Αναμφίβολα δεν είναι τυχαίο το χθεσινό επεισόδιο βίας κατά το οποίο τραυματίστηκε κρίσιμα ένας άνθρωπος, οπαδός του ΑΠΟΕΛ που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα από οπαδούς της Ομόνοιας. Μάρτυρες ανάλογων επεισοδίων στα κυπριακά γήπεδα, που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν σε αγριότητα από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ το καλοκαίρι του 1996, γίναμε πολλές φορές. Και ευθύς διερωτάται κάποιος, ανεξαρτήτως του ποιος προκάλεσε ποιος πρώτος, «τι είναι άραγε αυτό που μας κάνει ως λαό τόσο βίαιο, τόσο βάρβαρο;».
Δεν θάθελα να δώσω στο ερώτημα αυτό απάντηση ευθέως. Βλέπω όμως τα σημάδια της βίας, και αυτό αρκεί για να προβώ σε μερικές διαπιστώσεις.
Πολύς λόγος έχει γίνει στο παρελθόν για την κομματικοποίηση του ποδοσφαίρου. Ωστόσο, κανείς δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά με το τι κρύβεται πίσω από αυτό και τους ανθρώπους που το διοικούν, παρά το γεγονός ότι πολλούς λεγόμενους ποδοσφαιρικούς «παράγοντες» (αλήθεια, αυτοί οι άνθρωποι τι παράγουν;) είδαμε κάποιους αναμεμειγμένους σε υποθέσεις λαθρεμπορίας τσιγάρων, σε πυραμίδες, σε κομπίνες στο ΧΑΚ και διάφορα αδικήματα όπως παρακράτηση φόρων, μη καταβολή κοινωνικών ασφαλίσεων και άλλα πολλά. Και να μην ξενάμε και τη χρηστή διοίκηση που τυγχάνει π.χ. ο Ερμής Αραδίπου από τον κατα τα άλλα ευυπόληπτο συμπολίτη μας κ. Λουκά Φανιέρο, τη διαχείριση των εσόδων της Ανόρθωσης από το Τσάμπιονς Λιγκ και τις επιτυχίες της εργοληπτικής εταιρείας του προέδρου της Ομόνοιας στην αξιολόγηση προσφορών για έργα του δημοσίου.
Δεν θέλω να μακρηγορήσω. Πολλοί από τους λεγόμενους παράγοντες του κυπριακού ποδοσφαίρου θα ήταν σήμερα στη φυλακή, αν ζούσαμε σε μια πολιτεία που παίρνει τον εαυτό της σοβαρά. Αντί τούτου, η κυπριακή πολιτεία όχι μόνο δεν το πράττει, αλλά αντίθετα, επιτρέπει στον κάθε απατεώνα που διοικεί μια ποδοσφαιρική ομάδα να συντηρεί ένα μικρό στρατό ροπαλοφόρων, μια μικρή τρομοκρατική οργάνωση επιδεικνύοντας μια ανεπίτρεπτη ανοχή.
- Πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Α υπουργό Δικαιοσύνης ή τον Β αρχηγό της Αστυνομίας να μας λένε πως θα πατάξουν τη βία στη γήπεδα;
- Πόσες φορές πριν περάσει μια βδομάδα από τις δηλώσεις τους γίναμε μάρτυρες σφαγών σε αυτά και αυτοί που θα τα πάτασσαν έριξαν τις ευθύνες αλλού;
- Πόσες φορές -και ποιες ήταν αυτές- τιμωρήθηκαν οι υποκινητές των επεισοδίων;
- Πόσες φορές ακούσαμε ρατσιστικά συνθήματα στις κερκίδες χωρίς να τιμωρηθεί κανείς;
- Πόσες φορές ακούσαμε για στημένα παιγνίδια, για στοιχήματα, για πανάκριβες μεταγραφές μαϊμού;
- Και πόσες φορές παρενέβη η πολιτεία ως αρωγός των ποδοσφαιρικών ομάδων παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένας νόμος που να μην τον έχουν παραβεί οι διοικούντες των σωματείων, ποδοσφαιριστές τους ή οι οπαδοί τους, στο όνομα των σωματείων τους σχεδόν πάντα;
- Πόσα κομίσια παίρνουν οι παράγοντες των σωματείων από τις μεταγραφές που κάνουν τις οποίες σε τελική ανάλυση επιχορηγούν οι φορολογούμενοι;
- Πόσα λεφτά από τα ταμεία των σωματείων καταλήγει στα ταμεία των κομμάτων;
Δυστυχώς ως κοινωνία αρνούμαστε να παραδεχτούμε την ταύτιση του κυπριακού ποδοσφαίρου και των κομμάτων με το οργανωμένο έγκλημα και την κομματοκρατία, μια και την τελευταία τη θεωρούμε αναγκαίο κακό.
Αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα κατάφατσα, και να πούμε στους εαυτούς μας όχι απλώς πως κάτι δεν πάει καλά στην κοινωνία μας αλλά τι είναι αυτό που δεν πάει καλά και να το ξεριζώσουμε.
Γιατί αν το πράτταμε, θα βλέπαμε πολλούς πολιτικούς και λεγόμενους ποδοσφαιρικούς παράγοντες στη φυλακή. Με άλλα λόγια, στρέφουμε όμως με αποτροπιασμό το κεφάλι από το άγνωστο το οποίο ενδεχομένως να είναι και καλύτερο απ' ό,τι η φρίκη βιώνουμε κάθε μέρα...
Η βία δεν είναι το αίτιο, αλλά σύμπτωμα με το οποίο μάθαμε να ζούμε. Φοβούμαστε τη θεραπεία της αρώστιας μας, από φόβο πως δεν θα μπορούμε να ζούμε χωρίς τη βαρβαρότητά μας.
Υ.Γ. Ιδού και ένα μικρό ανθολόγιο του τρόπου με τον οποίο κάλυψαν ορισμένα μέσα ενημέρωσης το χτεσινό επεισόδιο:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου