είπε...

"Αυτοί είναι οι άνεμοι που έσπειρε το ΑΚΕΛ. Και αυτές οι θύελλες που θερίζει."

Σωστά. Πολύ λίγο όμως μετά τη σπορά κατάλαβε το λάθος του, δρομολόγησε την αντικατάσταση του Μεγάλου Μακαρίτη, και τώρα διαχειρίζεται τα ελάχιστα ψήγματα ελπίδας που έμειναν.
Στέκω στην ευχή για καλή επιτυχία...

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Το λάθος του στην προκειμένη περίπτωση το κατάλαβε μερικώς, Στροβολιώτη.
Ακόμα και στο ΑΚΕΛ είναι βαθιά ριζωμένος ο γκεμπελισμός. Θυμάσαι καθόλου τα υπονοούμενα που άφηναν τα στελέχη του ΑΚΕΛ κατά εκείνου του λειτουργού στην Πολιτική Αεροπορία που είχε ζητήσει τη λήψη μέτρων πριν την τραγωδία της Ήλιος; Όταν βρέθηκε εκτεθειμένος εκείνος ο "καταξιωμένος" Χάρης Θράσου, του επιτέθηκαν όλοι οι ΑΚΕΛικοί με κάθε είδους υπονοούμενα και ύβρεις, συμπεριλαμβανομένου και του νυν γ.γ. του κόμματος, Άνδρο Κυπριανού.
"Ψάξετε να βρείτε", έλεγε στους δημοσιογράφους δημόσια, "τους λόγους για τους οποίους έφυγε από την ελληνική πολιτική αεροπορία"...

Δεν είναι τυχαίο που χάθηκε η Κύπρος με τέτοιους ανθρώπους να κυβερνούν...

Λεμέσια είπε...

Η σημερινή στάση του ΑΚΕΛ είναι απαράδεκτη. Όχι μόνο αρνείται κάθε συνεργασία για τη λύση με τον εξ αρχής πρόθυμο ΔΗΣΥ, αλλά επιδιώκει τελείως άδικα να επιρρίψει ίσες ευθύνες στο Συναγερμό γι αυτήν ακριβώς την έλλειψη συνεργασίας! Οι πάντες διαπιστώνουν καθημερινώς ιδίοις όμμασι, ότι το κυβερνόν κόμμα ΑΚΕΛ είναι ο κύριος υπεύθυνος για την απουσία συντονισμού των δύο μεγάλων παρατάξεων στο κυπριακό. Τουλάχιστον ας μην υποτιμούν το δείκτη της νοημοσύνης μας, προσπαθώντας να θολώσουν τα πασιφανέστατα...

Αντιπολιτευόμενος είπε...

Λεμεσιανούδα μου,
δυστυχώς, και στο ΑΚΕΛ όπως και σε άλλα κόμματα, μη εξαιρουμένου και του ΔΗΣΥ, οι σκοπιμότητες καθορίζουν την ημερήσιά τους διάταξη. Δεν λέγω, ίσως και να ήταν ευχής έργο αν γινόταν κατορθωτή η συνεργασία των δύο κομμάτων στο εθνικό, αλλά ας μην γελιόμαστε. Η συμερινή κατάσταση βολεύει όχι μόνο ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ αλλά και ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ.
Να είσαι βέβαιη πως ο ΔΗΣΥ δεν θέλει αυτή τη στιγμή να επωμιστεί την ευθύνη για την οικονομική πολιτική του Χριστόφια και απλώς τον παρακολουθεί που σκάβει τον τάφο του, γνωρίζοντας πως οι πραγματικές πιθανότητες για διευθέτηση του Κυπριακού (με τις εξής προϋποθέσεις: συμφωνία Χριστόφια Ταλάτ χωρίς επιδιαιτησία, πράσινο φως από Ερντογάν και στρατό, διπλό ναι σε χωριστά δημοψηφίσματα) είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες.
ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ θέλουν να διατηρήσουν την πολιτική ανωμαλία στο φόρτε ώστε να αποπροσανατολήσουν τον κόσμο στο μέγιστο δυνατό βαθμό.
Το ΑΚΕΛ, ενώ πλέει σε πελάγη ευτυχίας πάνω στη σανίδα σωτηρίας που του χάρισε η νίκη του Παπανδρέου στην Ελλάδα, στην πραγματικότητα τα έχει χαμένα τόσο στο εθνικό όσο και στα εσωτερικά θέματα και ευχαρίστως θα ήθελε τους διαφωνούντες να παραμείνουν στην κυβέρνηση ώστε να τους φορτώσει στο τέλος τις ευθύνες της αποτυχίας του.
Έτσι βλέπω δυστυχώς το παραμύθι μέσα στο οποίο γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε και γερνάμε να τελειώνει.
Σε όλη τη διάρκειά του όλοι αυτοί φυσικά ζούσαν καλά, κι εμείς όλο και χειρότερα...