ΑΚΕΛ: Θύμα των δικών του επιλογών

Ακούγοντας από τη μια τις δηλώσεις του υιού του Τάσου Παπαδόπουλου, Νικόλα, και τις αντιδράσεις του ΑΚΕΛ και του κυβερνητικού εκπροσώπου από την άλλη, ένας αντικειμενικός άνθρωπος που για πρώτη φορά θα πατούσε σήμερα το πόδι του στην Κύπρο θα υπέθετε πως αποκλειστικά εξ υπαιτιότητας του ΔΗΚΟ, το επίπεδο πολιτικής κουλτούρας στη χώρα μας είναι χαμηλότερο κι από αυτό τριτοκοσμικών χωρών. Κι αυτό, εξαιτίας των συνεχών ύβρεων που εξαπολύει ο υιός του τέως προέδρου Παπαδόπουλου που διαδέχεται ένας σαφής λεκτικός διαχωρισμό του επίσημου κόμματός του από αυτές τις «προσωπικές», άνευ προηγουμένης «εξουσιοδότησης» δηλώσεις και εκτιμήσεις. Σε αυτό το σκηνικό προστίθεται και η προφανώς συνεννοημένη έκκληση του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ προς τον πρόεδρο Χριστόφια να αποσύρει τις προτάσεις που υπέβαλε για την εκ περιτροπής προεδρία που επίσης καταμαρτυρεί ένα χαμηλό επίπεδο πολιτικής κουλτούρας. Κομμάτων δηλαδή που μετέχουν σε μια κυβέρνηση, διαφωνώντας με τους χειρισμούς της στο σημαντικότερο ζήτημα που ανέλαβε να χειριστεί.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, αυτός ο νεόφερτος παρατηρητής, δικαιολογημένα θα απορούσε με την παραδοξότητα της συνύπαρξης του ΔΗΚΟ και της ΕΔΕΚ στην ίδια κυβέρνηση με το ΑΚΕΛ.

Ωστόσο, αυτή η εικόνα δεν προέκυψε ξαφνικά και ούτε είναι προφανώς προϊόν μιας τυχαίας συγκυρίας. Ο γκεμπελική πολιτική κουλτούρα του υιού Παπαδόπουλου με τους συχνά σαφείς υπαινιγμούς εναντίον εκείνων με τους οποίους διαφωνεί, δεν καινοφανές φαινόμενο στην Κύπρο του σήμερα. Έχει μια προϊστορία. Και, προς μεγάλη απογοήτευση εκείνου του νεοαφιχθέντος αντικειμενικού παρατηρητή, που ενδεχομένως άρχισε να αισθάνεται λύπη για την καθόλα άδικη επίθεση που δέχεται σήμερα ο πρόεδρος Χριστόφιας, μια εξέτασή της, θα καταδείκνυε τα μεγάλα ατοπήματα, τις ολέθριες αποφάσεις και τις αδικαιολόγητες παραλήψεις του ιδίου όπως και του κόμματος του οποίου ηγήθηκε οι οποίες συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής πολιτικής κουλτούρας στην Κύπρο. Ας θυμηθούμε λοιπόν για ποια πράγματα μιλάμε:

• Ποιος, για παράδειγμα θα μπορούσε να ξεχάσει την ταύτιση του Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ με την πολιτική Τάσου Παπαδόπουλου για τέσσερα και μισό χρόνια;
• Ποιος θα μπορούσε να ξεχάσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του 2004/2005 και τη σιωπή που επέλεξε το ΑΚΕΛ όταν η κυβέρνηση στην οποία μετείχε δολοφονούσε χαρακτήρες;
• Ποιος μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι το ΑΚΕΛ έκανε την πάπια όταν οι Πιττοκοπίτες, οι Κουλίες, οι Αγγελίδηδες και οι λοιποί πραγματικοί εκπρόσωποι της πολιτικής Παπαδόπουλου κατασυκοφαντούσαν και καθύβριζαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους;
• Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει πως το ΑΚΕΛ απέφυγε να διαχωρίσει τη θέση του από τον Γιώργο Λιλλήκα, προτού ο τελευταίος διαχωρίσει τη θέση του από το ΑΚΕΛ;
• Ποιος μπορεί να χαρακτηρίσει τυχαίο γεγονός τους στίχους του Καβάφη που απήγγειλε ο Κύπρος Χρυσοστομίδης για να χαρακτηρίσει έναν πολιτικό της αντιπολίτευσης προδότη;
• Τι μπορεί κάποιος να πει για την απόφαση του ΑΚΕΛ να δώσει στον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο της κυβέρνησης Παπαδόοπουλου θέση στο ψηφοδέλτιό του στις βουλευτικές εκλογές του 2006;
• Ποιος είναι σε θέση να παραβλέψει τη χυδαιότητα του Νίκου Κατσουρίδη όταν σε μια ραδιοφωνική εκπομπή είπε πως «ψηφίζοντας ΕΔΗ, ψηφίζετε Ταλάτ»;
• Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως κανείς δεν ένιωσε ευτυχέστερος με την πολιτική που στήριξε το ΑΚΕΛ απ’ ό,τι η Χρυσή Αυγή, η ΕΦΕΝ και ο ΣΑΠΕΛ;

Αυτοί είναι οι άνεμοι που έσπειρε το ΑΚΕΛ. Και αυτές οι θύελλες που θερίζει.