Παρόμοιες περιπτώσεις είδαν το φως της δημοσιότητας πριν λίγο καρό στην Κίνα. Για τούτο, δεν ξέρω ποιοι ξαφνιάστηκαν όταν πληροφορήθηκαν για την εκμετάλλευση των 110 Ρουμάνων από Κύπριο δουλέμπορο. Εμένα προσωπικά, αν και η υπόθεση με συγκλόνισε, καθόλου δεν με ξάφνιασε.
Κι αυτό γιατί δεν είναι η πρώτη περίπτωση κακομεταχείρισης αλλοδαπών από Κύπριους με την ανοχή των αρχών που φτάνει στα αφτιά μου.
Έστω κι αν κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις έφτασαν στα μέσα ενημέρωσης, σχεδόν πάντα η αστυνομία ή μια άλλη κρατική υπηρεσία φρόντισε να κουκουλωθεί η υπόθεση, είτε απελαύνοντας το θύμα είτε εξαναγκάζοντάς το να σιωπήσει.
Χαρακτηριστικά, θυμάμαι μάλιστα και μερικές πρόσφατες περιπτώσεις που αφορούσαν υπηκόους από τη Ρουμανία και ειδικά δύο σχετικά πρόσφατες:
- Την περίπτωση βιασμού μιας γυναίκας που εργαζόταν σε ταβέρνα στο χωριό της επαρχίας Λευκωσίας το 2006.
- Και την περίπτωση μια εγκύου γυναίκας από τη Ρουμανία το 2007, η οποία ενώ βρισκόταν στον 8ο μήνα κύησης και ήταν δικαιούχος για κρατικό βοήθημα αναγκαζόταν να εργάζεται σε σκαλωσιές για να πληρώνει το γυναικολόγο της.
Έστω κι αν οι δύο πιο πάνω περιπτώσεις δεν αφορούν δουλεία καθ’ αυτό, δεν παύουν να είναι και αυτές περιπτώσεις κατάφορης παραβίασης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξαναγκασμού.
Στην περίπτωση μάλιστα του βιασμού, υπήρξε συμπαιγνία με εμπλοκή αστυνομικών οι οποίοι στην προσπάθειά τους να απαλλάξουν τον ύποπτο που βρισκόταν ήδη υπό κράτηση, έπραξαν τα ακόλουθα:
- διοχέτευσαν στον Τύπο την είδηση πως η βιασθείσα γυναίκα ήταν 30 ετών και εργαζόταν σε μπιραρία (αυτή δηλαδή μούνταρε τον 60άρη), ενώ στην πραγματικότητα ήταν κατά 25 χρόνια μεγαλύτερη και εργαζόταν στην κουζίνα.
- τρομοκράτησαν το θύμα, με αποτέλεσμα αυτό να εγκαταλείψει την Κύπρο και να αποσύρει τις καταγγελίες, μεσολαβώντας μεταξύ αυτού και του εργοδότη ώστε να πάρει και τα δεδουλευμένα του.
Παρά τις καταγγελίες που έγιναν τότε από μη κυβερνητικές οργανώσεις και πολίτες, η ανθρώπινη και περήφανη μας αστυνομία επιδόθηκε στις συνήθεις αισχρές γκεμπελικές ύβρεις κατά εκείνων που ήγειραν ζήτημα για τα δικαιώματα μιας Ρουμάνας…
Στη δεύτερη περίπτωση της Κάρμεν, έτσι ονομαζόταν η έγκυος Ρουμάνα, ενώ ήταν δικαιούχος για επίδομα από τις υπηρεσίες κοινωνικής ευημερίας και εξαναγκαζόταν να εργάζεται στον 8ο μήνα, ουδέποτε υπήρξε έρευνα, πόσο μάλλον καταδίκη εκείνων των λειτουργών του υπουργείου Εργασίας που έπρεπε να είχαν φροντίσει να απολαύσει και η Κάρμεν εκείνα τα κατοχυρωμένα της δικαιώματα.
Συνεπώς, επανερχόμενος στην υπόθεση του Ιωάννη Πιριπίτση, ο οποίος φέρεται ως ύποπτος για εξαναγκασμό σε εργασία των 110 Ρουμάνων, και διατηρούσε και διαφήμιζε το κολαστήριό του στο Τσέρι ανενόχλητος παρά τα διαβήματα των ρουμανικών αρχών, το ερώτημα που τίθεται δεν είναι τι άνθρωπος είναι αυτός αλλά τι είδους κοινωνία έχουμε πλέον δημιουργήσει.
Γιατί, έστω κι εάν τελικά αυτός καταδικαστεί, και καλά θα κάνει να τον καταδικάσει η δικαιοσύνη αν αποδειχτούν οι καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, παραμένει ανοικτό το ερώτημα γιατί το κράτος αδράνησε. Γιατί η Αστυνομία, η Γενική Εισαγγελία δεν επενέβησαν νωρίτερα παρά το γεγονός ότι είχαν ενημερωθεί εδώ και ένα χρόνο από τις Ρουμανικές αρχές.
Και οι αρχές πρέπει να απαντήσουν και το ερώτημα για το ποιοι ήταν αυτοί που μοιράζονταν με τον δουλέμπορο τα κέρδη του για να κάνουν τα στραβά μάτια.
Και η κυπριακή κοινωνία πρέπει να ξέρει πως η περίπτωση των 110 Ρουμάνων μπόρεσε να πραγματοποιηθεί μια και μόνο επειδή η ίδια ανέχθηκε τον εξαναγκασμό μεμονωμένων ατόμων όπως την Κάρμεν και το να μείνουν ατιμώρητοι οι ανθρώπινοι και περήφανοί μας αστυνομικοί…
Στο θέμα αυτό θα επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου