Herr, die Not ist Groß!
Die ich rief, die Geister
werd ich nun nicht los.
(Μεγάλη ανάγκη, αφεντικό!
Τα πνεύματα που φώναξα,
να διώξω δεν μπορώ!)
Απόσπασμα από το ποίημα Zauberlerling, του Johann Wolfgang von Goethe
* * * * * * * * * * * * * * *
Όποτε ο πρόεδρος Χριστόφιας ή η κυβέρνηση γενικότερα συνειδητοποιούν τα αδιέξοδα στα οποία οδηγήθηκαν με την πολιτική τους, αρχίζουν να επιρρίπτουν στους επικριτές τους ευθύνες για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
Ο Πρόεδρός μας, ένας άνθρωπος που (καυχιέται μάλιστα) «απέκτησε τα πνευματικά του φώτα στη Μόσχα» εμπνεόμενος από τους απάνθρωπους δικτάτορες που κυβέρνησαν τότε σε αυτή, δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορήσει για τις αποτυχίες του στο Κυπριακό, όποιον τύχει διαφωνήσει μαζί του.
Πάντα φταίει το ότι τον υποσκάπτουν άλλοι, το ότι δεν υπάρχει ομογνωμία, ομοψυχία και ομοφωνία. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση αδυνατεί να κυβερνήσει μια και η αντιπολίτευση της κάνει αντίπραξη.
Ανάλογους ισχυρισμούς προέβαλε πρόσφατα και ο υπουργός Οικονομικών. Η ανάκαμψη του κλίματος εμπιστοσύνης ανάμεσα στους επενδυτές, μας είπε ο Σταυράκης, ήταν αποτέλεσμα της μη πραγματοποίησης διαξιφισμών μεταξύ των κομμάτων για την οικονομία τους καλοκαιρινούς μήνες!
- Βαρύ τους πέφτει να κυβερνούν σε μια δημοκρατία.
- Αβάστακτη η ύπαρξη άλλης άποψης.
- Καλό θα ήταν, σκέφτονται εχέμυθα, να μην υπήρχαν διαφωνούντες.
- Να μην υπάρχει ούτε ένας πιτσιρικάς στο πλήθος να ψιθυρίσει «ο βασιλιάς είναι γυμνός».
- Θα μπορούσαν τότε να παίζουν με τους κανόνες του παιγνιδιού που έμαθε ο πρόεδρος στη Μόσχα επί Μπρέζνιεφ.
- Όπου ακόμα και σήμερα όποιος διαδηλώσει εναντίον του Πούτιν ή του Μέντβεντεβ τον κακοποιεί στο δρόμο η αστυνομία προτού τον οδηγήσει στο τμήμα για τα «περαιτέρω».
- Όπου οι δημοσιογράφοι σήμερα πληρώνουν με τη ζωή τους την εξυπηρέτηση της αλήθειας.
- Νάχανε κι αυτοί ένα τρόπο πιο αποτελεσματικό να συγκαλύπτουν την αναποτελεσματικότητά τους, ίσως και να συλλογίζονται, πάλι εχέμυθα εννοείται...
Ας αποδεχτούμε, για χάριν της συζήτησης δηλαδή, πως (α) πράγματι οι ισχυρισμοί των διαφωνούντων έχουν ως στόχο την υπόσκαψη του προέδρου και την επιφέρουν.
Και ας θεωρήσουμε πως (β) οι ενστάσεις της αντιπολίτευσης έχουν ως πράγματι στόχο να δημιουργήσουν αβεβαιότητα ανάμεσα στους επενδυτές και το επιτυγχάνουν.
Τότε, αν ισχύουν οι δύο αυτές παραδοχές, όπως και ο ισχυρισμός των κυβερνόντων πως οι διαφωνίες παραλύουν την πολιτική τους, αυτό αποτελεί την πιο αξιοθρήνητη μορφή ομολογίας της πολιτικής αποτυχίας. Δεν δικαιολογούν όμως τη συνεχή αγωνία του Χριστόφια μην κατηγορηθεί πως φταίει σε κάτι.
Ζήτησε να πάρει την εξουσίας στα χέρια του και τώρα που την έχει, ομολογεί πως τα πάντα είναι εκτός ελέγχου, αισθανόμενος, έστω κι αν αρνείται να το παραδεχτεί πως είναι όντως μαθητευόμενος μάγος…
3 σχόλια:
Έχουμε να ακούσουμε πολλές προσπάθειες διαστρέβλωσης της αλήθειας εκ μέρους της κυβέρνησης, με σκοπό την απόσειση των ευθυνών της, όσο πλησιάζουν οι εκλογές ακόμα. Όμως, αγαπητέ Αντιπολιτευόμενε, δεν αξίζει να ασχολείται κανείς ιδιαίτερα με αυτό το θέμα. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους για την αποτυχία. Το κυπριακό ειδικά, καταβαραθρώθηκε με την κακοδιαχείριση της περασμένης επταετίας. Όσο εκλέγουμε εξουσιολάγνους ηγέτες, τους οποίους στηρίζουν άκριτα και ακολουθούν εθελοτυφλώντες οι εκάστοτε κομματικοί οπαδοί, οι προτεραιότητες αυτών των ηγετών, θα είναι πάντα αλλού, δηλαδή στον εαυτό τους πρωτίστως και τα συμφέροντά τους.
Λεμέσια, πιστεύεις πως θα ήταν δυνατό να μείνει μέχρι εδώ ο Χριστόφιας; Δηλαδή, αφού οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση έστω και μόνο μέσω του απευθείας εμπορίου, γεγονός που θα κατοχυρώνει το απόλυτο της εξουσίας του Ελληνοκύπριου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με δεδομένο το δίκαιο της ανάγκης, να μη δυστάσει να λάβει περαιτέρω μέτρα είτε για να καταλύσει θεσμούς είτε να εξουδετερώσει αντιπάλους του ούτως ώστε να εδραιώσει την εξουσία του;
"αφού οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση"
Μα δε θα υπάρξει διχοτόμηση, κινδυνεύει και ο νότος (δηλαδή η επιβίωση των Ε/Κυπρίων ακόμη και στις ελεύθερες περιοχές) από τη ρευστότητα της σημερινής κατάστασης. Αυτή τη στιγμή δίνονται μάχες για το απευθείας εμπόριο, με πρωτοστάτες κυρίως τους Συναγερμικούς, οι οποίοι διαθέτουν και τις περισσότερες γνωριμίες, όπως και γνώσεις, στα της Ευρώπης. Έχουν πλήρη συνείδηση, ότι ακόμη και να κερδίσουν τις επόμενες προεδρικές, θα είναι δώρον άδωρο, αν παραλάβουν καμένη γη από τους προκατόχους τους. Κι αυτό δυστυχώς αποτελεί ρεαλιστικότατο σενάριο. Κάπου διάβαζα σήμερα, ότι ο πρόεδρος ούτε καν το ακέλ δεν ενημερώνει πια για τις αποφάσεις του ή τις προτάσεις που καταθέτει στις διαπραγματεύσεις. Ο άνθρωπος συνεδριάζει με τον εαυτό του και οι τύχες μας κρέμονται από τα χείλη του, τα οποία είναι πλέον ανεξέλεγκτα. Είναι δυνατόν να τα βάζει με τους Πυργώτες και να τους μιλάει με τέτοιο τρόπο, υπονοώντας, ότι είναι αχάριστοι, επειδή του έθεσαν μία ερώτηση για τα εμπορεύματα μεταφοράς, τη μέρα που άνοιξε ο Λιμνίτης; Αυτά είναι απαράδεχτα για έναν αρχηγό κράτους.
Με δεδομένο "το δίκαιο της ανάγκης", οφείλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους πια και δυστυχώς, είναι πολλές οι αρνητικές (παρ-)ενέργειες αυτής της προεδρίας. Ασυμμάζευτες πλέον. Και αναφέρομαι κυρίως στο κυπριακό. Καλώς ή κακώς, δεν έχω το χρόνο να παρακολουθώ ΚΑΙ τα εσωτερικά ζητήματα εξ αποστάσεως.
Δημοσίευση σχολίου