Σήμερα βγήκε για μια ακόμη φορά το κράτος στην αγορά για να πάρει βερεσέδια. Πήγε να δανειστεί 200 εκατομμύρια ευρώ εκδίδοντας γραμμάτια του δημοσίου26 εβδομάδων και τα κατάφερε με ένα κόστος δανεισμού αυξημένο κατά 52 μονάδες βάσης απ' ό,τι στις αρχές του χρόνου. Σήμερα, κατάφερε να δανειστεί με ετήσιο επιτόκιο 2,72% ενώ τον Γενάρη το κόστος δανεισμού ήταν 2,52%. Τον περασμένο Δεκέμβριο το κόστος δανεισμού ήταν 2,02% και ένα χρόνο νωρίτερα 1,24%.
Κι αυτό μολονότι η το υπουργείο οικονομικών θεωρεί πως έχει εξυγιάνει τα δημοσιονομικά και έδωσε ανάπτυξη στην οικονομία. Ψευδαισθήσεις.
Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Από το 2008, οπότε ανέλαβε καθήκοντα η νυν κυβέρνηση, αυξήθηκαν οι κρατικές δαπάνες σημαντικά. Η αύξηση αυτή σε σχέση με το τι έχει προϋπολογιστεί για φέτος, ανήλθε σε 20% επί των συνολικών δαπανών. Αυτή οφείλεται κυρίως στην αύξηση κατά 25,4% του κόστους προσωπικού. Με αποτέλεσμα οι κρατικές δαπάνες να έχουν πλησιάσει φέτος το 50% του ακαθάριστου εθνικού εισοδήματος από 42,89% το 2008 και το κόστος προσωπικού το 15,4% από 12,7%.
Στο Προεδρικό επικρατεί η πεποίθηση πως η γενναιόδωρη εισοδηματική πολιτική μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη. Δηλαδή, όταν το κράτος γίνεται χουβαρντάς με τους υπάλληλούς του, αυξάνεται η ζήτηση, η κατανάλωση και κατ' επέκταση δημιουργείται ανάπτυξη.
Ναι, πράγματι έτσι έχει το πράγμα, αλλά αυτό είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι πως αυτό λειτουργεί ενόσω έχεις τους αναγκαίους πόρους.
Θ α πρέπει να εξυπηρετηθείς από τα φορολογικά έσοδα κι αυτά δεν φτάνουν και αυξήσεις τους φορολογικούς συντελεστές, αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα φυγή κεφαλαίων, λιγότερες επενδύσεις, περισσότερη ανεργία, χαμηλότερη ανάπτυξη κ.ά.
Αν θέλεις να αποφύγεις τους φόρους, δανείζεσαι. Όταν δανείζεσαι σήμερα όμως, είτε πρέπει να περιορίσεις τις δαπάνες σου στο μέλλον ή να αυξήσεις τα έσοδά σου. Όταν δεν κάνεις ούτε το ένα ούτε το άλλο, θα βρίσκεις ολοένα και λιγότερους δανειστές διατεθειμένους να σου δώσουν βερεσέδια.
Αυτήν την ανάλυση θα μπορούσε κάποιος να την βρει στα βιβλία της μακροοικονομίας των δευτεροετών φοιτητών κάθε πανεπιστημίου.
Καλώς ή κακώς, αυτή είναι η γνώση που συσσώρευσαν οικονομολόγοι τα τελευταία 200 χρόνια.
Κάποιος στο Προεδρικό δεν τόχει πάρει ακόμα χαπάρι. Είτε επειδή δεν θέλει είτε επειδή δεν μπορεί. Ούτε να καταλάβει επιχείρησε το τι έγινε με την Ελλάδα ή γίνεται σήμερα με την Πορτογαλία.
Είτε με τον εύκολο τρόπο είτε με τον δύσκολο, θα το μάθει.
