Ο Πλασιέ της Διχοτόμησης

Στην Κύπρο δεν υπάρχουν πρόσφυγες. Τελεία. Αν υπήρχαν θα είχαν ξεσηκωθεί εδώ και χρόνια και θάχαν στείλει εκεί απ’ όπου ήρθε αυτήν τη φάρα που τους κυβερνά εδώ και δεκαετίες και τους οδήγησε στην επισημοποίηση της διχοτόμησης.

Ιδίως με τον Χριστόφια, τον διεθνιστή, επαναπροσεγγιστή, αντι-εθνικιστή.

• Τον άνθρωπο που είχε πει σε σύναξη δημοσιογράφων το 2002 όταν είχε πρωτοκατατεθεί το Σχέδιο Ανάν και μεριμνούσε για την εκλογή του Παπαδόπουλου πως θα το «(σ)κουντά πάρακει, ως που πάει».
• Αυτόν που δεν ήξερε δήθεν ποιες θέσεις πρέσβευε ο Τάσος.
• Αυτόν που όταν ήρθε η ώρα να πει το μεγάλο ΝΑΙ έπαθε φαρυγγίτιδα για να ψελλίσει το μικροπρεπές του ΟΧΙ.
• Τον δήθεν πρόεδρο λύσης που όταν εξελέγη «πρόεδρος λύσης» έχοντας δήθεν το Κυπριακό ως πρώτη προτεραιότητα στην ατζέντα του, φρόντισε να αναλώσει έξη μήνες προτού ξεκινήσει να συνομιλεί με τον Ταλάτ.
• Αυτόν τον άνθρωπο που απέρριψε το Σχέδιο Ανάν ως βάση διαπραγμάτευσης ώστε να μπορέσει να αναλώσει το χρόνο αρχίζοντας από το μηδέν τη διαπραγμάτευση.
• Αυτόν τον άνθρωπο που αντιστέκεται ακόμη σε κάθε είδους χρονοδιαγράμματος παρά το γεγονός πως σε τρεις μήνες θα έχει, εκτός κι αν συμβεί κάποιο θαύμα, απέναντί του τον Έρογλου ως συνομιλητή.
• Τον άνθρωπο που καθοδηγούμενος από τους ευσεβείς του πόθους του στιλ «λύση από Κυπρίους για Κυπρίους» φρόντισε να αποκλείσει τον διεθνή παράγοντα από τη διαδικασία, θεωρώντας πως μόνος του θα τάβγαζε πέρα με τον Νταβούτογλου και να εισπράττει σήμερα το τίμημα.
• Τον άνθρωπο που αυτοπαρουσιάζεται ως διεθνούς κύρους ηγέτης, τη στιγμή που δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε μια χώρα υπέρ των θέσεών της ΕΚ πλευράς ακόμα και στο πρόσφατο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο τον Δεκέμβρη.

Είχα σε αυτόν τον άνθρωπο μια ελπίδα. Πως θα επιδίωκε τελικά τη συνεννόηση με τους ΤΚ. Ελπίδα πως θα φρόντιζε να αποτραπεί η διχοτόμηση. Ελπίδα πως θα συμπεριφερόταν ως ηγέτης. Ελπίδα που μου τη διέψευσε.

Την αχαπαροσύνη του δεν την θεωρώ πλέον δικαιολογία για τα αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησε. Ήξερε καλά τι έκανε. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που τον Απρίλιο του 2004 αποφάσισε να μη θυσιάσει 4 υπουργεία για το ΝΑΙ, να αποφασίσει το 2010 να θυσιάσει ένα ολόκληρο υπουργικό συμβούλιο;

Πως είναι δυνατόν να επιδιώκει λύση του Κυπριακού όταν το μόνο που τον νοιάζει είναι μην του πει «μαύρα είναι τα μάτια σου» ο Νικόλας Παπαδόπουλος;

Δεν έχω καμιά πλέον αμφιβολία για το ότι ο Χριστόφιας ανυπομονεί πως και πώς να δει επιτέλους τον Έρογλου απέναντί του. Φοβούμενος πως λόγω της κωλυσιεργίας του θα του καταλογιστεί τουλάχιστον μέρος της ευθύνης για το αδιέξοδο, εναπόθεσε όλες του τις ελπίδες σε αυτόν. Θεωρώντας πως είναι δυνατόν πλέον ο Ερντογάν και ο Νταβούτογλου να το επιτρέψουν.

Εν ολίγοις, τα κίνητρά του είναι ποταπά. Και αυτός ανήκει στην ίδια κατηγορία ηγετών που για χάρη της εξουσίας και των παρεμφερών οφελών που προσφέρει σε όσους την έχουν, θυσία σε την επανένωση.

Για χάρη της εξουσίας, έγινε Πλασιέ της Διχοτόμησης.

Υ.Γ. Όσο για τους πρόσφυγες, σε αυτούς αφιερώνω τα πιο κάτω στιχάκια από το τραγούδι των Pink Floyd, «Wish you were here»:

And did they get you to trade your heroes for ghosts?

Hot ashes for trees?

Hot air for a cool breeze?

Cold comfort for change?

And did you exchange a walk on part in the war for a lead role in a cage?