Η βλακεία στην υπηρεσία της εθνικής πολιτικής

Διαβάζοντας στις ειδήσεις από τη μια τις δηλώσεις και επιδιώξεις της κυβέρνησης Χριστόφια στο Κυπριακό και από την άλλη την πραγματική εξέλιξη των πραγμάτων, οδηγούμαι στο συμπέρασμα πως είτε ο πρόεδρος ή περνά τους πάντες, συμπεριλαμβανομένης της Κυπριακής κοινωνίας όπως και των κυβερνήσεων άλλων κρατών που εμπλέκονται στο Κυπριακό για βλάκες ή η βλακεία του ιδίου δεν έχει όρια. Δεν ξέρω ποιος λογικός άνθρωπος θα διαφωνούσε με το ότι ως αποτέλεσμα των πολιτικών επιλογών του Δημήτρη Χριστόδια, οδηγήθηκαν τα τελευταία χρόνια τα πράγματα στο Κυπριακό σε μια δύσκολα ανατρέψιμη κατάσταση:

• Η απόφασή του να προωθήσει σε μια κρίσιμη περίοδο για το Κυπριακό τον Τάσο Παπαδόπουλο στην προεδρία.
• Η απόφασή του να πει όχι στο Σχέδιο Ανάν που σύμφωνα με την επίσημη αξιολόγηση του κόμματός του επανένωνε την Κύπρο και αναιρούσε την κατοχή.
• Η εμμονή του μετά την εκλογή του στην προεδρία στην 8η Ιουλίου, οταν ο Ταλάτ ακόμα υποδείκνυε την ετοιμότητα της πλευράς του να ξεκινήσει τις συνομιλίες βάσει του Σχεδίου Ανάν.
• Το σύνθημα του "λύση για Κυπρίους από Κυπρίους" και η πεισματική του άρνηση να αποδεχθεί χρονοδιαγράμματα στις συνομιλίες, γεγονός που διευκόλυνε και επιτάχυνε την παγίωση των τελεσμένων και
• Η εξαγγελία της πρόθεσής του να μη εγείρει βέτο στην αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο.

Όλες αυτές οι επιλογές του Δημήτρη Χριστόφια έδωσαν στην Τουρκία τη δυνατότητα τα τελευταία χρόνια, παρά το γεγονός ότι είναι η κατέχουσα δύναμη στην Κύπρο, παρά το γεγονός ότι είναι υπόλογη για τον εκτοπισμό του ενός τρίτου του πληθυσμού της Κύπρου, παρά το γεγονός ότι έχει βρεθεί ένοχη πολλές φορές για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Κυπρίων, όχι μόνο να μην επωμίζεται κόστος, αλλά να επιβραβεύεται με διαδικασία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς να αισθάνεται καθόλου πλέον την πίεση του Κυπριακού.

Το πιο εξωφρενικό όμως είναι ότι ενώ οι Ελληνοκύπριοι είναι στην ουσία αυτοί που αδικήθηκαν το 1974 να επωμίζονται στην ουσία το κόστος του Κυπριακού, ή καλύτερα της μη λύσης του Κυπριακού, ως αποτέλεσμα των επιλογών του Δημήτρη Χριστόφια.

Φυσικά, συμπεραίνοντας από τις τραγικά σπασμωδικές αντιδράσεις του σε σχέση με την πρόθεση του Έρογλου να πολιτογράφηση μερικές ακόμη χιλιάδες έποικους ή με το δρομολόγιο Αμμοχώστου Λατάκειας, δύσκολα οδηγούμαστε σε άλλο συμπέρασμα από το ότι ο Πρόεδρός μας, πάσχει από πολιτικό αυτισμό. Ζει σε ένα δικό του κόσμο, τον οποίο διαμορφώνει ο τρόπος σκέψης που του επέβαλε η κατήχηση στην ιδεολογία του κόμματός του, και μέσα σε αυτόν, είναι ανίκανος να αντιληφθεί τις όχι μόνο τις κοσμογονικές εξελίξεις που συντελέστηκαν την τελευταία εικοσαετία παγκοσμίως, αλλά ούτε και τις επιδράσεις που είχαν στη διαμόρφωση των γεωπολιτικών ισορροπιών γύρω από το Κυπριακό. Απόδειξη για το τελευταίο δεν μπορεί να είναι άλλη παρά η εμφάνισή του στην πρόσφατή του επίσκεψη στη Μόσχα και η εξέλιξη των τουρκο-ρωσικών σχέσεων.

Σήμερα, ο Δημήτρης Χριστόφιας έχει καταφέρει με την πολιτική του να διευκολύνει την αναβάθμιση των κατεχομένων σε μια νομική οντότητα που θα τυγχάνει ολοένα ευρύτερης αποδοχής διεθνώς. Οι εξελίξεις με τη Συρία είναι απλώς προπομπός του τι έπεται. Το ροκάνισμα του χρόνου ελλείψει χρονοδιαγραμμάτων στις συνομιλίες μετά την εκλογή του τον Φεβράρη του 2008, είχε ως αποτέλεσμα την επιστροφή των φιλοντενκτασικώνστην εξουσία στο βόρειο τμήμα της Κύπρου. Μέχρι τον Απρίλιο του 2010, αναμένεται ότι και ο Ταλάτ, στον οποίο επένδυσε, όπως ο ίδιος ο Χριστόφιας έλεγε, τόσες ελπίδες για συνεννόηση, θα έχει την ίδια τύχη με τον Σογιέρ.

Άρα οι ελπίδες για συννενόηση γίνονται πλέον μηδέν. Οι προοπτικές περαιτέρω αναβάθμισης του ψευδοκράτους όλο και βελτιώνονται. Έστω κι αν επιτευχθεί συμφωνία για συνολική λύση πλέον με τον Ταλάτ μέχρι τον Δεκέμβρη, είναι αμφίβολο αν θα τύχει αποδοχής τόσο από τους Ελληνοκύπριους όσο και τους Τουρκοκύπριους.

Έτσι, το να διαβάζει κάποιος, πως ο Δημήτρης Χριστόφιας εγείρει αξιώσεις στο εδαφικό που ακόμη όταν η Τουρκία καιγόταν για ημερομηνία ένταξης και η Κυπριακή Δημοκρατία μπορούσε να αποφασίσει για το μέλλον της πρώτης, η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν είχε εγείρει, τότε είναι αδύνατον πλέον να μιλάς για έναν σοβαρό άνθρωπο.

Εν πάση περιπτώσει, αν και για τους πιο πάνω λόγους έχω σοβαρές αμφιβολίες όχι μόνο για τη σοβαρότητα του Προέδρου αλλά και για την ικανότητά του να αντιλαμβάνεται και να αξιολογεί ορθά τις εξελίξεις ώστε να κρίνει και να αποφασίζει αναλόγως, δεν έχω λόγο να αμφισβιτώ τον πατριωτισμό του.

Απευθυνόμενος λοιπόν στον πατριωτισμό του Προέδρου, τον καλώ να προβεί σε μια αξιολόγηση της πολιτικής του, των αποτελεσμάτων της και προπαντός των περαιτέρω προοπτικών της. Κι αν θέλει να αποφύγουμε τα χειρότερα, ας μην διστάσει να παραιτηθεί και να οδηγηθούμε σε εκλογές. Αυτή τη στιγμή παίζονται όλα κορώνα γράμματα. Και με Πρόεδρό τον Χριστόφια για άλλα 3,5 χρόνια, το διακύβευμα είναι τεράστιο.

Υ.Γ. Η σημερινή εξέλιξη σε σχέση με τη μετάβαση προσκυνητών στον Άγιο Μάμα είναι ενδεικτική του τι θα ακολουθήσει με το οδόφραγμα του Λιμνήτη. Αρχικά θεωρήθηκε πως το άνοιγμά του ήταν αναγκαία συνθήκη για τη θετική αξιολόγηση της Τουρκίας τον Δεκέμβριο. Όπως πανε τα πράγματα, ούτε τον Λιμνήτη δεν θα χρειαστεί να ανοίξουν οι Τούρκοι για την αξιολόγησή τους.