Ο Χριστόφιας και το τίμημα της ανωριμότητας μιας κοινωνίας

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως οι συνέπειες της έκρηξης της 11ης Ιουλίου που σκότωσε 13 άτομα, τραυμάτισε 61 και έθεσε εκτός λειτουργίας τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό στον Βασιλικό, τον νεώτερο και μεγαλύτερο στην Κύπρο, είναι ανυπολόγιστες, τόσο σε ό,τι αφορά την οικονομία όσο και την κοινωνία.

Ο έκδηλα ανεύθυνος χειρισμός του ζητήματος του φορτίου του Μόντσεγκορσκ σε συνδυασμό με τις διαστάσεις της καταστροφής προκάλεσε μια δικαιολογημένη δημόσια αντίδραση.

Ως εκ θαύματος, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί, μέσα σε αυτήν την πολιτική τρικυμία ο Δημήτρης Χριστόφιας, ο άνθρωπος ο οποίος κατά κύριο λόγο ευθύνεται για την παραμονή των εκρηκτικών στην Κύπρο κατάφερε να επιπλεύσει σαν φελλός.

Εκεί που τα είχε χαμένα, εκεί που όλοι τον είχαν ξοφλημένο. Θαύμα; Αμφιβάλλω.

Υπάρχει μια λογική εξήγηση. Βρήκε έναν από μηχανής θεό.

Ποιος τελικά του προσέφερε σανίδα σωτηρίας; Ποιος φρόντισε για την πολιτική επιβίωση, έστω και προσωρινά, του πλέον ανίκανου στο πάνθεον της κυπριακής πολιτικής;

Την απάντηση θα πρέπει να την αναζητήσουμε όχι μέσα, αλλά έξω από το προεδρικό.

Η έκρηξη του θυμού για την τραγωδία και τις υλικές ζημιές σε συνδυασμό με τον χειρισμό της υπόθεσης Μόντσεγκορσκ και την προεδρική αντίδραση ήταν αυθόρμητη.

Βρήκε έκφραση σε κινητοποιήσεις πολιτών οι διαστάσεις και ένταση των οποίων ήταν πρωτόγνωρες για τη σημερινή κοινωνία. Θύμιζαν περισσότερο τη δεκαετία του 70.

Οι κινητοποιήσεις αυτές ενώ στρέφονταν αρχικά κατά του Χριστόφια και της πολιτικής έτυχαν εκμετάλλευσης τόσο από άτομα όσο και ομάδες για να μετατραπούν σε όχημα έκφρασης εθνικισμού.

Σε αυτές εκφράζονταν και εκφράζονται από ορισμένους συνθήματα που διχάζουν ακόμη την κοινωνία.

Προσωπικά έγινα μάρτυρας συνθημάτων υπέρ του Τάσου Παπαδόπουλου, υπέρ του Γιώργου Περδίκη, ακόμη και του Γιώργου Κολοκασίδη. Άλλα παρέπεμπαν στην Ένωση και στην ελληνικότητα της Κύπρου, άλλα στο όχι του 2004. Επί πλέον, ορισμένα στρέφονταν κατά του Μάνθου Μαυρομάτη επειδή εργάστηκε για τη συμφωνία που εξασφαλίζει στους ελληνοκύπριους 80 μεγαβάτ ρεύμα κάθε μέρα ώστε να μην χαλούν τα φαγητά στο ψυγείο τους τώρα το καλοκαίρι με τα 40άρια.

Δημιούργησαν μια εθνικιστική έξαρση που υποδαύλιζε η συνεχής επανάληψη του εθνικού ύμνου της Ελλάδας (η υιοθέτησή του οποίου σημειωτέον από την Κυπριακή Δημοκρατία που ελέγχεται από τους Ελληνοκύπριους τουλάχιστον διαιωνίζει το Κυπριακό, αλλά ας το αφήσουμε αυτό για μια άλλη ανάρτηση) τον οποίο τραγουδούσαν ορισμένα άτομα με υψωμένο το δεξί χέρι, όπως δηλαδή οι ναζί και οι λοιποί φασίστες.

Η εικόνα είναι αποκρουστική. Αυτή ήταν που έκανε ένα μεγάλο αριθμό ενεργών πολιτών και άλλων συμπολιτών να αποσυρθεί από τις κινητοποιήσεις και να μείνει σπίτι του. Και επέτρεψε στον Χριστόφια να συσπειρώσει το κοπάδι των ΑΚΕΛικών.

Έστω κι αν τα καθάρματα του ΕΛΑΜ δεν ξαναεμφανίστηκαν οργανωμένα σαν την ΕΣΑ (τους τραμπούκους του Χίτλερ) όπως έπραξαν στις 12 Ιουλίου, κατάφεραν να διοχετεύσουν ένα δηλητήριο που παρέλυσε τις κινητοποιήσεις.

Με αποτέλεσμα να εξακολουθεί ο Χριστόφιας να κυβερνά έναν τόπο τον οποίο έριξε στην άβυσσο.

Η κυπριακή κοινωνία αποδείχθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Δεν επεδίωξε να απομονώσει τους τραμπούκους του ΕΛΑΜ και κάθε εθνικιστικό στοιχείο από τις κινητοποιήσεις κατά του Χριστόφια. Επέδειξε ανωριμότητα.

Ήταν η ίδια ανωριμότητα που επέτρεψε στον Χριστόφια να ανεβεί στην εξουσία όπως και να κρατιέται εκεί που βρίσκεται τώρα. Ήταν η ίδια ανωριμότητα που επέτρεψε σε ανεύθυνους εθνικιστές να κυβερνήσουν και να διαλύσουν αυτό το κράτος και να το συντηρούν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ήταν η ίδια ανωριμότητα με την οποία τέθηκαν οι σχέσεις της Κύπρου με τη Συρία και το Ιράν υπεράνω της ζωής πολιτών της και της ευημερίας της κοινωνίας. Είναι η ίδια ανωριμότητα με την οποία ο Χριστόφιας χειρίστηκε την οικονομία, καθοδηγούμενος από τις μαρξιστικές του φαντασιώσεις που οδηγούν τη χώρα από το κακό στο χειρότερο.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν είναι απλώς ένας γελοίος, ανεύθυνα επικίνδυνος πολιτικός και πως η παραίτησή του θα εξυπηρετούσε την κοινωνία.

Η ωρίμανση όμως της κοινωνίας είναι προϋπόθεση για αυτό. Είναι αυτή που θα της επιτρέψει να αναζητήσει νέους ηγέτες μέσα από τους κόλπους της, τους οποίους θα διακρίνει η σωφροσύνη. Και θα προσφέρουν στον κόσμο ένα ρεαλιστικό όραμα.

Για να το πετύχει όμως αυτό, θα πρέπει να αναπτύξει αντισώματα κατά της ακροδεξιάς.

Αυτό είναι προς το συμφέρον της ίδιας, εκτός φυσικά κι αν σε τελική ανάλυση δεν την πειράζει να βλέπει το κάθε κωθώνι να κάνει κουμάντο εντός κι εκτός του προεδρικού.