Η δικτατορία των κατεστημένων

Όσο το σκέφτομαι, είναι αφάνταστα δύσκολο να αλλάξει αυτή η κοινωνία. Ο λόγος είναι ότι τα καρκινώματα που έχουν αναπτυχθεί μέσα της, υπό τη μορφή κατεστημένων είναι πάμπολλα και πανίσχυρα. Και τις λίγες ευκαιρίες που της δόθηκαν να προβεί σε τομές μετά από συνταρακτικά αν όχι κοσμογονικά γεγονότα, όπως για παράδειγμα μετά την καταστροφή του 1974 και το 1999/2000 μετά το σκάνδαλο στο χρηματιστήριο, τις άφησε να περάσουν ανεκμετάλλευτες. Αυτή τη στιγμή ζούμε σε ένα κράτος, το πολίτευμα του οποίου είναι κατ' όνομα δημοκρατικό. Σε αυτό γίνονται τακτικά εκλογές και με καθολικό δικαίωμα ψήφου. Υπάρχουν νόμοι που κατοχυρώνουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, και μηχανισμοί στους οποίους έχει ανατεθεί η ευθύνη προστασίας τους. Ωστόσο, εξετάζοντας το όλο σύστημα πιο προσεκτικά δεν είναι εύκολο να διακρίνουμε τις ατέλειές του που συχνά, όπως στην περίπτωση της αθώωσης των δέκα αστυνομικό που ξυλοκόπησαν βάναυσα τους δύο φοιτητές, είναι κραυγαλέες.

Ναι μεν υπάρχουν νόμοι που απαγορεύουν την αστυνομική βία, αλλά αυτοί δεν εφαρμόζονται. Ναι μεν υπάρχουν νόμοι που επιτρέπουν σε πολίτες να κινηθούν νομικά εναντίον αστυνομικών που ασκούν βία, αλλά η εφαρμογή τους είναι αδύνατη. Κι αυτό γιατί η πολιτεία δεν έχει θεσμοθετήσει κανένα μηχανισμό ελέγχου της αστυνομίας και ως αποτέλεσμα της ανεξέλεγκτής της δράσης, είναι πρακτικά αδύνατο για ένα πολίτη να νιώθει ασφαλής όταν τα βάζει μαζί με τους ανθρώπους αυτούς που όχι μόνο ασκούν βία χωρίς να υπάρχει λόγος αλλά έχουν τέτοιους δεσμούς με το οργανωμένο έγκλημα, με την εμπορία ναρκωτικών, με τη σωματεμπορία, εμπόριο όπλων και ό,τι άλλο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Η παντοδυναμία τους όμως δεν είναι όμως απλώς απόρροια της συνεργασίας τους με το οργανωμένο έγκλημα. Οι αστυνομικοί ξέρουν πως είναι σε θέση να συμπεριφέρονται με τον τρόπο που μας έχουν συνηθίσει μια και είναι βέβαιοι για τις πλάτες πολιτικών. Αλλά και συχνά δικαστικών και εισαγγελέων.

Ας μην γελιόμαστε! Τους αστυνομικούς τους διορίζουν οι πολιτικοί όχι με αξιοκρατικά αλλά με ιδεολογικά/κομματικά κριτήρια. Ας μην ξεχνάμε τι πόλεμος γίνεται μετεκλογικά για το ποιο κόμμα θα πάρει το υπουργείο δικαιοσύνης. Γιατί αυτό το κόμμα είναι που θα έχει τον πρώτο λόγο για το ποιος θα προληφθεί σε αυτήν, ποιος θα προαχθεί, ποιος θα διωχθεί, ποιος θα κακοποιηθεί, ποιος θα τρομοκρατηθεί. Σε δεύτερο λόγο φυσικά οι εταίροι του στην κυβέρνηση. Συνυπολογίζοντας όμως τον έλεγχο που ασκούν στα κόμματα οι πλουτοκράτες, πράγμα που διευκολύνεται από την απουσία του πόθεν έσχες και διαφάνειας στη χρηματοδότηση των κομμάτων, γνωρίζουμε ποιος σε τελική ανάλυση ελέγχει την αστυνομία.

Ας διερωτηθούμε δηλαδή:

• Είναι δυνατόν κάποιος ο οποίος που μπορεί να πραγματοποιήσει τεράστια κέρδη από την εμπορία ναρκωτικών να μη θέλει να θυσιάσει ένα μικρό μέρος αυτών των κερδών ώστε να εξασφαλίσει την ανοχή της αστυνομίας;
• Είναι δυνατό να μην επιχειρήσει να επηρεάσει αστυνομικούς όπως και εκείνους που τους ελέγχουν, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει οποιοσδήποτε μηχανισμός που να επιτρέπει στην κοινωνία να γνωρίζει τί απέκτησε ο τάδε υπουργός ή βουλευτής και πώς;
• Γιατί αντιστέκονται με τέτοιο πάθος οι πολιτικοί στο πόθεν έσχες και στην εισαγωγή νομοθεσίας για τη διαφάνεια στη χρηματοδότηση των κομμάτων;

Ενόσω όμως επικρατεί αυτή η κατάσταση, κυκλοφορούν ανενόχλητοι οι έμποροι ναρκωτικών, οι σωματέμποροι, οι λαθρέμποροι όπλων και μπαινοβγαίνουν στα σαλόνια των υπουργών και βουλευτών από την κύρια είσοδο. Ας διερωτηθούμε και για κάτι άλλο: γιατί η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας σε περιπτώσεις εξιχνίασης περιουσιακών αδικημάτων με θύματα την πλουτοκρατία είναι καταπληκτική. Γιατί άραγε είναι ελάχιστες οι ληστείες τραπεζών που μένουν ανεξιχνίαστες; Πως εξηγείται ο ζήλος και η αποτελεσματικότητα της αστυνομίας σε τέτοια αδικήματα, και πως εξηγείται η απροθυμία της να εξετάσει άλλα που σχετίζονται με απλά παράπονα απλών πολιτών ή αδικήματα όπως π.χ. για την οχληρία ξενοδοχείων τις νυκτερινές ώρες, ή και πιο σοβαρών, όπως τη σωματεμπορία, την οικογενειακή βία και το βιασμό ανηλίκων;

Πως αλλιώς, παρά με την εξάρτηση από τους δράστες και το κοινό οικονομικό συμφέρον, μπορεί να εξηγηθεί η απροθυμία της πολιτείας να κινηθεί κατά εκείνων των τραπεζιτών, χρηματιστών και άλλων πλουτοκρατών που καταλήστεψαν τον απλό πολίτη το 1999/2000; Γιατί όταν κλέβουν οι πλουτοκράτες, για το τμήμα εξιχνίασης οικονομικού εγκλήματος δεν συμβαίνει τίποτα; Γιατί όταν όμως κλέψει κάποιος από αυτούς, κινούν ουρανό και γη να τον τιμωρήσουν;

Στην Κύπρο δεν έχουμε δημοκρατία. Η ύπαρξη των αμέτρητων κατεστημένων σε αυτή την κοινωνία -όπως αυτό της αστυνομίας, των κομμάτων, της εκκλησίας, των τραπεζών, των χρηματιστών, των γαιοκτημόνων και γαιωαρπακτών, των δημοσίων υπαλλήλων, των ημικρατικών, των δικηγόρων και πάει λέγοντας- κατέστησε το πολίτευμα δικτατορία των κατεστημένων. Η δικτατορία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φίδι. Αν για να το ενοχλήσεις, του πατήσεις την ουρά, αυτό σε δαγκώνει. Άρα πρέπει να του πατήσεις το κεφάλι, για να το ξεφορτωθείς μια και καλή.

Πρόσεξε όμως: η δικτατορία των κατεστημένων μετέτρεψε αυτό το φίδι σε Λερναία Ύδρα.

Ας μου εξηγήσει κάποιος...

Μετά από ολιγόμηνη απουσία επανέρχομαι. Με ακόμη περισσότερα αναπάντητα ερωτήματα. Αφορμή όπως θα έχετε φυσικά υποθέσει είναι η πρόσφατη απόφαση του κακουργιοδικείου Λευκωσίας να αθωώσει τους 10 κατηγορούμενους αστυνομικούς για τον ξυλοδαρμό των δύο φοιτητών τον Δεκέμβριο του 2005. Για την υπόθεση αυτή έχω να πω πολλά. Δεν θα συνθέσω όμως ένα μακρύ κείμενο αλλά χάριν της συντομίας -και για να μη στραπατσάρω την υπομονή σας- θα παραθέσω απλώς μερικές σκέψεις που συνθέτουν τον προβληματισμό μου.



• Πείστηκα με την υπόθεση Κίτα πως η αστυνομία είναι ένα και το αυτό με το οργανωμένο έγκλημα.
• Ήξερα πως η αστυνομία δέρνει και δεν δέρνεται.
• Έμαθα πως η δικαιοσύνη δεν ξέρει να αποδίδει δικαιοσύνη και να τιμωρήσει αστυνομικούς που εγκληματούν.
• Καταλαβαίνω πως οι νομοθέτες δεν ενδιαφέρονται για το αν τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών παραβιάζονται από την αστυνομία.
• Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως οι νομοθέτες, στην πλειοψηφία τους νομικοί, στην απουσία του πόθεν έσχες, για την οποία οι ίδιοι μεριμνούν, έχουν τη δυνατότητα, την ευκαιρία και το κίνητρο να πλουτίζουν.
• Δεν έχω αμφιβολία πως η αδιαφάνεια στην χρηματοδότηση των κομμάτων, στα οποία οι τελευταίοι ανήκουν, συμβάλλει στην εδραίωση της διαφθοράς.
• Είναι ηλίου φαεινότερο πως η κομματοκρατία καθορίζει την ατζέντα της έκαστης κυβέρνησης.
• Είναι τεκμηριωμένο πως οι κομματικοί οργανισμοί των εκάστοτε κυβερνόντων κομμάτων στελεχώνουν την αστυνομία με πλάγιες διαδικασίες με άτομα της δικής τους «εμπιστοσύνης».
• Είναι βέβαιο πως τα άτομα της δικής τους εμπιστοσύνης μπορούν ανά πάσα στιγμή να πλακώσουν εμένα, εσένα και τον καθένα στο ξύλο χωρίς να έχουν να φοβηθούν τίποτα.



Και διερωτώμαι τώρα. Εγώ ως πολίτης, τι ρόλο έχω να διαδραματίσω σε αυτόν τον τόπο; Όταν η δικαιοσύνη ως θεσμός δεν αποδίδει δικαιοσύνη και δεν ελέγχει τα όργανα της τάξης αλλά εξυπηρετεί εκείνους που διόρισαν πολιτικοί χωρίς ίχνος αξιοκρατικών κριτηρίων, που μπορώ να ζητήσω προστασία σε αυτό το κράτος; Όταν η αστυνομία λειτουργεί ως μέσο καταπίεσης των δικαιωμάτων μου, στελεχωμένη με εντεταλμένους διεφθαρμένων κομμάτων και πολιτικών που φτιάχνουν νόμους, που είναι τόσο ελαστικοί ούτως ώστε οι ίδιοι να μην επηρεάζονται, ποια υποχρέωση έχω εγώ να τους τηρώ; Αφού δεν με προστατεύουν από τέτοιους ανθρώπους, γιατί με φορολογούν για να πληρώνονται οι μισθοί τους; Γιατί μου επιβάλλει το κράτος στρατιωτική θητεία, όταν το ίδιο αντί να με προστατέψει μου τσαλαπατά την αξιοπρέπειά μου;

Κουράστηκα πολύ σε αυτόν τον τόπο να ελπίζω. Κουράστηκα να περιμένω πως κάτι θα αλλάξει. Ακόμα και πως μπορώ εγώ ο ίδιος μπορώ να αλλάξω το παραμικρό. Ζητώ συγνώμη αλλά δεν πιστεύω πια σε τίποτα. Η αστυνομία, η δικαιοσύνη, η νομοθετική και εκτελεστική εξουσία είναι χωσμένες πάνω ως κάτω στη βρομιά της διαφθοράς. Απαιτούν από μένα να τους ψηφίζω, και γω δεν έχω τη δυνατότητα να εκλέγω. Και απαιτούν από μένα να τους αποκαλώ «έντιμους»… τους καραγκιόζηδες.