Φωνάζουν οι κλέφτες (ΠΑΣΥΔΥ και ΕΤΥΚ)!

Την περασμένη εβδομάδα, οι συντεχνίες στην Κύπρο και οι οργανώσεις καταναλωτών σχημάτισαν δήθεν «κοινό μέτωπο κατά της ακρίβιας». Προσωπικά, το τι με ξένισε περισσότερο, ήταν ότι ανάμεσα τους βρίσκονταν η ΕΤΥΚ, η ΠΑΣΥΔΥ, η ΠΟΕΔ και η ΟΕΛΜΕΚ. Κι αυτό γιατί, η πρακτική των συντεχνιών αυτών να εξυπηρετούν με το αζημίωτο τους αφεντάδες τους, είναι αυτή που θα πρέπει να θεωρηθεί πρωτίστως υπεύθυνη για την ραγδαία αύξηση των τιμών.

Ο τρόπος με τον οποίον είναι σε θέση να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του κυπριακού πολιτειακού και κοινωνικοοικονομικού συστήματος τους επιτρέπει σε μεγάλο βαθμό να παρασιτούν εις βάρος των υπολοίπων εργαζομένων και φορολογουμένων. Μια απλή ματιά στην εξέλιξη των μισθών θα πείσει. Από το 1980 μέχρι το 2007, η μέση αύξηση των αντιμισθιών σε ονομαστικούς όρους (δηλαδή χωρίς να ληφθεί υπ’ όψιν ο πληθωρισμός) στην Κύπρο ήταν 675,3%. Ωστόσο δεν επωφελήθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι στον ίδιο βαθμό. Φυσικά το γεγονός ότι κάποιοι εξασφάλισαν ψηλότερες αυξήσεις, από μόνο δεν είναι του μεμπτό. Το ζήτημα είναι ποιοι τις πήραν και πώς.

Ας δούμε πρώτα αυτούς που επωφελήθηκαν περισσότερο. Σε αυτούς συγκαταλέγονται οι εργαζόμενοι στις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, δηλαδή τράπεζες και ασφάλειες, που είδαν τα εισοδήματά τους να υπερδεκαπλασιάζονται (αύξηση άνω του 900%!). Ακολούθησαν οι εργαζόμενοι στην κυβέρνηση, τα εισοδήματα των οποίων αυξήθηκαν κατά 785% (σχεδόν εννεαπλασιάστηκαν) και οι εργαζόμενοι στα δημαρχεία που είδαν τα εισοδήματά τους να αυξάνονται κατά 728%.

Στους μισθολογικά χαμένους ανήκουν οι εργαζόμενοι στη γεωργοκτηνοτροφία, τις κατασκευές και τη μεταποίηση, των οποίων τα εισοδήματα αυξήθηκαν κατά 529%, 576% και 587% αντιστοίχως.

Τι ειρωνεία! Να βλέπουμε δηλαδή τους λήπτες βασιλικών μισθών και ωφελημάτων να διαμαρτύρονται κατά της ακρίβιας! Εκείνους δηλαδή τους προνομιούχους που εξασφαλίζουν τις απολαβές τους εκβιάζοντας τους αρχιτοκογλύφους και αρχιαπατεώνες πολιτικούς της κοινωνίας μας!

Ιδού το αποκορύφωμα της υποκρισίας! Και ιδού η τεκμηρίωσή του:

Οι μεν τραπεζικοί, που εργάζονται σε μια βιομηχανία καταλήστευσης της κυπριακής κοινωνίας, για το τελευταίο πράγμα για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η ευημερία των υπολοίπων εργαζομένων. Οι ίδιοι γίνονται καθημερινά όχι μόνο μάρτυρες αλλά και συνεργοί των λησταφεντικών τους. Με ευχαρίστηση μοιράζονται οι τελευταίοι τη λεία με τους υπηρέτες τους. Τους είδαμε στο ΧΑΚ, τους βλέπουμε και τώρα. Μετά τους κλυδωνισμούς που δέχτηκε η παγκόσμια οικονομία και ανάγκασαν τις κεντρικές τράπεζες να μειώσουν τα επιτόκια ώστε να βοηθήσουν τις οικονομίες να ανακάμψουν, η συμπεριφορά των κυπριακών τραπεζών είναι κάθε άλλο παρά κοινωνικά υπεύθυνη. Αύξησαν τα δανειστικά επιτόκια αντί να τα μειώσουν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της επιτοκιακής τους πολιτικής στην ευημερία των πολιτών. Το μόνο τους ενδιαφέρον είναι η κερδοφορία στο τέλος του χρόνου. Εξασφαλίζοντας μισθολογικές αμοιβές που κινούνται πέραν κάθε λογικής, οι τραπεζικοί με ευχαρίστηση προσφέρουν στα αφεντικά τους τη συνέργειά τους όπως και τη σιωπή τους σε σχέση με τις διάφορές τους καταχρήσεις. Το κόστος των καταχρήσεων μετακυλίεται απλώς στους δανειζόμενους.

Οι δε λακέδες του δημοσίου είναι επίσης σε θέση να εξασφαλίζουν ψηλότερες αυξήσεις απ’ ότι στην πραγματικότητα θα δικαιούνταν πουλώντας δουλικότητα στα αφεντικά τους. Αυτά φυσικά δεν είναι ο κυπριακός λαός που πληρώνει τους μισθούς τους με το υστέρημά τους αλλά τα πολιτικά κόμματα, με τη βοήθεια των οποίων διορίζονται σε υπερ-προνομιακές θέσεις. Γι αυτό, υφίσταται πάντα μεταξύ αυτών και του πολιτικού κατεστημένου μια ειδική σχέση που βασίζεται στην πλεονεξία και την απληστία. Τα κόμματα, εκμεταλλευόμενα το νομοθετικό πλαίσιο που αυτά διαμορφώνουν, εκμεταλλεύονται την κοινωνία για να πλουτίζουν τα ίδια όπως και να πλουτίζουν οι πολιτικοί προσωπικά παρέχοντας χάρες σε έμπορους ναρκωτικών, σωματέμπορους, έμπορους όπλων, αδειούχους τοκογλύφους, οικοπεδοφάγους, καρχαρίες στην κατασκευαστική βιομηχανία, ποδοσφαιρικούς παράγοντες και σε μέλη άλλων εξίσου «ευυπόληπτων» και επιφανών μελών της κοινωνίας μας.

Οι δύο αυτές τάξεις των εργαζομένων, έχουν βρει στήσει ένα μηχανισμό εξασφάλισης οικονομικών πλεονεκτημάτων εις βάρος ολόκληρης της κυπριακής κοινωνίας. Οι μεν τραπεζικοί πρόθυμα βοηθούν τους τοκογλύφους αφέντες τους στην προσπάθειά τους να καταχρεώσουν τους πολίτες είτε πουλώντας του φύκια για μεταξωτές κορδέλες είτε παρασύροντάς τους σε καλοστημένες παγίδες και οι δε κυβερνητικοί συνεργούν στην καταλήστευση των φορολογουμένων και την υποθήκευση του μέλλοντός τους διευκολύνοντας τους πολιτικούς να λεηλατούν την κοινωνία και υποθηκεύοντας το μέλλον των φορολογουμένων με δυσβάσταχτα δημόσια δάνεια.

Ενόσω τα εισοδήματα των υπολοίπων εργαζομένων που εξαρτούνται κυρίως από την παραγωγικότητά τους αδυνατούν να ανταγωνίζονται αυτά των τραπεζικών και των δημοσίων λακέδων, τότε και οι τιμές θα αυξάνονται και το μέλλον της κοινωνία θα καθίσταται όλο και πιο αβέβαιο.

Υ.Γ. Οι συνεχνίες απέδωσαν εν χωρώ τη ραγδαία αύξηση των τιμών στην ελλιπή στελέχωση της Επιτροπής Προστασίας Ανταγωνισμού. Ε λοιπόν, ας βολέψουν εκεί όσους θέλουν. Αναχαίτιση της ακρίβιας όμως δεν θα δουν εκτός μόνο αν επιτέλους παταχθεί το οργανωμένο έγκλημα και η διαφθορά στην εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική εξουσία.