Ποιοί, πότε και πως;

Ακούω και αναθαρρεύω αυτούς που λένε πως:

• Η Ευρωπαϊκή Ένωση επιθυμεί μια λύση του Κυπριακού ώστε να απαλλαγεί από ένα πρόβλημα που δεν επεδίωξε ποτέ να κληρονομήσει.
• Οι ΗΠΑ θέλουν να δουν το Κυπριακό λυμένο ώστε να ενισχύσει τη συνοχή του ΝΑΤΟ.
• Η Τουρκία του Ερντοογάν, του Γκιούλ και του Νταβούτογλου, αποφάσισε να λύσει τα προβλήματά της με τις γειτονικές της χώρες ώστε να διευκολύνει την εξωτερική της πολιτική στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου.
• Η Ελλάδα, με ηγέτη τον Παπανδρέου, επιθυμεί λύση του Κυπριακού ώστε να εξομαλύνει την τεταμένη σχέση της με την Τουρκία.
• Ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ θέλει να λύσει το Κυπριακό τελειώσει η θητεία του τον Απρίλιο ώστε να επιτευθχεί η επανένωση της Κύπρου.
• Ο Χριστόφιας θέλει κι αυτός να λύσει το Κυπριακό ώστε να αποφευχθεί η de jure διχοτόμηση της Κύπρου.

Αλλά διερωτώμαι, κάνοντας πέρα προβληματισμούς που μου δημιουργεί η αστοχία της εξωτερικής πολιτικής του Χριστόφια και η αδυναμία του να πείσει κανένα από τους 26 εταίρους σε σχέση με το Κυπριακό γεγονός που αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική θέση της Ελληνοκυπριακής πλευράς, πως αν πράγματι επιτευθχεί λύση χωρίς επιδιαιτησίες και χρονοδιαγράμματα, ποιοι, πότε και πως θα αναλάβουν να πείσουν εκείνους που απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν το 2004 να αποδεχτούν το νέο σχέδιο λύσης, αλλά και αυτούς που τότε το αποδέχτηκαν να μην απορρίψουν το νέο σχέδιο.

Θλιμμένες αρχόντισσες

Έχει λίγες μέρες που προσπαθώ να βρω λίγο χρόνο να γράψω για ένα ζήτημα που έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό αλλά δυστυχώς πάντα προκύπτει κάτι άλλο που με έκανε να αναβάλω το γράψιμο. Σήμερα όμως, με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα κατά της Βίας κατά των Γυναικών θα ήταν αδύνατο να βρω άλλοθι και έκατσα να γράψω λίγες γραμμές για το θέμα αυτό.

Αφορμή στάθηκε η εμπλοκή μου τα τελευταία χρόνια ως εθελοντής σε μια μη κυβερνητική οργάνωση, το Απανέμι, για να με ξαναπάρει η μνήμη μου σε ένα ταξίδι με μαρτυρίες που άκουσα και τραύματα που είδα σε σώμα και ψυχή των κακοποιημένων γυναικών και παιδιών που γνώρισα.

Νοερά είμαι μαζί τους, μια και η σκέψη στα μαρτύρια που περνούν δεκάδες χιλιάδες γυναίκες στην Κύπρο και εκατοντάδες εκατομμύρια στον υπόλοιπο κόσμο που κακοποιούνται από το σύζυγο, τον πατέρα, τον εραστή, τον εργοδότη, τον σωματέμπορο ή τον αστυνομικό δεν είναι κάτι που μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει πέρα.

Ειδικά στη χώρα μας, η οποία αρέσκεται να αποκρύβει με εντυπωσιακές προσόψεις τα θεσμοθετημένα της αίσχη, η σημερινή μέρα δεν είναι παρά μια μέρα που θα πρέπει να μας κάνει να στρέφουμε το βλέμμα στον εαυτό μας με διάθεση για αυτοκριτική.

Κι αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια γίναμε μάρτυρες σειράς γεγονότων που κατέδειξαν ή καλύτερα απέδειξαν το πόσο διαβρωμένο και διεφθαρμένο είναι το Σύστημά μας. Η Δικαιοσύνη, η Αστυνομία, η Γενική Εισαγγελία, η Εκτελεστική και η Νομοθετική Εξουσία.

• Είδαμε για παράδειγμα, έναν δολοφόνο και βιαστή δύο γυναικών να κυκλοφορεί ελεύθερος μέρα νύκτα εν γνώσει της διοίκησης των φυλακών, της αστυνομίας και της κυβέρνησης.
• Είδαμε πρέσβη να καταδικάζεται για σεξουαλική παρενόχληση και να του απονέμεται εν συνεχεία προεδρική χάρη.
• Είδαμε γυναίκα να βιάζεται και να παρουσιάζεται στα μέσα ενημέρωσης ως εκμεταλλεύτρια και καμπαρετζού.
• Είδαμε γυναίκες θύματα σωματεμπορίας να τρομοκρατούνται από την αστυνομία για να μην αφήνουν τους αφέντες τους.
• Είδαμε ανήλικα παιδιά να βιάζονται και να αθωώνονται με «εισαγγελική χάρη» τα άτομα που κατονόμασαν ως δράστες.
• Είδαμε γυναίκες να κακοποιούνται βίαια από τους συζύγους τους και εν συνεχεία από το κράτος να τις πετά στη χωματερή της κοινωνίας.
• Είδαμε την Αστυνομία να κάνει τα στραβά μάτια για την πορνεία στα καμπαρέ αλλά να επιδεικνύει ανεξήγητο ζήλο όταν πρόκειται για ιερόδουλες που εργάζονται χωρίς νταβατζή.
• Βλέπουμε την Αστυνομία και την Εισαγγελία να διώκουν οργανισμούς και άτομα που διαμαρτυρήθηκαν ανοίγοντας το στόμα τους.

Ας μην γελιόμαστε. Αν δεν έρθει εκείνη η μέρα που η πλειοψηφία που σήμερα γίνεται μάρτυρας της κακοποίησης της μειοψηφίας σπάσει τη σιωπή της, δεν θα δούμε τους δολοφόνους, τους βιαστές, τους παιδεραστές και τους σωματέμπορους να τιμωρούνται.

Οι άνθρωποι του βόθρου

Τελικά στην Κύπρο δεν συμφέρει νάσαι νομοταγής πολίτης. Αυτό τουλάχιστον είναι το μήνυμα που πήρα από τη Γενική Εισαγγελία, την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη. Έχετε καμιά αμφιβολία; Αν ναι, διαβάστε και θα καταλάβετε:

Αν στην Κύπρο συμπεριφέρεσαι σαν χούλιγκαν, μπορείς να απολαμβάνεις τα ακόλουθα προνόμια:

• Βγάζεις το μάτι οπαδών αντιπάλων ομάδων και η Εισαγγελία σε αφήνει να τη βγάλεις καθαρή.
• Ρίχνεις οπαδό αντίπαλης από την κερκίδα ενός σταδίου, και μαζί σου δεν ασχολούνται ούτε αστυνομικοί, ούτε εισαγγελείς, ούτε δικαστές.
• Βαράς όποιον θες, και κανένας δεν σου ζητά λογαριασμό.
• Καις, σπάζεις, βανδαλίζεις και σου βγάζουν το καπέλο.

Αν πάλι, επιλέγεις νάσαι τραμπούκος μιας ακραίας πολιτικής οργάνωσης μπορείς να κάνεις ατιμώρητος τα εξής:

• Πετροβολισμός Τουρκοκυπρίων και των αυτοκινήτων τους.
• Δολιοφθορές σε τουρκοκυπριακά αυτοκίνητα, σχίσιμο ελαστικών, σπάσιμο υαλοπίνακων.
• Ελεύθερη είσοδος σε σχολείαη για ξυλοδαρμό Τουρκοκυπρίων μαθητών.
• Τραμπουκισμοί σε δικοινοτικές εκδηλώσεις.

Αν είσαι στέλεχος δημόσιας εταιρείας μπορείς να κλέβεις λεφτά επενδυτών:

• Τίποτα δεν έχεις να χάσεις, αν ταΐσεις κανένα δυο πολιτικούς, ή αμφιβάλλετε;

Αν είσαι πάλι είσαι έμπορος ναρκωτικών, πάλι δεν πρέπει να ανησυχείς:

• Μπορείς να φέρνεις ναρκωτικά με τη σέσουλα, φτάνει νάχεις ένα μπάρμπα να δουλεύει στην αυλή, ή έστω τον κήπο, του προέδρου.

Αν είσαι βιαστής ή ακόμη και παιδερεστής:

• Μπορείς να βιάζεις όποια γυναίκα θες και δεν θα σου προσάπτονται κατηγορίες μια και η αστυνομία θα τρομοκρατεί το θύμα ώστε να μην καταθέσει.
• Αν μάλιστα λιγουρεύεσαι παιδιά, μπορείς άφοβα να βιάζεις ακόμα και το παιδί σου, φτάνει τουλάχιστον το κόμμα σου να τάχει καλά με τον γενικό.

Αν πάλι εκμεταλλεύεσαι αλλοδαπούς και αλλοδαπές, μην ανησυχείς, φτάνει να:

• Μοιράζεσαι που και που το μεροκάματό τους με κανένα αστυνόμο.
• Αφήνεις που κανένα αστυνομικό και κανέναν υπάλληλο του ιμιγκρέισιον να πηδάει που και που κανένα κορίτσι απ' αυτά πούχεις στη δούλεψή σου.

Αν έτυχε να σκοτώσεις κανένα δυο ανθρώπους και καταδικαστείς σε ισόβια, τίποτα δεν έχεις να φοβηθείς και πάλι:

• Τα φιλαράκια σου οι αστυνομικοί θα σε βγάλουν έξω από τη φυλακή και πάλι θα κάνεις ό,τι θέλεις.

Αν ασκείς το επάγγελμα του αστυνομικού και δεν αντέχεις τα νυχτέρια και θέλεις που και που να βαράς κανέναν για να εκτονωθείς:

• Ελεύθερα, φτάνει, αν σε βιντεογραφήσουν και σε δικάσουν, να πείσεις πως 750 χιλιάδες άνθρωποι που σε είδαν να βαράς είναι τρελοί και ψεύτες.

Τόσο διεφθαρμένο λοιπόν είναι το σύστημά μας. Δεν βρίσκεις άκρη. Που να βρεις λοιπόν το δίκαιό σου; Η Αστυνομία, η Γενική Εισαγγελία, η Δικαιοσύνη είναι ένας βόθρος από όπου αναδύει η δυσοσμία της διαφθροάς. Δεν λέω, και βέβαια υπάρχουν και κάποιοι έντιμοι αστυνομικοί, έντιμοι εισαγγελείς και δικαστές ανάμεσα σε μια πλειοψηφία που δεν ενδιαφέρεται για τίποτα άλλο παρά να εξυπηρετήσει άλλες σκοπιμότητες, άσχετες με τη δικαιοσύνη. Αλλά μέσα σε ένα τόσο φθαρμένο σύστημα, μπορούν αυτοί να κάνουν τη διαφορά για να το εμπιστευτούμε;

Η μπάλα, η βαρβαρότητα, το χρήμα και τα κόμματα

Αναμφίβολα δεν είναι τυχαίο το χθεσινό επεισόδιο βίας κατά το οποίο τραυματίστηκε κρίσιμα ένας άνθρωπος, οπαδός του ΑΠΟΕΛ που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από οπαδούς της Ομόνοιας. Μάρτυρες ανάλογων επεισοδίων στα κυπριακά γήπεδα, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε αγριότητα από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ το καλοκαίρι του 1996, γίναμε πολλές φορές. Και ευθύς διερωτάται κάποιος, ανεξαρτήτως του ποιος προκάλεσε ποιος πρώτος, «τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει ως λαό τόσο βίαιο, τόσο βάρβαρο;».

Δεν θάθελα να δώσω στο ερώτημα αυτό απάντηση ευθέως. Βλέπω όμως τα σημάδια της βίας, και αυτό αρκεί για να προβώ σε μερικές διαπιστώσεις.

Πολύς λόγος έχει γίνει στο παρελθόν για την κομματικοποίηση του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, κανείς δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με το τι κρύβεται πίσω από αυτό και τους ανθρώπους που το διοικούν, παρά το γεγονός ότι πολλούς λεγόμενους ποδοσφαιρικούς «παράγοντες» (αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι τι παράγουν;) είδαμε κάποιους αναμεμειγμένους σε υποθέσεις λαθρεμπορίας τσιγάρων, σε πυραμίδες, σε κομπίνες στο ΧΑΚ και διάφορα αδικήματα όπως παρακράτηση φόρων, μη καταβολή κοινωνικών ασφαλίσεων και άλλα πολλά. Και να μην ξενάμε και τη χρηστή διοίκηση που τυγχάνει π.χ. ο Ερμής Αραδίπου από τον κατα τα άλλα ευυπόληπτο συμπολίτη μας κ. Λουκά Φανιέρο, τη διαχείριση των εσόδων της Ανόρθωσης από το Τσάμπιονς Λιγκ και τις επιτυχίες της εργοληπτικής εταιρείας του προέδρου της Ομόνοιας στην αξιολόγηση προσφορών για έργα του δημοσίου.

Δεν θέλω να μακρηγορήσω. Πολλοί από τους λεγόμενους παράγοντες του κυπριακού ποδοσφαίρου θα ήταν σήμερα στη φυλακή, αν ζούσαμε σε μια πολιτεία που παίρνει τον εαυτό της σοβαρά. Αντί τούτου, η κυπριακή πολιτεία όχι μόνο δεν το πράττει, αλλά αντίθετα, επιτρέπει στον κάθε απατεώνα που διοικεί μια ποδοσφαιρική ομάδα να συντηρεί ένα μικρό στρατό ροπαλοφόρων, μια μικρή τρομοκρατική οργάνωση επιδεικνύοντας μια ανεπίτρεπτη ανοχή.

• Πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Α υπουργό Δικαιοσύνης ή τον Β αρχηγό της Αστυνομίας να μας λένε πως θα πατάξουν τη βία στη γήπεδα;
• Πόσες φορές πριν περάσει μια βδομάδα από τις δηλώσεις τους γίναμε μάρτυρες σφαγών σε αυτά και αυτοί που θα τα πάτασσαν έριξαν τις ευθύνες αλλού;
• Πόσες φορές -και ποιες ήταν αυτές- τιμωρήθηκαν οι υποκινητές των επεισοδίων;
• Πόσες φορές ακούσαμε ρατσιστικά συνθήματα στις κερκίδες χωρίς να τιμωρηθεί κανείς;
• Πόσες φορές ακούσαμε για στημένα παιγνίδια, για στοιχήματα, για πανάκριβες μεταγραφές μαϊμού;
• Και πόσες φορές παρενέβη η πολιτεία ως αρωγός των ποδοσφαιρικών ομάδων παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένας νόμος που να μην τον έχουν παραβεί οι διοικούντες των σωματείων, ποδοσφαιριστές τους ή οι οπαδοί τους, στο όνομα των σωματείων τους σχεδόν πάντα;
• Πόσα κομίσια παίρνουν οι παράγοντες των σωματείων από τις μεταγραφές που κάνουν τις οποίες σε τελική ανάλυση επιχορηγούν οι φορολογούμενοι;
• Πόσα λεφτά από τα ταμεία των σωματείων καταλήγει στα ταμεία των κομμάτων;

Δυστυχώς ως κοινωνία αρνούμαστε να παραδεχτούμε την ταύτιση του κυπριακού ποδοσφαίρου και των κομμάτων με το οργανωμένο έγκλημα και την κομματοκρατία, μια και την τελευταία τη θεωρούμε αναγκαίο κακό.

Αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα κατάφατσα, και να πούμε στους εαυτούς μας όχι απλώς πως κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία μας αλλά τι είναι αυτό που δεν πάει καλά και να το ξεριζώσουμε.

Γιατί αν το πράτταμε, θα βλέπαμε πολλούς πολιτικούς και λεγόμενους ποδοσφαιρικούς παράγοντες στη φυλακή. Με άλλα λόγια, στρέφουμε όμως με αποτροπιασμό το κεφάλι από το άγνωστο το οποίο ενδεχομένως να είναι και καλύτερο απ' ό,τι η φρίκη βιώνουμε κάθε μέρα...

Η βία δεν είναι το αίτιο, αλλά σύμπτωμα με το οποίο μάθαμε να ζούμε. Φοβούμαστε τη θεραπεία της αρώστιας μας, από φόβο πως δεν θα μπορούμε να ζούμε χωρίς τη βαρβαρότητά μας.

Υ.Γ. Ιδού και ένα μικρό ανθολόγιο του τρόπου με τον οποίο κάλυψαν ορισμένα μέσα ενημέρωσης το χτεσινό επεισόδιο:

• Αλήθεια
• Πολίτης
• Χαραυγή

ΑΚΕΛ: Θύμα των δικών του επιλογών

Ακούγοντας από τη μια τις δηλώσεις του υιού του Τάσου Παπαδόπουλου, Νικόλα, και τις αντιδράσεις του ΑΚΕΛ και του κυβερνητικού εκπροσώπου από την άλλη, ένας αντικειμενικός άνθρωπος που για πρώτη φορά θα πατούσε σήμερα το πόδι του στην Κύπρο θα υπέθετε πως αποκλειστικά εξ υπαιτιότητας του ΔΗΚΟ, το επίπεδο πολιτικής κουλτούρας στη χώρα μας είναι χαμηλότερο κι από αυτό τριτοκοσμικών χωρών. Κι αυτό, εξαιτίας των συνεχών ύβρεων που εξαπολύει ο υιός του τέως προέδρου Παπαδόπουλου που διαδέχεται ένας σαφής λεκτικός διαχωρισμό του επίσημου κόμματός του από αυτές τις «προσωπικές», άνευ προηγουμένης «εξουσιοδότησης» δηλώσεις και εκτιμήσεις. Σε αυτό το σκηνικό προστίθεται και η προφανώς συνεννοημένη έκκληση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ προς τον πρόεδρο Χριστόφια να αποσύρει τις προτάσεις που υπέβαλε για την εκ περιτροπής προεδρία που επίσης καταμαρτυρεί ένα χαμηλό επίπεδο πολιτικής κουλτούρας. Κομμάτων δηλαδή που μετέχουν σε μια κυβέρνηση, διαφωνώντας με τους χειρισμούς της στο σημαντικότερο ζήτημα που ανέλαβε να χειριστεί.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αυτός ο νεόφερτος παρατηρητής, δικαιολογημένα θα απορούσε με την παραδοξότητα της συνύπαρξης του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ στην ίδια κυβέρνηση με το ΑΚΕΛ.

Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν προέκυψε ξαφνικά και ούτε είναι προφανώς προϊόν μιας τυχαίας συγκυρίας. Ο γκεμπελική πολιτική κουλτούρα του υιού Παπαδόπουλου με τους συχνά σαφείς υπαινιγμούς εναντίον εκείνων με τους οποίους διαφωνεί, δεν καινοφανές φαινόμενο στην Κύπρο του σήμερα. Έχει μια προϊστορία. Και, προς μεγάλη απογοήτευση εκείνου του νεοαφιχθέντος αντικειμενικού παρατηρητή, που ενδεχομένως άρχισε να αισθάνεται λύπη για την καθόλα άδικη επίθεση που δέχεται σήμερα ο πρόεδρος Χριστόφιας, μια εξέτασή της, θα καταδείκνυε τα μεγάλα ατοπήματα, τις ολέθριες αποφάσεις και τις αδικαιολόγητες παραλήψεις του ιδίου όπως και του κόμματος του οποίου ηγήθηκε οι οποίες συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής πολιτικής κουλτούρας στην Κύπρο. Ας θυμηθούμε λοιπόν για ποια πράγματα μιλάμε:

• Ποιος, για παράδειγμα θα μπορούσε να ξεχάσει την ταύτιση του Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ με την πολιτική Τάσου Παπαδόπουλου για τέσσερα και μισό χρόνια;
• Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του 2004/2005 και τη σιωπή που επέλεξε το ΑΚΕΛ όταν η κυβέρνηση στην οποία μετείχε δολοφονούσε χαρακτήρες;
• Ποιος μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ έκανε την πάπια όταν οι Πιττοκοπίτες, οι Κουλίες, οι Αγγελίδηδες και οι λοιποί πραγματικοί εκπρόσωποι της πολιτικής Παπαδόπουλου κατασυκοφαντούσαν και καθύβριζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους;
• Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως το ΑΚΕΛ απέφυγε να διαχωρίσει τη θέση του από τον Γιώργο Λιλλήκα, προτού ο τελευταίος διαχωρίσει τη θέση του από το ΑΚΕΛ;
• Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τυχαίο γεγονός τους στίχους του Καβάφη που απήγγειλε ο Κύπρος Χρυσοστομίδης για να χαρακτηρίσει έναν πολιτικό της αντιπολίτευσης προδότη;
• Τι μπορεί κάποιος να πει για την απόφαση του ΑΚΕΛ να δώσει στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο της κυβέρνησης Παπαδόοπουλου θέση στο ψηφοδέλτιό του στις βουλευτικές εκλογές του 2006;
• Ποιος είναι σε θέση να παραβλέψει τη χυδαιότητα του Νίκου Κατσουρίδη όταν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή είπε πως «ψηφίζοντας ΕΔΗ, ψηφίζετε Ταλάτ»;
• Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως κανείς δεν ένιωσε ευτυχέστερος με την πολιτική που στήριξε το ΑΚΕΛ απ’ ό,τι η Χρυσή Αυγή, η ΕΦΕΝ και ο ΣΑΠΕΛ;

Αυτοί είναι οι άνεμοι που έσπειρε το ΑΚΕΛ. Και αυτές οι θύελλες που θερίζει.

Μια επέτειος και επτά ιστορίες

Η πιο σημαδιακή μέρα, για τη Γερμανία είναι η 9^η Νοεμβρίου. Σε καμιά άλλη μέρα ενός χρόνου δεν αφορά τόσες πολλές και σημαντικές επετείους για ένα έθνος όσο η σημερινή μέρα για το γερμανικό.

• Πηγαίνοντας ενάμισι αιώνα πίσω, στις 9 Νοεμβρίου του 1848, δολοφονήθηκε με σκανδαλώδη τρόπο ο Γερμανός υπέρμαχος της δημοκρατίας και υποστηρικτής του επαναστατικού κινήματος που είχε εκδηλωθεί εκείνη τη χρονιά, Robert Blum στη Βιέννη από το απολυταρχικό αυστροουγγρικό καθεστώς.
• Εβδομήντα χρόνια αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου του 1918, μετά την λήξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ξέσπασε η στάση του Γερμανικού ναυτικού, παραιτείται από τον θρόνο ο Γερμανός Κάιζερ Βίλχελμ ο Β’ ανοίγοντας το δρόμο για την ίδρυση της βραχύβιας Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.
• Την ίδια μέρα, πέντε χρόνια αργότερα, το 1923, ο μετέπειτα δικτάτορας της Γερμανίας Αδόλφος Χίτλερ επιχειρεί να καταλάβει την εξουσία με το ανεπιτυχές «πραξικόπημα της μπιραρίας», για το οποίο συλλαμβάνεται και καταδικάζεται φυλακίζεται σε πέντε χρόνια φυλάκιση αλλά εκτίει μόνο 8 μήνες.
• Πριν κλείσουν 7 χρόνια μετά την κατάληψη της εξουσίας στη Γερμανία από τους Ναζί, ο Herschel Feibel Grynszpan, ένας Εβραίος με ρίζες από την Πολωνία, δολοφονεί έναν Γερμανό διπλωμάτη στο Παρίσι, γεγονός που αξιοποιούν οι Ναζί στη Γερμανία για εκτεταμένης κλίμακας πογκρόμ κατά των Γερμανών Εβραίων, κατά το οποίο πάνω από 400 Εβραίοι έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 800 συναγωγές καταστράφηκαν.
• Το 1989, στις 9 Νοεμβρίου, το ογκούμενο κύμα διαδηλώσεων κατά του ανατολικογερμανικού κομμουνιστικού καθεστώτος, αναγκάζει τον διάδοχο του Έριχ Χόνεκερ, Έγκον Κρεντς να διατάξει το άνοιγμα του Τείχους του Βερολίνου, πυροδοτώντας μια άνευ προηγουμένου γιορτή σε μια πόλη που υπήρξε διαιρεμένη για τέσσερις δεκαετίες.

* * *

Η κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου σηματοδότησε την οριστική κατάρρευση της κυριαρχίας των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη. Η διαδικασία αυτή που είχε αφετηρία την πολιτική του Γκλάσνοστ και της Περεστρόικα του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ενεθάρρυνε τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης να αρχίσουν να ζητούν δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις. Σε μερικές χώρες, όπως στην Πολωνία και την Ουγγαρία, τα καθεστώτα εμφανίστηκαν διαλλακτικά και ενέδωσαν στα λαϊκά αιτήματα επιτρέποντας τη διεξαγωγή ελευθέρων εκλογών. Σε άλλες χώρες, όπως στη Ρουμανία, τα πράγματα οδηγήθηκαν σε μια βίαιη λαϊκή επανάσταση που ανέτρεψε τον δικτάτορα της χώρας Νικολάι Τσαουσέσκου.

Στην Ανατολική Γερμανία, παρά την κατασταλτική δράση της μυστικής αστυνομίας Στάζι, μικρές ομάδες αντιφρονούντων πετυχαίνουν να διοργανώνουν συγκεντρώσεις κυρίως σε εκκλησίες τα χρόνια που προηγήθηκαν της ανατροπής του καθεστώτος του SED. Το 1989, αυτές οι συγκεντρώσεις άρχισαν να γίνονταν και σε δημόσιους χώρους και εξελίχθηκαν στις «Δευτεριάτικες Διαδηλώσεις» που παρά τα βάναυσα μέτρα καταστολής άρχισαν να προσλαμβάνουν όλο και μεγαλύτερες, ανεξέλεγκτες διαστάσεις.

Στην επέτειο των 40 χρόνων από την ίδρυση της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, ο ηγέτης της χώρας αντιλαμβάνεται πόσο μόνος είχε απομείνει όταν ο ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης του εξήγησε πως «η ζωή τιμωρεί εκείνους που αργοπορούν». Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Χόνεκερ αναγκάζεται να παραδώσει τα σκήπτρα της εξουσίας στον διάδοχό του Έγκον Κρέντς, ο οποίος όμως αδυνατεί να διαχειριστεί την κατάσταση που έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί.

Τον Δεκέμβριο του 1989, ο Κρέντς παραιτείται και παραδίδει την εξουσία στον Μάνφρεδ Γκέρλαχ. Παράλληλα, ο Χανς Μόντδρο αναλαμβάνει πρωθυπουργός. Οι διαδηλωτές στη Γερμανία εγείρουν όλο και περισσότερο το ζήτημα της επανένωσης και της οικονομικής ανάπτυξης.

* * *

Η έκρηξη του ηφαιστείου στη Γερμανία δεν έγινε ποτέ. Με το άνοιγμα του Τείχους του Βερολίνου, ο Κρεντς εξασφαλίζει μερικές ανάσες, χάνει όμως τον έλεγχο της κατάστασης. Την άνοιξη του 1990 διεξάγονται ελεύθερες εκλογές στην Ανατολική Γερμανία τις οποίες κερδίζει το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα του Λόταρ ντε Μεζιέρ. Η στήριξη του δυτικού Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος, κυρίως μέσω της ηγετικής μορφής του τότε καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας Χέλμουτ Κολ, αποδεικνύεται αποφασιστική.

Ακολούθως, οι δύο κυβερνήσεις διεξήγαγαν συνομιλίες για την επανένωση της Γερμανίας που παρέμενε διαιρεμένη μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Με μια σειρά κινήσεων που κατάφεραν να εξουδετερώσουν αντιδράσεις συμμάχων, κυρίως των Βρετανών και των Γάλλων (ο Φρανσουά Μιτεράν είχε δηλώσει πως αισθανόταν ευτυχής που η Ευρώπη δεν είχε μία, αλλά τρεις Γερμανίες, εννοώντας και την Αυστρία), η εκστρατεία του Χέλμουτ Κολ καταφέρνει να παραμερίσει εμπόδια που ενδεχομένως θα έθεταν οι νικήτριες δυνάμεις. Με μια επίσκεψη στη ντάτσα του σοβιετικού ηγέτη αποδείχθηκε αρκετή για να εξασφαλιστεί η συναίνεση της ΕΣΣΔ για την επανένωση της Γερμανίας και ένταξη και του ανατολικού της τμήματος στο ΝΑΤΟ.

Σε πρώτη φάση, οι κυβερνήσεις των δύο Γερμανιών συμφωνούν στη δημιουργία της νομισματικής ένωσης που τίθεται σε ισχύ την 1^η Ιουλίου 1990. Η απόφαση του Χέλμουτ Κολ να δώσει τη συγκατάθεσή του στη μετατροπή των μισθών των Ανατολικογερμανών από ανατολικογερμανικά μάρκα σε δυτικογερμανικά σε αναλογία 1 προς 1, διασφαλίζει πως η επανένωση της Γερμανίας θα τύχει μεγάλης λαϊκής υποστήριξης από του πολίτες στην Ανατολική Γερμανία. Η επανένωση, αφού οι συνομιλίες των «2+4» καρποφόρησαν, επέτρεψαν στη χώρα να γιορτάσει την 3^η Οκτωβρίου την επανένωσή της. Η μέρα εκείνη η Γερμανία κατάφερε να απαλλαγεί από την πολιτική κληρονομιά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

* * *

Η Κύπρος παραμένει διαιρεμένη εδώ και 35 χρόνια. Μέχρι τον Απρίλιο του 2003, ήταν πρακτικά αδύνατο για τους Τουρκοκύπριους να μεταβούν στον νότο και στους ΕΚ στο βορρά.

Αν επιχειρήσουμε ένα παραλληλισμό με την πρόσφατη ιστορία της Γερμανίας, οι ομοιότητες που θα διαπιστώσουμε θα είναι περιορισμένες. Οι διαδηλώσεις των ΤΚ πράγματι οδήγησαν στην πτώση του καθεστώτος Ντενκτάς και το άνοιγμα των οδοφραγμάτων. Ωστόσο, στον νότο το σύνθημα των ΤΚ «λύση και ένταξη στην ΕΕ» δεν βρήκε μεγάλη απήχηση. Η ηγεσία ψήλωσε τους ώμους της αδιάφορα. Έλειπε εκείνος ο οραματιστής με το ανάστημα του Κολ. Ένας άνθρωπος που θα άρπαζε την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Υπέρ της λύσης, σήμερα οι Τουρκοκύπριοι δεν διαδηλώνουν πια. Ούτε οι Ελληνοκύπριοι. Οι μισοί θέλουν μια άλλη λύση. Με αυτά τα δεδομένα, η επανένωση ίσως να μην επιτευχθεί τελικά ποτέ.

Η κορυφή του παγόβουνου και η υποκρισία της κοινωνίας

Παρόμοιες περιπτώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας πριν λίγο καρό στην Κίνα. Για τούτο, δεν ξέρω ποιοι ξαφνιάστηκαν όταν πληροφορήθηκαν για την εκμετάλλευση των 110 Ρουμάνων από Κύπριο δουλέμπορο. Εμένα προσωπικά, αν και η υπόθεση με συγκλόνισε, καθόλου δεν με ξάφνιασε.

Κι αυτό γιατί δεν είναι η πρώτη περίπτωση κακομεταχείρισης αλλοδαπών από Κύπριους με την ανοχή των αρχών που φτάνει στα αφτιά μου.

Έστω κι αν κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις έφτασαν στα μέσα ενημέρωσης, σχεδόν πάντα η αστυνομία ή μια άλλη κρατική υπηρεσία φρόντισε να κουκουλωθεί η υπόθεση, είτε απελαύνοντας το θύμα είτε εξαναγκάζοντάς το να σιωπήσει.

Χαρακτηριστικά, θυμάμαι μάλιστα και μερικές πρόσφατες περιπτώσεις που αφορούσαν υπηκόους από τη Ρουμανία και ειδικά δύο σχετικά πρόσφατες:

• Την περίπτωση βιασμού μιας γυναίκας που εργαζόταν σε ταβέρνα στο χωριό της επαρχίας Λευκωσίας το 2006.
• Και την περίπτωση μια εγκύου γυναίκας από τη Ρουμανία το 2007, η οποία ενώ βρισκόταν στον 8ο μήνα κύησης και ήταν δικαιούχος για κρατικό βοήθημα αναγκαζόταν να εργάζεται σε σκαλωσιές για να πληρώνει το γυναικολόγο της.

Έστω κι αν οι δύο πιο πάνω περιπτώσεις δεν αφορούν δουλεία καθ’ αυτό, δεν παύουν να είναι και αυτές περιπτώσεις κατάφορης παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξαναγκασμού.

Στην περίπτωση μάλιστα του βιασμού, υπήρξε συμπαιγνία με εμπλοκή αστυνομικών οι οποίοι στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν τον ύποπτο που βρισκόταν ήδη υπό κράτηση, έπραξαν τα ακόλουθα:

• διοχέτευσαν στον Τύπο την είδηση πως η βιασθείσα γυναίκα ήταν 30 ετών και εργαζόταν σε μπιραρία (αυτή δηλαδή μούνταρε τον 60άρη), ενώ στην πραγματικότητα ήταν κατά 25 χρόνια μεγαλύτερη και εργαζόταν στην κουζίνα.
• τρομοκράτησαν το θύμα, με αποτέλεσμα αυτό να εγκαταλείψει την Κύπρο και να αποσύρει τις καταγγελίες, μεσολαβώντας μεταξύ αυτού και του εργοδότη ώστε να πάρει και τα δεδουλευμένα του.

Παρά τις καταγγελίες που έγιναν τότε από μη κυβερνητικές οργανώσεις και πολίτες, η ανθρώπινη και περήφανη μας αστυνομία επιδόθηκε στις συνήθεις αισχρές γκεμπελικές ύβρεις κατά εκείνων που ήγειραν ζήτημα για τα δικαιώματα μιας Ρουμάνας…

Στη δεύτερη περίπτωση της Κάρμεν, έτσι ονομαζόταν η έγκυος Ρουμάνα, ενώ ήταν δικαιούχος για επίδομα από τις υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας και εξαναγκαζόταν να εργάζεται στον 8ο μήνα, ουδέποτε υπήρξε έρευνα, πόσο μάλλον καταδίκη εκείνων των λειτουργών του υπουργείου Εργασίας που έπρεπε να είχαν φροντίσει να απολαύσει και η Κάρμεν εκείνα τα κατοχυρωμένα της δικαιώματα.

Συνεπώς, επανερχόμενος στην υπόθεση του Ιωάννη Πιριπίτση, ο οποίος φέρεται ως ύποπτος για εξαναγκασμό σε εργασία των 110 Ρουμάνων, και διατηρούσε και διαφήμιζε το κολαστήριό του στο Τσέρι ανενόχλητος παρά τα διαβήματα των ρουμανικών αρχών, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι τι άνθρωπος είναι αυτός αλλά τι είδους κοινωνία έχουμε πλέον δημιουργήσει.

Γιατί, έστω κι εάν τελικά αυτός καταδικαστεί, και καλά θα κάνει να τον καταδικάσει η δικαιοσύνη αν αποδειχτούν οι καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, παραμένει ανοικτό το ερώτημα γιατί το κράτος αδράνησε. Γιατί η Αστυνομία, η Γενική Εισαγγελία δεν επενέβησαν νωρίτερα παρά το γεγονός ότι είχαν ενημερωθεί εδώ και ένα χρόνο από τις Ρουμανικές αρχές.

Και οι αρχές πρέπει να απαντήσουν και το ερώτημα για το ποιοι ήταν αυτοί που μοιράζονταν με τον δουλέμπορο τα κέρδη του για να κάνουν τα στραβά μάτια.

Και η κυπριακή κοινωνία πρέπει να ξέρει πως η περίπτωση των 110 Ρουμάνων μπόρεσε να πραγματοποιηθεί μια και μόνο επειδή η ίδια ανέχθηκε τον εξαναγκασμό μεμονωμένων ατόμων όπως την Κάρμεν και το να μείνουν ατιμώρητοι οι ανθρώπινοι και περήφανοί μας αστυνομικοί…

Στο θέμα αυτό θα επανέλθω.

ΚΟΤ και διαφήμιση: στο βρόντο τα χρήματα των φορολογουμένων

Πρόσφατα έγινε γνωστή η πρόθεση του ΔΣ του ΚΟΤ να διαθέσει ποσό ύψους 6 εκατομμυρίων ευρώ για την επιχορήγηση μιας παραγωγής της ρωσικής τηλεόρασης. Το σκεπτικό θα είναι, πως με τη δαπάνη αυτού του ποσού, έστω κι αν ήδη οι τεχνοκράτες του Οργανισμού το αμφισβητούν, θα προβληθεί το τουριστικό προϊόν της Κύπρου στη Ρωσία. Άσχετα με το κατά πόσον αυτού του είδους προβολή ενδείκνυται ως διαφήμιση, το ερώτημα που εγείρεται είναι: Έχει η Κύπρος τουριστικό προϊόν για το οποίο μπορεί να καυχιέται ώστε να το διαφημίζει;

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε μια γενικότερη πτώση τόσο των αφίξεων τουριστών όσο και των εσόδων από τον τουρισμό. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι οι δαπάνες για τη διαφήμιση λίγο πολύ παραμένουν σταθερές ή και αυξάνονται. Ένας από τους βασικότερους λόγους, σύμφωνα με δηλώσεις στα μέσα ενημέρωσης, είναι πως ο λόγος αξίας και τιμής των διακοπών στην Κύπρο μειώνεται. Κυρίως, λένε λόγω της αύξησης του παρονομαστή. Για τούτο δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία και τα αποτελέσματα αυτής της τάσης μιλούν από μόνα τους. Φτάνει να κοιτάξει κάποιος σε μια ιστοσελίδα ενός ξένου διοργανωτή και θα καταλάβει πόσο πολύ έχει ανοίξει η ψαλίδα των τιμών μεταξύ της Κύπρου και των βασικότερών της ανταγωνιστών στην Ανατολική Μεσόγειο, Ελλάδα, Τουρκία, Αίγυπτο.

Βέβαια, ο αριθμητής δεν παύει να είναι ένας σημαντικός παράγοντας σε μια διαίρεση. Το προϊόν καθαυτό, δηλαδή. Διαιρούμενο δια της τιμής, εκφράζει την αξία για τον αγοραστή, τον τουρίστα.

Και εκεί βλέπουμε την Κύπρο να έχει διαπράξει ένα μεγάλο λάθος. Υπήρξε, χωρίς αμφιβολία, ένα μεγάλο ατόπημα πως όταν λήφθηκε η στρατηγική απόφαση από την πολιτεία να συμβάλει προς την ανάπτυξη της τουριστικής βιομηχανίας να μην πάρει ταυτόχρονα μια άλλη στρατηγική απόφαση: Την προστασία του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος.

Η τελευταία απόφαση δεν λήφθηκε ποτέ. Κάθε άλλο, παρά τις όποιες διακηρύξεις, εξαγγελίες και διαβεβαιώσεις των εκάστοτε κυβερνήσεων, η προστασία του περιβάλλοντος όχι μόνο δεν εξασφαλίζει ποτέ την προτεραιότητα στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής, αλλά τουναντίον, υποβιβάζεται στην καλύτερη περίπτωση σε ζήτημα δευτερεύουσας σημασίας με τα γνωστά αποτελέσματα.

Η διανυόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση αποτέλεσε αφορμή για την κυβέρνηση Δημήτρη Χριστόφια, όταν διαπιστώθηκε πως οι αφίξεις τουριστών για το 2009 θα ήταν μειωμένες, να αποφασίσει σειρά μέτρων για στήριξη της τουριστικής βιομηχανίας. Ένα από αυτά, αφορούσε και την διάθεση πρόσθετων κονδυλίων για τη διαφήμιση του κυπριακού τουριστικού προϊόντος.

Το πόσο σοφό ήταν όμως αυτό το μέτρο, είναι εύκολο να διαπιστώσουμε. Στη θεωρία του μάρκετινγκ, που προκύπτει φυσικά από την εμπειρία του μάρκετινγκ, ισχύει πως όταν διαφημίζεις ένα κακής ποιότητας προϊόν, το μόνο πράγμα που επιτυγχάνεις είναι να αυξάνεις τον αριθμό των καταναλωτών που στο μέλλον θα αποφεύγουν το προϊόν σου.

Και αυτή ακριβώς την πρακτική εφαρμόζει διαχρονικά η Κύπρος. Επιτρέπει στον ΚΟΤ να διοχετεύει εκατομμύρια κάθε χρόνο για διαφήμιση ενός σκάρτου προϊόντος!

Χωρίς φυσικά κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Διότι όσοι έχουν τα χρήματα να έρθουν τελικά στην Κύπρο λόγω ακρίβειας, το μετανιώνουν κατά κανόνα λόγω κακής ποιότητας του τουριστικού προϊόντος και δεν ξανάρχονται. Εξ ου και οι πτωτική τάση στις αφήξεις τουριστών.

Μια λογική πολιτική πρωτοβουλία, θα ήταν φυσικά η διοχέτευση εκείνων των κονδυλίων που σήμερα δαπανούνται στην διαφήμιση, για έργα αναβάθμισης του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος, όπως π.χ. αναδάσωση, καθαριότητα, μόρφωση των Κυπρίων να πάψουν να ρυπαίνουν το περιβάλλον, κατασκευή πεζοδρομίων κ.ο.κ.

Αντίθετα όμως γινόμαστε κάθε χρόνο μάρτυρες της ετοιμότητας της κάθε κυβέρνησης να διαθέσει όλο και περισσότερα χρήματα των φορολογουμένων για τη διαφήμιση του σκάρτου μας τουριστικού προϊόντος.

Λαμβανομένης φυσικά υπ’ όψιν της διαφάνειας που ισχύει στη χρηματοδότηση των κομμάτων, αυτό δεν εκπλήττει, μια και στη μίζα κανένα κόμμα δεν είπε μέχρι τώρα όχι. Ιδίως όταν αυτή προέρχεται από διαφημιστή που μπορεί να ελέγξει και κάποια μέσα ενημέρωσης.

Εύγε, αφού άλλαξες γνώμη!

Αφού ίσως να κατάλαβε πόσο εκτεθειμένος θα έμενε στα μάτια όχι μόνο της διεθνούς κοινότητας αλλά και της κυπριακής κοινής γνώμης, ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας άλλαξε την αρχική του απόφαση και ανακοίνωσε πως τελικά θα παρευρεθεί στους εορτασμούς της 20ής επετείου της πτώσης του Τείχους του Βερολίνου.

Απέδειξε, πως εκτός από κακούς συμβούλους, έχει και καλούς. Αλλά και πως δέχεται κριτική και αναγνωρίζει τα λάθη του. Και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσουμε.

Κύριε Πρόεδρε, αφού θα πάτε τελικά στο Βερολίνο την επόμενη Δευτέρα, φροντίστε εκεί να αναδείξετε πως το νησί μας ακόμα είναι διαιρεμένο. Και πως είναι ανάγκη να επανενωθεί κι αυτό. Και πως για να γίνει αυτό χρειάζεστε και την αλληλεγγύη των εταίρων μας.

Και φροντίστε κύριε Πρόεδρε να μην υποπέσετε σε γκάφες. Μην αφήσετε εκείνη τη μέρα να σας καθοδηγήσει η ΑΚΕΛική σας κατήχηση. Παρουσιαστείτε ως ηγέτης και δείτε ηγέτες. Μη υποκύψετε στον πειρασμό να δείτε τους συντρόφους σας στο σημερινό διάδοχο κόμμα του SED που κυβερνούσε τότε την Ανατολική Γερμανία και έκτισε το Τείχος. Δείτε τους για μια άλλη φορά, όταν ίσως δεν είστε πια Πρόεδρος, τους Bisky, Gysi και Lafontaine. Μην ξεχνάτε πως κάποιοι από αυτούς ήταν χαφιέδες της Στάζι και η Μέρκελ που είναι "Ανατολικογερμανίδα" θα ενοχληθεί πολύ.

Και καλό ταξίδι.

Αφθονία Ψυχρού Πολέμου στην κατάψυξη

Για εκείνον, ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ. Όσος χρόνος κι αν μεσολάβησε από την κατάρρευση του κομμουνισμού, αυτός θα εξακολουθεί να πιστεύει τις ίδιες ψευδαισθήσεις. Και δεν θα συγχωρέσει ποτέ τους υπαίτιους. Τους λαούς δηλαδή που σήκωσαν το κεφάλι και απόσεισαν εκείνον τον ζυγό που τους επέβαλαν οι κυβερνήσεις τους σε συνεργασία με το ΚΚ της ΕΣΣΔ. Όσα χρόνια και να περάσουνε θα τους κρατά κακία μια και εκείνοι παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις που επέβαλαν τα καθεστώτα τους άνοιξαν το στόμα τους και μίλησαν, φώναξαν, αντιστάθηκαν και επαναστάτησαν. Δεν χωρά στο μυαλό του πως δεν ανέχτηκαν την καταπίεση, την αυθαιρεσία και την τυραννία που τους επέβαλαν στον όνομά τους οι λαοί.

Ούτε μπορεί να λησμονήσει εκείνους τους «προβοκάτορες» και «πράκτορες της Δύσης», όπως αποκαλούσε τότε το καθεστώς των Βάλτερ Ούλμπριχτ και Έριχ Χόνεκερ όσους έβρισκαν τον παραδεισένιο υπαρκτό σοσιαλισμό ανυπόφορο και έπαιζαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα για να διαφύγουν στη Δύση. Στο μυαλό του, αυτοί ήταν που αμαύρωναν το όνομα το κομμουνισμού, όσοι δηλαδή δέχονταν σφαίρες από του τη Λαϊκή Αστυνομία και το Λαϊκό Στρατό της Ανατολικής Γερμανίας όταν προσπαθούσαν να υπερπηδήσουν το Τείχος του Βερολίνου. Το Ανάχωμα κατά του Καπιταλισμού, όπως το ονόμασαν οι σύντροφοί του. Κι έτσι το βλέπει αυτός ακόμα, ακριβώς όπως το βλέπουν και οι απόμαχοι χαφιέδες της Στάζι.

Τι κι αν εκείνη τη μέρα πριν είκοσι χρόνια εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διοργάνωσαν αυθόρμητα μια γιορτή; Τι κι αν στην επέτειο της επανένωσης της Ευρώπης θα είναι κει οι υπόλοιποι ηγέτες της ηπείρου; Τι κι αν την ημέρα εκείνη θα είναι κει οι ηγέτες των Συμμάχων στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο; Είπαμε, για αυτόν ο Ψυχρός Πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ. Για αυτό τον αφήνει απαθή η χαρά και η ελπίδα που γέμισε τον κόσμο στη Γερμανία, την Ευρώπη αλλά και όλο τον κόσμο την 9η Νοεμβρίου του 1989. Μέσα του βράζει άλλωστε ακόμα η οργή. Ηγέτης σου λένε, μοιρασμένης χώρας που θέλει να επανενώσει. Ούτε τον εαυτό σου τελικά πείθεις πως την θέλεις τη χώρα σου επανενωμένη.

Σε σένα αξίζει το βραβείο πολιτικής μικροψυχίας και μικροπρέπειας.

Υ.Γ. Ερώτηση προς τον/την αρθογράφο της Χαραυγής που έγραψε χτες το άρθρο με τίτλο "Επιπόλαιες Επικρίσεις": Η Ινδή Πρόεδρος βρίσκεται στην Κύπρο για αρμένικη επίσκεψη και ως εκ τούτου είναι απασχολημένος ως οικοδεσπότης ο Πρόεδρος μέχρι την επόμενη εβδομάδα ή μήπως σου ανέθεσε η Γκιούρωφ να γράψεις ό,τι σου κατεβεί για να υπερασπιστείς τον Δημήτρη Χριστόφια; Οι εξηγήσεις που έδωσε Στεφάνου αν και αντιφατικές, ήταν λιγότερο βλακώδεις...

Υ.Γ. 2. Τι αναφορές του που διέψευσε σχετικά με την αντιμετώπιση της Τουρκίας από τους Ευρωπαίους θα τις σχολιάσω μια άλλη φορά γιατί σήμερα δεν έχω πολύ χρόνο.